«Ηδη η ανακοίνωση του Πολιτικού Γραφείου, που δημοσιεύεται σήμερα, καλεί το λαό να πάρει μέρος σε μεγάλες κινητοποιήσεις που έχουν εξαγγελθεί και οι οποίες προβλέπουν πορείες, απεργίες, διαδηλώσεις και οργάνωση της αντίστασης όχι μόνο στις κεντρικές πλατείες, αλλά και σε κάθε εργοστάσιο, στο γραφείο, στο χωράφι, παντού. Αυτό που λέμε ο λαός στους δρόμους. Και αναμφισβήτητα ότι θα χρειαστεί κλιμάκωση αυτών των δραστηριοτήτων.
Δε θα καθίσουμε να κοιτάμε στην τηλεόραση ή μάλλον να ακούμε στην τηλεόραση τις ειδήσεις, που θα μεταδίδουν τα μεγάφωνα των ΗΠΑ και της Μεγάλης Βρετανίας. Πρέπει να είμαστε κυριολεκτικά στους δρόμους. Τις ειδήσεις θα τις βγάλει το κίνημα και όχι η τηλεόραση ή το ραδιόφωνο. Γι' αυτό θα είναι και πλήρως ελεγχόμενη η πληροφόρηση, αυτό είναι πασίγνωστο».
Σε άλλη ερώτηση για το αν υπάρχει συσχέτιση της διεθνούς οικονομικής κατάστασης και του πολέμου, η Αλ. Παπαρήγα επισήμανε: «Ο καπιταλισμός υποφέρει από την ύφεση, η οποία μάλιστα είχε εκδηλωθεί και με τον κύκλο της κρίσης διαδοχικά σε πολλές χώρες. Και μάλιστα τώρα σε ύφεση βρίσκεται και η Ευρωπαϊκή Ενωση και οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Ιαπωνία, τα τρία βασικά κέντρα του ιμπεριαλισμού, του καπιταλισμού.
Αναμφισβήτητα μια απ' τις διεξόδους στην ύφεση είναι και η πραγματοποίηση πολέμων. Και απ' τους πολέμους οπωσδήποτε ωφελούνται τμήματα της πλουτοκρατίας, ιδιαίτερα αυτά που έχουν σχέση με την παραγωγή των όπλων. Οι πόλεμοι οδηγούν σε καταλήψεις εδαφών, σε δημιουργία νέων πεδίων στην αγορά και μακροπρόθεσμα η πλουτοκρατία βγαίνει κερδισμένη, και άμεσα ακόμα και αν υποστεί κάποια πλήγματα, μακροπρόθεσμα βγαίνει κερδισμένη.
Ο πόλεμος υπήρξε μέχρι τώρα η διέξοδος στην κρίση. Μην ξεχνάτε τους δυο παγκόσμιους πολέμους που περάσαμε. Ιδιαίτερα ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος έδωσε διέξοδο στην κρίση του καπιταλισμού.
Επιπλέον, το ζούμε και τώρα. Ολα τα βάρη της κρίσης θα τα πληρώσει ο λαός. Η κυβέρνηση και η Νέα Δημοκρατία νοιάζονται για το πώς θα περιορίσουν τις ζημιές που θα υποστούν ορισμένα τμήματα του επιχειρηματικού κόσμου, όπως είναι οι μεγαλοξενοδόχοι κλπ.
Οχι μόνο δε νοιάζεται για το τι θα πληρώσει ο λαός, αλλά θα φορτώσει στις πλάτες του λαού ακόμα και όταν τελειώσει ο πόλεμος, και όταν παρέλθει το διάστημα με τις συνέπειες του πολέμου, για πολλά χρόνια θα πληρώνουμε τις συνέπειες απ' τον πόλεμο του Ιράκ.
Επομένως, η κρίση του καπιταλισμού και ο πόλεμος έχουν σχέση μεταξύ τους αναμφισβήτητα. Μην ξεχνάτε ότι μετά το τρομοκρατικό χτύπημα στη Νέα Υόρκη υπήρχαν βεβαίως και ορισμένες επιχειρήσεις, οι οποίες επλήγησαν, όπως ήταν οι αερομεταφορές, οι ασφαλιστικές εταιρίες, αλλά υπήρξαν και άλλα τμήματα του επιχειρηματικού κόσμου, τα οποία πραγματοποίησαν τεράστια κέρδη».
Σε ό,τι αφορά στις μορφές πάλης του αντιπολεμικού κινήματος και στο ενδεχόμενο παρεκτροπών, η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ υπογράμμισε: «Τι θα πει παρεκτροπή; Εδώ έχουμε να κάνουμε με έναν πόλεμο βάρβαρο. Η μόνη νομιμότητα που υπάρχει σήμερα, είναι η νομιμότητα παρέμβασης των λαών. Οι λαοί μπορούν να επιβάλουν τη νομιμότητα. Οι από τα πάνω και δε θέλουν και δεν είναι σε θέση. Τι παρεκτροπή δηλαδή;
Κοιτάξτε να δείτε, το μαζικό κίνημα έχει αποδείξει ότι έχει την ικανότητα να χρησιμοποιεί όλες τις μορφές πάλης και ταυτόχρονα, είναι και μια ευκαιρία να το πω, είναι απόλυτα σε θέση να περιφρουρηθεί από τις προβοκάτσιες και να μην τις φοβηθεί. Η μαζικότητα είναι εκείνη που δίνει τη δύναμη και νομιμοποιεί τους αγώνες».
Σε ερώτηση για το αίτημα του ΚΚΕ για προ ημερήσιας διάταξης συζήτηση στη Βουλή η Αλ. Παπαρήγα απάντησε: «Στον κ. Κακλαμάνη βεβαίως επιδώσαμε την επιστολή. Από εκεί και πέρα είναι θέμα της κυβέρνησης να ορίσει το πότε θα γίνει. Και βέβαια να πω το εξής. Αυτή τη στιγμή η μόνη η οποία μπορεί να φέρει αυτό το θέμα στη Βουλή είναι η κυβέρνηση. Οσον αφορά εμάς δεν έχουμε τη δυνατότητα να το επιβάλουμε, διότι με βάση τον Κανονισμό είχαμε μία φορά αυτή τη δυνατότητα και έγινε για το Κυπριακό, ξέρω ότι δεν έχει τη δυνατότητα ούτε ο Συνασπισμός να το επιβάλει γιατί μια φορά έφερε για το θέμα του Ιράκ.
Δε μιλάμε, όμως, για να κάνουμε μια φιλολογική συζήτηση για τον πόλεμο του Ιράκ, γιατί την κάναμε στη Βουλή. Μιλάμε για μια συζήτηση στην οποία θα εκφραστεί η θέση των κομμάτων για το αν η Ελλάδα πρέπει να συμμετάσχει στον πόλεμο ή πρέπει να αποσυρθεί. Αυτό το συγκεκριμένο, όλα τα άλλα έχουν ειπωθεί στη Βουλή. Αυτή τη σημασία έχει. Και με την ευκαιρία, σε μια σειρά ευρωπαϊκές χώρες ακόμα και στη γειτονική Τουρκία ο Κανονισμός της Βουλής δίνει τη δυνατότητα να ψηφίζει το Κοινοβούλιο "ναι ή όχι συμμετοχή" σε έναν πόλεμο, στη διάθεση εδάφους, στις διευκολύνσεις κλπ.
Ο Κανονισμός της Βουλής των Ελλήνων το μόνο που επιτρέπει είναι να ψηφίζουμε νομοσχέδια. Σε μεγάλες πολιτικές αποφάσεις δεν έχεις δικαίωμα να ψηφίζεις. Αυτά όλα είναι εκτός Κοινοβουλίου. Τα λέω, για να δούμε την περίφημη δημοκρατία που έχουμε στην Ελλάδα και όπου όλοι μιλάνε για το Ναό και το Τέμενος της Δημοκρατίας.
Ξέρετε τι μπορεί να απαντήσει η κυβέρνηση; Μπορεί να απαντήσει ότι δεν προβλέπει ο Κανονισμός τέτοια συζήτηση. Εμείς δε λογαριάζουμε ούτε αυτό το πράγμα. Να γίνει συζήτηση και να τοποθετηθούν τα κόμματα και να πουν στην κυβέρνηση τι πρέπει να κάνει, αν εγκρίνουν τη στάση της κυβέρνησης. Και να πουν συγκεκριμένα αν πρέπει να βγει η Ελλάδα ή όχι από τον πόλεμο.
Εμείς αυτό ζητάμε, να ξέρει ο ελληνικός λαός. Δεν μπορεί να κρύβονται πίσω από τον Κανονισμό της Βουλής. Τα κόμματα να κρυβόμαστε, εμείς λέμε τη θέση μας, δεν μπορεί να κρυβόμαστε πίσω από τον Κανονισμό της Βουλής, να βγαίνουμε στα παράθυρα της τηλεόρασης και να μην υπάρχει τοποθέτηση του Ελληνικού Κοινοβουλίου».
Κληθείσα να σχολιάσει τη στάση των πρώην σοσιαλιστικών χωρών απέναντι στις αιτιάσεις της υπερδύναμης των ΗΠΑ η Αλ. Παπαρήγα ανέφερε: «Κατ' αρχήν δε συμφωνούμε με τη θέση που λέει ότι η μόνη υπερδύναμη είναι οι ΗΠΑ. Οτι έχει ηγετική θέση, ότι είναι μια μεγάλη δύναμη δεν το αμφισβητούμε, αλλά είναι μια χώρα. Αν όλες οι άλλες χώρες - κράτη είχαν μια διαφορετική στάση ουσιαστική, οι Ηνωμένες Πολιτείες δε θα μπορούσαν μόνες τους να εξαπολύσουν τον πόλεμο.
Ας πάρω ένα παράδειγμα. Αν φύγουν όλες οι Βάσεις από την Ευρώπη. Τι τις θέλουν τις αμερικάνικες βάσεις στην Ευρώπη; Οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν μπορούν να κάνουν τον πόλεμο παγκόσμια, αν δεν έχουν ενδιάμεσους σταθμούς και βάσεις. Πώς θα τον κάνουν, από την Ουάσιγκτον;
Γιατί, δηλαδή, μικρή δύναμη είναι η Γερμανία, μικρή δύναμη είναι η Μεγάλη Βρετανία, η Γαλλία; Γιατί, οι άλλες χώρες, δηλαδή, της Γης είναι μικρές δυνάμεις; Δεν το δεχόμαστε αυτό και δεν πρέπει στους λαούς να καλλιεργηθεί η άποψη, ότι υπάρχει μια υπερδύναμη που κάνει ό,τι θέλει. Και ο Χίτλερ ήταν υπερδύναμη, φάνταζε και η Γερμανία, αλλά δεν έκανε τελικά ό,τι ήθελε εκείνος. Πώς θα γίνει;».
Για τη στάση των πρώην σοσιαλιστικών χωρών τόνισε: «Γιατί σας κάνει εντύπωση; Εκεί επανήλθε ο καπιταλισμός κι εδώ χρειάζεται να βγουν και ορισμένα συμπεράσματα γύρω από τις διαδικασίες ανατροπής των σοσιαλιστικών καθεστώτων.
Πέρα και ανεξάρτητα από τις υπαρκτές αδυναμίες και τα λάθη που έγιναν ήταν μέρος της αντεπίθεσης του ιμπεριαλισμού. Αυτό πια είναι ολοφάνερο, γιατί δε θα μπορούσαν να γίνουν όλα αυτά αν υπήρχε το σοσιαλιστικό σύστημα. Λέω, πέρα και ανεξάρτητα από όποια λάθη, αδυναμίες ή προβλήματα υπήρχαν, ήταν αποτέλεσμα της ιμπεριαλιστικής επιθετικότητας.
Και βεβαίως και της συνέργειας όλων των χωρών της Ευρώπης και των άλλων ισχυρών του κόσμου σ' αυτή την επιθετικότητα. Δεν τα κάνουν όλα οι ΗΠΑ, δεν είναι παντοδύναμες, ούτε μπορούν να κάνουν τα πάντα».
«Και εδώ αποδείχτηκε - συνέχισε - ότι αυτή η Ευρώπη, η οποία τάχα θα ήταν το αντίπαλο δέος στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, το μόνο που μπορεί να κάνει είναι ή να υπηρετεί τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής ή να αντιστέκεται αναποτελεσματικά και μόνο με κριτήρια τα συμφέροντα του κεφαλαίου και όχι τα συμφέροντα των λαών. Αυτό μπορεί να κάνει αυτή η Ευρώπη.
Και να προσθέσω και κάτι άλλο. Ακούω τώρα από το πρωί μέχρι το βράδυ στις τηλεοράσεις, να διατηρηθεί η Ενωμένη Ευρώπη. Μα το θέμα είναι ενωμένη σε ποια γραμμή; Αν είναι να έχουμε μία Ενωμένη Ευρώπη στο πλευρό των Ηνωμένων Πολιτειών προτιμούμε μία διασπασμένη Ευρώπη όπου άλλοι αντιστέκονται στις Ηνωμένες Πολιτείες και αντιπαλεύουν αυτές που πάνε με τις Ηνωμένες Πολιτείες. Τι να την κάνουμε την Ενωμένη Ευρώπη; Γιατί, δηλαδή, να φοβηθούμε αυτό το ζήτημα; Ενωμένη Ευρώπη σε ποια κατεύθυνση, για ποιο σκοπό;
Αυτοί που το λένε βέβαια εννοούν Ενωμένη Ευρώπη για να περνάει αυτά, τις αποφάσεις των Βρυξελλών, για τους τρομονόμους, για τις ιδιωτικοποιήσεις, για την ανατροπή των εργασιακών σχέσεων. Αυτή την Ενωμένη Ευρώπη εμείς τη χαρίζουμε και την πολεμάμε δηλαδή».