Μια σύντομη αναδρομή στις πρόσφατες πρωτομαγιάτικες απεργίες είναι αρκετή για να δείξει την πορεία του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού και του συμπληρώματός του. Παράλληλα, οι αφίσες του ΠΑΜΕ για την ίδια περίοδο μαρτυρούν το μέτωπο της διαρκούς αντιπαράθεσης
Η συμμετοχή και μόνον των παρατάξεων ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ και «Αυτόνομης Παρέμβασης» (ΑΠ) - της ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ - στο λεγόμενο κοινωνικό διάλογο αποτέλεσε το κύριο άλλοθι των κυβερνήσεων για την εφαρμογή σκληρών αντεργατικών πολιτικών. Καθρέφτης αυτής της κατάστασης είναι και οι ετήσιες πρωτομαγιάτικες εκδηλώσεις που οργανώνουν αυτές οι παρατάξεις σε επίπεδο ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ. Μόνον κατ' όνομα εργατικές, αποτελούν εθιμοτυπικές φιέστες που το περιεχόμενό τους απέχει κατά πολύ από τις πραγματικές ανάγκες των εργαζομένων και του λαού.
Ηδη το 1999 οι ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ και «Αυτόνομη Παρέμβαση» έχουν δημιουργήσει μια πλούσια παράδοση συναίνεσης και συμβιβασμού. Τα Τοπικά Σύμφωνα Απασχόλησης, η εισαγωγή της μερικής απασχόλησης, οι πρώτοι αντιασφαλιστικοί νόμοι είναι μόνο μερικές από τις εκφράσεις της αντεργατικής πολιτικής των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, που όχι μόνον αποδέχτηκαν αλλά και στήριξαν. Ενα χρόνο πριν, η ΠΑΣΚ Δημοσίου αναγορεύει σε ζήτημα στρατηγικού χαρακτήρα για την παραπέρα δράση της την ένταξη της χώρας στην ΟΝΕ. Στην ίδια κατεύθυνση η ΔΑΚΕ, που από θέση αρχών είναι ενάντια στην ανάπτυξη της ταξικής πάλης, υιοθετεί και αναπαράγει μέσα στο εργατικό κίνημα τις κεντρικές επιλογές της ολιγαρχίας για ένταξη στην ΟΝΕ και για μεγαλύτερη πρόσδεση της χώρας στις ΗΠΑ και στο ΝΑΤΟ. Ενώ η ΑΠ του ΣΥΝ έχει «κατορθώσει» μέχρι τότε να χαιρετίσει τη μετατροπή της ΕΟΚ σε ΕΕ ως θετική εξέλιξη και να αποκηρύξει την ταξική πάλη ως αποστεωμένη και δογματική αντίληψη. Ετσι, η Πρωτομαγιά του 1999, που οργανώνουν μέσα σε συνθήκες πολέμου, είναι μια άνευρη εκδήλωση, η οποία συνοδεύεται από αντιπολεμικούς ψιθύρους.
Λίγες μέρες πριν την Πρωτομαγιά του 2000 πραγματοποιούνται οι βουλευτικές εκλογές. Ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ, Χρ. Πολυζωγόπουλος, χαιρετίζει τις καθιερωμένες προεκλογικές εξαγγελίες του Κ. Σημίτη για ενίσχυση των χαμηλόμισθων, δείχνοντας πώς το συνδικαλιστικό κίνημα «αυτόνομα και ανεξάρτητα» στηρίζει το ΠΑΣΟΚ. Νέα αντεργατικά μέτρα αναμένονται, όμως η συμβιβασμένη πλειοψηφία της ΓΣΕΕ - κάνοντας ακόμα ένα δώρο στους εργοδότες - δεν οργάνωσε ούτε πρωτομαγιάτικη απεργιακή εκδήλωση.
Το ΠΑΜΕ σε μια μαζικότατη πρωτομαγιάτικη συγκέντρωση στην πλατεία Εθνικής Αντίστασης θέτει το ζήτημα της επερχόμενης αντεργατικής θύελλας στα ασφαλιστικά δικαιώματα και στις κοινωνικές δαπάνες, στη δημόσια Υγεία-Πρόνοια, στο 8ωρο, στις εργασιακές σχέσεις, στην Παιδεία και στον πολιτισμό.
Το 2001, ένα μήνα ακριβώς πριν την Πρωτομαγιά μπαίνει σε εφαρμογή ο αντεργατικός νόμος για τη διευθέτηση του χρόνου εργασίας, στο πέρασμα του οποίου έχουν συμβάλει τα μέγιστα και οι τρεις παρατάξεις μέσω της γνωστής μεθόδου, του «κοινωνικού διαλόγου». Από τις αρχές του έτους το ΠΑΜΕ έχει «οργώσει» τους χώρους δουλιάς προκειμένου να ενημερώσει τους εργαζόμενους και να οργανώσει τον αγώνα τους ενάντια στη νέα αναμενόμενη αντιασφαλιστική λαίλαπα που παίρνει μορφή με το λεγόμενο νομοσχέδιο Γιαννίτση. Οι ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ και «Αυτόνομη Παρέμβαση» πέρα από κάποιες λεκτικές αντιθέσεις απολαμβάνουν την αίσθηση της αδράνειας. Το αντιασφαλιστικό νομοσχέδιο Γιαννίτση δημοσιοποιείται την Τετάρτη του Πάσχα. Οι προσπάθειες του ΠΑΜΕ δείχνουν τους καρπούς τους. Οι εργαζόμενοι δεν πιάνονται απροετοίμαστοι και η πίεση που ασκούν αναγκάζουν ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ να κηρύξουν απεργία στις 26 του Απρίλη, που ήταν μια από τις μεγαλύτερες εργατικές κινητοποιήσεις των τελευταίων χρόνων. Ομως, ακόμα και τότε εξακολουθούν να μιλάνε για την ανάγκη «κοινωνικού διαλόγου». Απέναντι στην απαίτηση των ταξικών συνδικαλιστικών δυνάμεων για προγραμματισμό της κλιμάκωσης των κινητοποιήσεων δίνουν γενικόλογες και ασαφείς απαντήσεις. Στην πρωτομαγιάτικη φιέστα τους συμμετέχουν ο Κ. Σκανδαλίδης και ο Θ. Τσουκάτος. Ο Χρ. Πολυζωγόπουλος, που συμμετέχει στην αντίστοιχη εκδήλωση της Θεσσαλονίκης, ζητά από την κυβέρνηση εγγυήσεις για την έναρξη του «κοινωνικού διαλόγου».
Ο χρόνος που περνά μέχρι την Πρωτομαγιά του 2002 αποκαλύπτει όλο και περισσότερο τα πραγματικά πρόσωπα των κυβερνητικών και εργοδοτικών συνδικαλιστών. Η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ μαζί με το ΣΕΒ προχωρά στην υπογραφή μιας κατάπτυστης διετούς Εθνικής Συλλογικής Σύμβασης, που όχι μόνον καθηλώνει αλλά μειώνει μισθούς και μεροκάματα. Η κυβέρνηση βάζει στη θέση του υπουργού Εργασίας τον Δ. Ρέππα, προσπαθώντας με αυτό τον τρόπο να περάσει εκ νέου τα αντιασφαλιστικά μέτρα αλλά με συγκαλυμμένη μορφή. Η ΠΑΣΚΕ επιδίδεται σε νέες απεργοσπαστικές μεθοδεύσεις ενώ κυκλοφορεί ενημερωτικό φυλλάδιο με το οποίο προσπαθεί να πείσει τους εργαζόμενους ότι τα μέτρα Ρέππα - αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, μείωση των συντάξεων κ.ά. - είναι προς όφελός τους!!! Η Πρωτομαγιά γίνεται μέσα σε συνθήκες έντασης της επίθεσης του Ισραήλ στον παλαιστινιακό λαό. Η ολιγάριθμη πρωτομαγιάτικη εκδήλωση που διοργάνωσαν ΕΚΑ και ΑΔΕΔΥ γίνεται στο πάρκο πριν την αμερικάνικη πρεσβεία. Το πλαίσιο της εκδήλωσης κάθε άλλο παρά διεκδικητικό, ζητά από την κυβέρνηση να δοθούν εγγυήσεις για τη χρηματοδότηση του ασφαλιστικού συστήματος χωρίς όμως να απορρίπτονται στο σύνολό τους τα αντιασφαλιστικά μέτρα της κυβέρνησης. Ενώ τα συνθήματα συμπαράστασης στον παλαιστινιακό λαό έχουν ένα πασιφιστικό περιεχόμενο χωρίς να καταγγέλλεται η ένταση της ιμπεριαλιστικής επιθετικότητας.
Σήμερα, λίγες μέρες πριν την πρωτομαγιάτικη απεργιακή κινητοποίηση, οι τρεις παρατάξεις κινούνται σε ένα πλαίσιο πλήρους αποδοχής του ρόλου της Ευρωπαϊκής Ενωσης, την οποία θέλουν να την παρουσιάσουν ως αντίπαλο δέος στις ΗΠΑ. Χαρακτηριστική η φιέστα που οργάνωσαν από κοινού οι παρατάξεις της ΓΣΕΕ, ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ και ΑΠ στις 16 του Απρίλη όπου καλούσαν τους εργαζόμενους να διαδηλώσουν υπέρ της διεύρυνσης της ΕΕ!!! Δηλαδή, υπέρ της επέκτασης και εγκαθίδρυσης των συμφερόντων των ευρω-ιμπεριαλιστών σε νέα εδάφη.
Με το πέρασμα του χρόνου, η στήριξη που παρέχουν αυτές οι παρατάξεις στις πολιτικές της κυβέρνησης και του μεγάλου κεφαλαίου είναι όλο και μεγαλύτερη. Το γεγονός αυτό, σε συνδυασμό με την πλήρη αδιαφορία τους για την οργάνωση του αγώνα των εργαζομένων, έχει καταντήσει ακόμα και τις έννοιες «κυβερνητικός και εργοδοτικός συνδικαλισμός» ανεδαφικές. Εχει πλέον καταδειχτεί ότι αποτελούν πειθήνια όργανα της αστικής τάξης.