Πάσχα κυρίου Πάσχα, ευφρανθώμεν λαοί!.. Ποιοι λαοί, ποιο Πάσχα, ποιος ο Κύριος, εκτός από εκείνον τον αρχιτρομοκράτορα που σφάζει, ξεθεμελιώνει, ατιμάζει. Ενός χολερικού θεού - Γιαχβέ, ενός ξαναγεννημένου χριστιανού - (Reborn Christian) - μιας άθλιας δηλαδή σέχτας που δολοφονεί, όπως οι κουκουλοφόροι της Κουκ Κλουξ Κλαν.
Στα αναστάσιμα των ημερών ήρθε μια άνοιξη βαριά, χωρίς λουλούδια και κελαηδισμούς, εκεί στη γη της Μεσοποταμίας. Πάνω από τα δικά μας χαμομήλια, τις αγριομαργαρίτες και τις ματωμένες παπαρούνες αιωρείται μια σκόνη θανάτου από τις αντίπερα ερήμους και τους έρημους δρόμους γύρω από τον Τίγρη και τον Ευφράτη.
Εκεί που λίγο πριν έσφυζε η ζωή απλώνονται, η οσμή θανάτου, οι μεθοδευμένες φωτιές και αρπαγές αποσταθεροποίησης και γενικότερης ανάφλεξης. Καίγονται άνθρωποι και πολιτισμοί αιώνων.
Πύκνωσαν οι θρηνητικοί ασφοδελοί και τα λόγια του ποιητή: «Αν δεν μπορείς παρά να κλαις το δείλι, τους ζωντανούς τα μάτια σου ας θρηνήσουν. Θέλουν μα δε βολεί να λησμονήσουν». Από κοντά το προμάντεμα του Βάρναλη: «Πού να σε κρύψω γιόκα μου, να μη σε βρίσκουν οι κακοί...».
Και ο θρήνος της Παναγιάς για το παιδί της, για τα διαμελισμένα παιδιά του Ιράκ, γι' αυτόν τον ακρωτηριασμένο, χωρίς χέρια, κορμό, που ήθελε να γίνει γιατρός, αλλά τώρα... «Φεύγεις πάνω στην άνοιξη γιε μου, καλέ μου. Ανοιξή μου γλυκιά, γυρισμό που δεν έχεις...».
«
Ψυχή βαθιά ορέ», σαλπίζει ο πρωτοκαπετάνιος, γιατί οι αυτοκρατορίες πέφτουν. Ψυχή βαθιά και εμπρός στον αγώνα κατά της βαρβαρότητας.
Γιατί ανάσταση θα φέρουν «οι θυμωμένες μας καρδιές...».
Του
Γιώργου Κ. ΤΣΑΠΟΓΑ