Πριν ανακοινώσω την απόφασή μου να στηρίξω το ΚΚΕ, το συζήτησα με τους πιο αγαπημένους φίλους μου, διανοούμενους όπως η αφεντιά μου. Οχι με πολλούς αλλά μ' εκείνους τους λιγοστούς, που δεν είχαν ενσωματωθεί και αγωνιούν για το μέλλον της Αριστεράς, του τόπου και της ανθρωπότητας, που δε θέλουν να αποδεχτούν ότι η σύγχρονη βαρβαρότητα αποτελεί την έσχατη προοπτική της.
Οι αντιδράσεις ήταν ποικίλες ανάλογα και με την ιδιοσυγκρασία καθενός. Τελικά όμως υπήρξαν τρεις κατηγορίες: Εκείνοι που ενθουσιάστηκαν, αυτοί που θεώρησαν την απόφασή μου ως το μη χείρον βέλτιστο και αυτοί που την κατέκριναν διότι θεωρούν ότι το ΚΚΕ δεν είναι δυνατό να μετεξελιχθεί στη δύναμη εκείνη, που θα συσπειρώσει και θα αξιοποιήσει δίχως δογματισμούς και γραφειοκρατικές αγκυλώσεις τις πραγματικές αριστερές δυνάμεις της κοινωνίας μας, η δύναμη εκείνη που θα ανοίξει ένα πραγματικά δημοκρατικό διάλογο για το μέλλον της επαναστατικής Aριστεράς.
Με αυτούς τους τελευταίους θα ασχοληθώ σε τούτο το σημείωμα. Θα δεχτώ λοιπόν, ως υπόθεση εργασίας, την επιχειρηματολογία τους κι ακόμη παραπέρα θα δεχτώ ότι μια μορφή οργάνωσης τύπου ΚΚΕ, είναι νομοτελειακά καταδικασμένη να λειτουργεί ως αυτοσκοπός και όχι ως μέσο χειραφέτησης.
Τέλος, θα δεχτώ ότι το ΚΚΕ δέχτηκε να δημοσιοποιήσει το ίδιο και μάλιστα με τον πλέον επίσημο τρόπο και επανειλημμένα, δίχως να υπάρχει καμιά τέτοια μεταξύ μας συμφωνία, τις κριτικές θέσεις μου, όχι στα πλαίσια ενός ειλικρινούς ανοίγματος, αλλά μόνο και μόνο από προεκλογικό καιροσκοπισμό.
Δε θα τους προτρέψω να μου αντιπροτείνουν κάποια άλλη έστω μακροπρόθεσμη προοπτική, γιατί δεν είναι υποχρεωμένοι να την έχουν διαμορφώσει, έστω θεωρητικά και η αδυναμία τους αυτή, κάθε άλλο μπορεί να αποτελέσει επιχείρημα, που να ανατρέπει το σκεπτικό τους.
Τέλος, θα θεωρήσω ως δεδομένη την κοινή μας εκτίμηση, για το δεξιό χαρακτήρα του πασοκικού κατεστημένου και τη μη σαφή τοποθέτηση απέναντί του, καθώς και απέναντι στη νέα τάξη συνολικότερα, του ΔΗΚΚΙ και του Συνασπισμού, και τέλος την εκτίμηση για τις οργανώσεις της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς ως μικρογραφίες, με τις ίδιες αδυναμίες, του ΚΚΕ.
Μ' αυτά λοιπόν τα εν μέρει υποθετικά για μένα, πραγματικά γι' αυτούς δεδομένα, τους θέτω ορισμένα ερωτήματα και τους καλώ όπως και όλους τους άλλους, που σκέφτονται το ίδιο, να απαντήσουν με το χέρι στην καρδιά.
Γιατί επιμένω να το επαναλαμβάνω, δεν πάει άλλο και αύριο ίσως να είναι πολύ αργά όχι μόνο για τα όνειρα τα μεγάλα αλλά για τα πιο απλά.
- Θα ήταν ή όχι σαφώς μικρότερη έως και ανύπαρκτη για τα δεδομένα της κοινωνίας και όχι βεβαίως του μικρόκοσμου των διαφόρων μικροοργανώσεων, η αντίσταση στη νέα τάξη και στη νεοφιλελεύθερη λαίλαπα δίχως την παρουσία του ΚΚΕ;
- Είναι αδύνατη ακόμη και κάθε σκέψη για λαϊκή μαζική αντιιμπεριαλιστική ενότητα δίχως τις δυνάμεις του ΚΚΕ, πόσο μάλλον ενάντιά τους, όπως εξάλλου είναι, αν μη τι άλλο αντίφαση εν τοις όροις, κάθε ενότητα που αντιμετωπίζεται ως ένταξη στο ΚΚΕ;
- Παρά τις όποιες θεμελιακές αδυναμίες του, υπάρχουν στο ΚΚΕ και κυρίως στη νεολαία του, έντιμες με ανοιχτό μυαλό δυνάμεις που αναζητούν την υπέρβαση αυτών των αδυναμιών;
- Η συνεπής αντίσταση και μόνο, στη σύγχρονη βαρβαρότητα την οποία το ΚΚΕ έδειξε αν μη τι άλλο το τελευταίο διάστημα ότι προβάλλει σε όλα τα πεδία με συνέπεια και δίχως ταλαντεύσεις, αποτελεί ή όχι ελάχιστη προϋπόθεση της όποιας ριζοσπαστικής εναλλακτικής λύσης αν όχι της ίδιας της ύπαρξης της αριστερής πράξης και σκέψης;
- Η ίδια αντίσταση αποτελεί ή όχι προσπάθεια άξια ενίσχυσης στο βαθμό που αν μη τι άλλο διατηρεί ανοιχτές τις ελάχιστες πια χαραμάδες του ελεύθερου μη αλλοτριωμένου στοχασμού, που στέκεται εμπόδιο στην ενσωμάτωση;
- Το πεδίο της πάλης αποτελεί ή όχι προνομιακό πεδίο ιδεολογικο-πολιτικών παρεμβάσεων, διεργασιών, ζύμωσης και διαμόρφωσης ευρύτερων συσπειρώσεων;
- Και τέλος και κυρίως, στα πλαίσια του δικού μας και όχι των άλλων, εφικτού, του ρεαλισμού της ουτοπίας, υπάρχει άλλη λύση εδώ και τώρα, πέρα από το να συνεχίσουμε την ένοχη πια, κάτω από τις παρούσες άγριες συνθήκες, σιωπή μας και να κλεινόμαστε το ίδιο ένοχα στο καβούκι μας (άλλο που δε θέλουν οι της αντίπερα όχθης) για να προστατεύσουμε (απέναντι σε ποιους αν όχι και μόνο εγωκεντρικά στους εαυτούς μας) την ιδεολογική μας καθαρότητα, εκτός από το να συστρατευθούμε όλοι μα όλοι, όσοι ακόμη δε θέλουμε να εγκαταλειφθούμε στη μοίρα μας, με την πιο μαζική, συνεπή, δύναμη, έστω αντίστασης, διατηρώντας τις όποιες διαφωνίες μας και προβάλλοντας τις απόψεις μας δίχως καμιά απολύτως αυτολογοκρισία στο βωμό της συστράτευσης;
Είναι σαφές ότι σε άλλα επίπεδα και για ανώτερους οραματισμούς θα θέλατε και σεις κι εγώ να διαλογιζόμαστε. Σε άλλες πολιτείες να βρισκόμαστε και το χειρότερο είναι, πως τώρα πια υπάρχει η αντικειμενική δυνατότητα να τις ορθώσουμε. Να όμως, που και πάλι είμαστε υποχρεωμένοι με την πλάτη στον τοίχο ή μπρος από τον γκρεμό, να αντιστεκόμαστε για τα αυτονόητα, τα στοιχειώδη κι αν δεν το πράξουμε αυτό το ελάχιστο, πολύ φοβάμαι, πως κινδυνεύουμε ποτέ πια να μην υπάρξουν «οι προϋποθέσεις για μια καινούρια άνοιξη», ποτέ να μην μπορέσουμε να «σηκώσουμε άλλον πύργο ατίθασο απέναντί τους», όταν μάλιστα και τούτο μην το υποβαθμίζετε, για άλλη μια φορά μέσα σε μια χρονιά, ο πόλεμος μάς χτυπά ξανά την πόρτα.
Συλλογιστείτε και πράξτε πριν να είναι πολύ αργά.
Με κάθε ειλικρίνεια και άλλη τόση αγωνία.
Του
Γιώργου ΡΟΥΣΗ