Κανέναν πόλεμο δε θα κερδίσουν οι χασάπηδες της Ουάσιγκτον όσο οι δρόμοι της Αθήνας και των άλλων μεγαλουπόλεων του κόσμου πλημμυρίζουν με τα φλογισμένα μάτια των νέων. Καμία «αυτοκρατορία» δεν πρόκειται να στήσουν όταν στην πραγματικότητα βρίσκονται εγκλωβισμένοι στον ασφυκτικό πολιορκητικό κλοιό της οργής των λαών. Οσο μυριόστομο ακούγεται το «ωωω... εμείς θα σταματήσουμε τον πόλεμο αυτό», οι δολοφόνοι θα είναι αυτοί που αισθάνονται την επιχείρηση «σοκ και δέος» να γυρίζει κατά πάνω τους. Οσο πληθαίνει και δυναμώνει η προστατευτική πανανθρώπινη αλυσίδα γύρω από τον ιρακινό λαό, τόσο περισσότερο θα σφίγγει η θανατερή θηλιά γύρω από τον ιμπεριαλισμό.

Κάθε πύραυλος που πέφτει στη Βαγδάτη στέλνει χιλιάδες στους δρόμους της αντίστασης και της ελπίδας. Είτε «χειρουργικοί» είτε «σαρωτικοί» βομβαρδισμοί του ιρακινού λαού, σκάβουν το δικό τους λάκκο. Αν ο «προληπτικός» πόλεμος κατά του Ιράκ είναι το απόγειο της αμερικανικής ηγεμονίας, ταυτόχρονα είναι και η αρχή του τέλους της. Ενα τέλος που θα έρχεται ολοένα πιο κοντά όσο περισσότερο βάφουν τα χέρια τους στο αίμα των λαών. Στις συνειδήσεις ολοένα και περισσότερων ανθρώπων οι «απελευθερωτές» των λαών (κατά Μπους), αποκαλύπτονται ως στυγνοί δικτάτορες και ανθρωπόμορφα κτήνη. Οι μάσκες πέφτουν και το δίλημμα φαίνεται πιο καθαρά: `Η οι λαοί θα νικήσουν τον ιμπεριαλισμό ή ο ιμπεριαλισμός θα καταστρέψει την ανθρωπότητα.

Αποστροφή και αηδία διακατέχουν τους αγωνιζόμενους λαούς για τις θλιβερές κυβερνήσεις που αίφνης αυτο-ξεπέφτουν σε «μικρούς» απέναντι στο μεγάλο αφεντικό, προφανώς για να αφήσουν να αποκαλυφθεί το πραγματικό τους ανάστημα. Κυβερνήσεις, όπως η «δική μας», που όσο πιο πολύ ορκίζονται στην ειρήνη, τόσο πιο πολλά προσφέρουν στη μηχανή του πολέμου. Ασφαλώς και δεν κοροϊδεύουν κανέναν. Εισπράττουν ήδη τη λαϊκή περιφρόνηση ως «κότες» του Μπους...