Μπαντρ Σαΐντ ελ Σαγέμπ (Ιράκ):«Φωνάζω το όνομά σου, Ιράκ! Η φωνή αντηχεί, έρχεται πίσω λυγμός. Κι εγώ επιμένω [...] Οι κραυγές μου πέτρες, το στόμα μου πέτρα, πέτρα, λεκές από αίμα βάφει το λαό μου ολόκληρο...».
Αμπντέλ Βάχαμπ αλ Μπαγιάτι (Ιράκ): «Οι δολοφόνοι των λαών μετρούν τις κινήσεις της καρδιάς μου και στη βασανισμένη πατρίδα επαγγέλλονταν έναν κόσμο ελεύθερο, τα θαύματα των δολαρίων. [..] Βάφουν τις σημαίες των λαών με το αίμα λαών».
Ναζίρ Κουαμπάνι (Συρία): «Πότε, αφεντικό, θα το νιώσεις ότι εγώ δεν είμαι όπως οι άλλοι [...] Πότε θα νιώσεις ότι ποτέ δε με κέρδισες με όλο το χρυσάφι και τα βασίλεια; Οτι ποτέ δε θα κερδίσεις την καρδιά μου [...] με το πετρέλαιο, με τις λιμουζίνες που ρίχνεις στα πόδια των σεΐχηδων; [...] Κούφιε σεΐχη των πετρελαίων, μένεις μια κάμπια ποταπή. Ξεπούλησες το θεό. Ξεπούλησες τους τάφους των νεκρών σου σαν οι λόγχες του Ισραήλ να μην είχαν βιάσει τα παιδιά σου.[...] Η Χάιφα, η Βιρσεβδά, αυτές οι πολιτείες από το κοινό αραβικό κορμί μας πνίγονται στο αίμα».
Φαρούκ Σούσα (Αίγυπτος): «Οι τύραννοι θα μείνουν τύραννοι, γιατί εμείς τρέφουμε την τυραννία, γλείφουμε τα πόδια τους με σκυμμένο κεφάλι.[...] Και ξαφνικά, μέσα στον ύπνο μας, μας ξυπνάνε οι οβίδες του πολέμου, που πετυχαίνουν πάντα το στόχο τους».