Με σφυρίχτρες, πλακάτ και πάνω από όλα με τη δύναμη που τους δίνουν τα νιάτα τους και η τέχνη που υπηρετούν, οι σπουδαστές της Κρατικής Σχολής Ορχηστικής Τέχνη (ΚΣΟΤ) έδωσαν το δικό τους μήνυμα στη χτεσινή πορεία. «Οι χορευτές φωνάζουν και οι Αμερικάνοι σφάζουν», «Δε δίνουμε τα όπλα μας στον Μπους. Δίνουμε τον ήλιο μας στο Ιράκ», ήταν μερικά μόνον από τα εντυπωσιακά πλακάτ που οι μελλοντικοί χορευτές κρατούσαν ψηλά, σαν να ήθελαν να δείξουν σε όλο τον κόσμο πόσο παράλογος είναι αυτός ο πόλεμος, που έχει ήδη χτυπήσει την πόρτα του κόσμου.

* * *

Εξω από το αλλοτινό αρχηγείο των Αγγλων, το ξενοδοχείο «Μεγάλη Βρετάνια», όπου το Δεκέμβρη του 1944 είχε εγκατασταθεί ο Τσόρτσιλ, ο οποίος - όπως ο Μπλερ τώρα - «υπέγραφε» το θάνατο των Ελλήνων αγωνιστών, είχαν συγκεντρωθεί οι αγωνιστές της ΠΕΣΑΘΕΑ (Πανελλήνια Ενωση Αναπήρων Θυμάτων Εθνικής Αντίστασης). Παρά τα χρόνια που βαραίνουν τις πλάτες τους, οι αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης ήταν εκεί. Ανάμεσα στα εγγόνια και στα παιδιά τους, για να δηλώσουν και εκείνοι ότι δε θέλουν αυτόν τον άδικο πόλεμο. Εδωσαν τα λάβαρά τους στους νέους μαθητές της Αγίας Βαρβάρας και του Αιγάλεω. «Θέλουμε να σταματήσει αυτός ο πόλεμος, οι λαοί ξυπνάνε και οι ιμπεριαλιστές θα σπάσουν τα μούτρα τους», μας είπε ο πρόεδρος της ΠΕΣΑΘΕΑ Τάσος Λυμπερόπουλος, ο οποίος, παρά τα 82 του χρόνια, είναι ακόμα στο δρόμο και αγωνίζεται για να συμπληρώσει: «Εχουμε ζήσει στο πετσί μας τη φρίκη του πολέμου. Η ειρήνη ανήκει στους νέους. Πρέπει να αγωνιστούμε γι' αυτήν». Με μάτια βουρκωμένα, η Χρυσούλα Γκόγκογλου, αντάρτισσα τότε του ΕΛΑΣ και του ΔΣΕ, γιαγιά τώρα και όμως συνεχίζει να παλεύει γι' αυτά που αγωνιζόταν, όταν ήταν νέα, για ειρήνη και ελευθερία. Στα 79 της χρόνια, έβλεπε με καμάρι τους μαθητές, τους φοιτητές, τα εγγόνια της να είναι στους δρόμους και να φωνάζουν για την ειρήνη. «Μου θυμίζουν τη δικιά μου νιότη, τότε που ήμασταν νέοι και αγωνιζόμασταν για να φύγουν οι κατακτητές από την πατρίδα μας. Ελπίζω να συνεχιστούν οι αγώνες για έναν καλύτερο κόσμο».

* * *

Εκτός από συνθήματα κατά του πολέμου, επιστρατεύτηκαν στη μάχη της ειρήνης η μουσική, η ζωγραφική, το μακιγιάζ, οι μεταμφιέσεις... Πανό με ζωγραφισμένη την «Γκουέρνικα» του Πικάσο, που θυμίζουν ότι 60 χρόνια περίπου μετά τη δημιουργία της η φρίκη του πολέμου είναι ίδια. Μάσκες με νεκροκεφαλές, σήμα του θανάτου, που σκορπίζουν οι ΗΠΑ και συνθήματα:«Πουλήστε κάνα πύραυλο να πάρουμε βιβλία». Μακιγιάζ με τα σύμβολα της ειρήνης, μπλούζες που έγραφαν «Οχι στον πόλεμο» και τύμπανα που έδιναν ρυθμό στη διαδήλωση.

* * *

Οσοι σχεδίαζαν ή ακόμα πήγαιναν για ψώνια ή καφέ στο κέντρο της Αθήνας, δεν αντιστάθηκαν και μπήκαν στην πορεία. Ολα μπορούν να περιμένουν, ο πόλεμος όμως όχι, η αξιοπρέπειά μας όχι. Οι λαοί έχουν δύναμη και πρέπει να το δείξουν. Βρετανοί, Γάλλοι, Γερμανοί τουρίστες παρασύρθηκαν στην πορεία, έγιναν ένα με το ποτάμι του κόσμου και διαδήλωσαν κατά του πολέμου, αφήνοντας τα αξιοθέατα και τη βόλτα για άλλη φορά. Το δικαίωμα στην ελευθερία δεν έχει εθνότητα: «Πατρίδα μας είναι ο κόσμος και ο Ιρακινός λαός συμπατριώτες μας».

* * *

Ούτε η πατερίτσα, ούτε οι δουλιές που τρέχουν, ούτε τα τρία παιδιά μπορούσαν να κρατήσουν την κυρία Εύη σήμερα στο σπίτι. Επρεπε να είναι εκεί. Σαν μάνα, σαν γυναίκα, σαν άνθρωπος, σαν πολίτης αυτού του κόσμου, πίστευε πως έπρεπε να είναι εκεί και να βροντοφωνάξει και εκείνη ΟΧΙ σ' αυτόν τον παράλογο πόλεμο, που σκοτώνει τα παιδιά του κόσμου και ντύνει τις μάνες στα μαύρα. «Μπορεί να μην έκανα ολόκληρη τη διαδρομή της πορείας, αλλά δε γινόταν να μην έρθω. Είμαι εδώ με τον άντρα μου και με τα τρία μου παιδιά για την ειρήνη».