Δέκα μέρες συμπληρώνονται από την πραγματοποίηση της πρώτης επιδρομής εναντίον της ιρακινής πρωτεύουσας, που σήμανε και την έναρξη της επιχείρησης «Απελευθέρωση του Ιράκ» από τις αμερικανο-βρετανικές δυνάμεις, που συνεπικουρούνται, επιχειρησιακά, από Αυστραλούς και Πολωνούς. Δέκα μερόνυχτα, που αποδείχτηκαν αρκετά, για να αιματοκυλήσουν το Ιράκ από άκρη σε άκρη και να το μετατρέψουν σε ένα ατελείωτο πεδίο σκληρότατων και πολύνεκρων μαχών. Δέκα μερόνυχτα, που η Βαγδάτη δεν έχει κλείσει μάτι αναμένοντας με αγωνία το ξημέρωμα, για να μετρήσει τους νεκρούς της αμάχους, για να θρηνήσει τα θύματα από το επόμενο πλήγμα των «δευτερευόντων απωλειών», όπως χαρακτήρισαν Αμερικανοί επιτελείς τους βομβαρδισμούς αγορών, ή των «ατυχών πληγμάτων», αν προτιμά κανείς την ορολογία του Ντόναλντ Ράμσφελντ.

Το «σοκ και δέος», με το οποίο οι ΗΠΑ απειλούσαν τον ιρακινό λαό και την ανθρωπότητα ολόκληρη, μπορεί να μην ήρθε με τη μορφή των καταιγιστικών βομβαρδισμών, που οι περισσότεροι ανέμεναν, αλλά σίγουρα έγινε αντιληπτό μέσα από τα συντρίμμια των σπιτιών, τα διαμελισμένα πτώματα των υπαίθριων αγορών, το λιμοκτονούντα πληθυσμό της Βασόρας και των υπολοίπων πόλεων του νοτίου Ιράκ. «Δέος», όμως, προκάλεσε στην ανθρωπότητα και η σθεναρή αντίσταση του ιρακινού λαού στο ανελέητο, από αέρος, σφυροκόπημα και στην τεχνολογική υπεροχή των εισβολέων. Μια αντίσταση, που όπως οι ίδιοι οι εισβολείς ομολογούν, δεν περίμεναν, τουλάχιστον από την πλευρά του λαού του οποίου την «απελευθέρωση» ευαγγελίζονται.

Οι υπερσύγχρονα εξοπλισμένες δυνάμεις εισβολής, αντί να «κάνουν περίπατο» στην ιρακινή έρημο, όπως διέρρεαν εβδομάδες πριν την έναρξη των επιχειρήσεων, ενεπλάκησαν σε σκληρότατες και αιματηρές μάχες στην περίμετρο των πόλεων που, θεωρητικά θα κατακτούσαν με ευκολία, ενώ οι «απελευθερωμένοι» θα τους έραιναν με άνθη. Εκ των υστέρων ανακοίνωσαν ότι δε θα επιδιώξουν να καταλάβουν τις πόλεις, για να «μην προκαλέσουν θύματα ανάμεσα στους αμάχους», τους οποίους, όμως, υποχρέωσαν σε λιμοκτονία και λοιμούς ενώ τους σφυροκοπούν από αέρος. Η προέλαση των δυνάμεων εισβολής μπορεί να χαρακτηρίζεται επιμόνως από τους στρατιωτικούς και πολιτικούς επιτελείς τους ως «επιτυχής και εντός προγράμματος», αλλά η αδυναμία τους να διασφαλίσουν τον ανεφοδιασμό και την επιμελητεία τούς προκαλεί εκνευρισμό στο στρατηγείο του Κατάρ.

Τα «βέλη», ακόμη και του αμερικανικού Τύπου, ενόχλησαν τον Αμερικανό Πρόεδρο που δεν έκρυψε τη δυσφορία του για «τις ερωτήσεις των δημοσιογράφων που ξεκινούν από τη λανθασμένη βάση ότι υπάρχει πρόβλημα και καθυστέρηση». Η εικόνα των διαμελισμένων αμάχων, του λουτρού αίματος στα πεδία των μαχών και των Αμερικανο-βρετανών αιχμαλώτων και νεκρών προκάλεσε την οργή του Αμερικανού υπουργού Αμυνας, που κατηγόρησε, κυρίως, τα αραβικά τηλεοπτικά δίκτυα για «παραπληροφόρηση και ιρακινή προπαγάνδα» ενώ, πρώτα στις ΗΠΑ, και στη συνέχεια παγκοσμίως, έχει επιβληθεί μια πρωτοφανής λογοκρισία, καθώς «ό,τι δε συμφέρει τους εισβολείς, είναι προπαγάνδα του εχθρού». Οσο για τον ιρακινό λαό, που δεν υποδέχτηκε με ανοιχτές αγκάλες τους σωτήρες του, «είναι επειδή δεν έχει κατανοήσει ακόμη πόσο θα αλλάξουν τα πράγματα μετά την απελευθέρωσή του», όπως διατεινόταν ο Ντόναλντ Ράμσφελντ.

Οσο κυλούν οι ώρες, τόσο περισσότερο οι Αμερικανο-Βρετανοί στρατηγοί αναγκάζονται να υπερασπίζουν με ποικίλους τρόπους το σχεδιασμό τους. Τόσο περισσότερο η αμερικανο-βρετανική ηγεσία γίνεται απροκάλυπτα κυνική και επικίνδυνα απειλητική απέναντι σε όλους όσοι «τολμούν» να αμφισβητήσουν το «θεάρεστο έργο των εισβολέων». Οσο αποκαλύπτεται η πολιτική και ηθική χρεοκοπία των επιχειρημάτων τους, ακόμη και στο πλέον ασφυκτικά χειραγωγημένο κομμάτι της «κοινής τους γνώμης», τόσο περισσότερο αναδεικνύονται και οι εσωτερικές τους διαφωνίες. Ο Τόνι Μπλερ γύρισε με «άδεια χέρια» από την Ουάσιγκτον, καθώς ο Λευκός Οίκος, όχι μόνο δε συμφώνησε να εμπλακεί και ο ΟΗΕ στη μετα- Σαντάμ εποχή, αλλά φρόντισε να μοιράσει, ήδη, το «έργο ανοικοδόμησης» σε αμερικανικές εταιρίες, εξοβελίζοντας τις βρετανικές ακόμη και από τις περιοχές που οι βρετανικές δυνάμεις μάχονται να θέσουν υπό τον έλεγχό τους.

Ενώ ο Ρώσος Πρόεδρος ζητούσε τον άμεσο τερματισμό των εχθροπραξιών και η Μόσχα κατέθετε αίτημα εξέτασης της νομιμότητάς τους στο Συμβούλιο Ασφαλείας, ενώ το Παρίσι επαναλάμβανε τις προειδοποιήσεις για την επόμενη ημέρα προσπαθώντας, παράλληλα, να γεφυρώσει, κάπως, το χάσμα ανάμεσα στις δύο πλευρές του Ατλαντικού, ενώ το Βερολίνο επισήμαινε την ανάγκη πλήρους αναδόμησης του διεθνούς συστήματος, η Ουάσινγκτον εξαπέλυε απειλές προς όλες τις κατευθύνσεις. Ο Ντόναλντ Ράμσφελντ «έδειχνε με το δάχτυλο» τους επόμενους στόχους της «εκστρατείας εκδημοκρατισμού», που επιβάλλει η αμερικανική ηγεσία σε ολόκληρο τον κόσμο. Προειδοποίησε τη Συρία και το Ιράν «να μη θέτουν εμπόδια στα σχέδια του Τόμι Φρανκς, γιατί θα θεωρηθεί εχθρική πράξη».

Οσο το Ιράκ «γαζώνεται» από άκρη σε άκρη από τις βόμβες των «σωτήρων» του, τόσο η αραβική και μουσουλμανική κοινή γνώμη εκρήγνυται από οργή. Οι φιλοαμερικανικές αραβικές χώρες συγκλονίζονται από βίαιες διαδηλώσεις, τα καθεστώτα τους βρίσκονται μπροστά στη λαϊκή οργή που ξεχειλίζει, οι μουφτήδες καλούν σε «πόλεμο εναντίον των εισβολέων». Ο μεσσιανικός λόγος του Μπους, εμπλέκεται με τα συμφέροντα που εξυπηρετεί και την ανάγκη για διασφάλιση της αμερικανικής ηγεμονίας. Σήμερα στην πλάτη του ιρακινού λαού με βόμβες, στις πλάτες των υπολοίπων, μέχρι στιγμής, με καταστολή και αυταρχισμό.

Οι «πύλες της κόλασης», όπως προειδοποιούσαν, οι Αραβες ηγέτες άνοιξαν τη στιγμή που έπεσε ο πρώτος «Τόμαχοκ» στη Βαγδάτη. Ο ΟΗΕ, όχι μόνο στάθηκε ανίκανος να αποτρέψει αυτήν την κόλαση, αλλά δε μοιάζει, ούτε σήμερα, έτοιμος να καταδικάσει την εισβολή και να περισώσει ό,τι έχει απομείνει από το διεθνές δίκαιο. Ο, προσφάτως παραιτηθείς, σύμβουλος Εθνικής Ασφαλείας, Ρίτσαρντ Περλ, μοιάζει να επιβεβαιώνεται στην πρόβλεψη - ευχή του ότι «το καθεστώς Σαντάμ καταρρέοντας θα παρασύρει και τον ΟΗΕ», με τη διευκρίνιση ότι η εφαρμογή του «δόγματος Μπους» έδωσε τη χαριστική βολή στον Οργανισμό, που, τα τελευταία χρόνια, μάλλον υπηρετούσε την Ουάσιγκτον παρά διευθετούσε τις διεθνείς κρίσεις. Και απέναντι στις «πύλες της κόλασης» απομένουν οι λαοί να υποστούν τις συνέπειες, αλλά και να τις κλείσουν οριστικά.