«Καταρχήν, η πρώτη αντίδραση όταν άκουσα τις προτάσεις ήταν να γελάσω με την καρδιά μου και δε μου συμβαίνει πολύ συχνά να μπορώ να γελάω με την καρδιά μου. Ας σκεφτούμε απλά. Από το αν θα έχουμε 6, 8, 18 υπουργεία εξαρτάται αν θα λυθεί το πρόβλημα της ανεργίας, αν θα έχουμε δωρεάν Παιδεία και Υγεία; Αν θα έχουμε φτηνές υπηρεσίες;», αναρωτήθηκε η Αλ. Παπαρήγα.

Αμέσως μετά, απαντώντας σε σχόλιο του δημοσιογράφου πως ίσως εξαρτάται από τέτοιου είδους αλλαγές η εύρυθμη λειτουργία της κυβέρνησης, συμπλήρωσε:

«Για το λαό, εύρυθμη λειτουργία της κυβέρνησης είναι το ίδιο το περιεχόμενό της, τώρα αν τα 12, 16, 18 υπουργεία λύνουν εσωτερικά προβλήματα του ΠΑΣΟΚ και διάφορες ισορροπίες, αυτός είναι δικός τους λογαριασμός. Είναι αστεία πράγματα, δεν μπορούν αυτά να αποτελέσουν απάντηση ούτε καν θέμα συζήτησης στα μεγάλα προβλήματα και αγωνίες που έχει ο κόσμος. Ομως, δεν είναι και για πέταμα αυτές οι προτάσεις, όσον αφορά στο στόχο που ενδεχομένως υπηρετούν. Νομίζω ότι διαμορφώνεται μια τάση υπερσυγκεντρωτισμού. Οπου ακούτε αποκέντρωση σημαίνει το εξής πράγμα: Διαμόρφωση ολιγάριθμων κεντρικών οργάνων, τα οποία θα αποτελέσουν τον πυρήνα μιας πολιτικής ή μιας εξουσιαστικής απόφασης και αποκέντρωση σημαίνει ακόμα μεγαλύτερος έλεγχος τοπικός».

Σχετικά με το ενδεχόμενο αλλαγών στις εκλογικές περιφέρειες σημείωσε:

«Η αλλαγή των εκλογικών περιφερειών είναι καθαρό ζήτημα. Είναι ζήτημα διασφάλισης, λειτουργίας των δύο κομμάτων εξουσίας και όσο γίνεται ομαλής εναλλαγής τους. Είναι προσπάθεια να δημιουργηθούν αντικειμενικές προϋποθέσεις για να πληγούν διαφορετικές φωνές. Δηλαδή, η τάση είναι υπερσυγκέντρωση, γραφειοκρατικοποίηση και διαμόρφωση μιας πολιτικής ελίτ, η οποία θα διασφαλίσει ακόμα περισσότερο τον έλεγχο, την πολιτική που θα ακολουθείται και που θα υπηρετεί τα κέρδη, το κεφάλαιο, την πλουτοκρατία».

Αλλωστε, ερωτώμενη ειδικά για τη Β' περιφέρεια Αθηνών, της οποίας η τεράστια έκταση γεννά το ερώτημα τού γιατί να μη σπάσει σε μικρότερες, η Αλ. Παπαρήγα, υπογράμμισε:

«Εγώ θα έλεγα, γιατί να μην έχουμε Βουλή με 600 βουλευτές και πολύ περισσότερες περιφέρειες; Ενδεχομένως, εδώ μπορεί να υπάρχουν διάφοροι προβληματισμοί. Αυτό όμως που θέλω να ξεκαθαρίσω είναι ότι το βασικό ζήτημα βρίσκεται στο κριτήριο, με το οποίο ψηφίζουμε το ένα ή το άλλο κόμμα και αυτό είναι κάτι που πρέπει να το αποσαφηνίσει ο εργάτης, ο υπάλληλος, ο μικρομεσαίος, ο αγρότης. Αλλωστε, ακόμα και οι πιο αντιδραστικές μεταρρυθμίσεις είχαν ως προσχήματα υπαρκτά γεγονότα. Ο κυριότερος στόχος νομίζουμε είναι η χειραγώγηση, ο έλεγχος της κοινής γνώμης και μέσα από τέτοιες αλλαγές. Είναι άλλο, βέβαια, αν θα το πετύχουν και πώς. Είναι αδιάφορο για τον κόσμο τι θα κάνει ο χ ή ο ψ βουλευτής, αν θα μπορέσει να βάλει την αφίσα του στον τοίχο ή αν θα έχει λεφτά να κυνηγήσει σταυρούς. Δεν ξέρω αν απασχολεί τον κόσμο, το κυνήγι του σταυρού που υπάρχει εντός ΠΑΣΟΚ και ΝΔ. Τι έχει να κερδίσει ο ψηφοφόρος της Αθήνας ο άνεργος, οι άνεργοι της "Σίσσερ Πάλκο", αν αντί του κυρίου Γιώργου βγει η κυρία Μαρία, γιατί διέθετε καλύτερο προπαγανδιστικό μηχανισμό; Και οι δύο την ίδια πολιτική στάση θα κρατήσουν, όσον αφορά στις επιλογές του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. Αναφέρομαι, αν θέλετε, και στον ανταγωνισμό εντός κομμάτων.

Αυτοί που ενδιαφέρονται είναι αυτό που λέμε η εκλογική πελατεία. Αυτή, βεβαίως, ενδιαφέρεται να βγει ο χ βουλευτής. Αλλά εμείς μιλάμε για τη μεγάλη μάζα των ψηφοφόρων, για τον ψηφοφόρο που έχει προβλήματα και που θέλει να αξιοποιήσει και τις εκλογές για να κάνει ένα βήμα προς τα μπρος και δεν είναι το θέμα πού θα βρουν τα λεφτά οι βουλευτές για την προσωπική τους προπαγάνδα».

Σε ερώτηση για το αν το ΚΚΕ παλεύει για την ανατροπή αυτού του συστήματος κι αν είναι κόμμα εξουσίας, η Αλέκα Παπαρήγα υπογράμμισε:

«Το ΚΚΕ παλεύει για αλλαγή εξουσίας και αυτή την εξουσία τη βλέπει ως μια εξουσία πριν απ' όλα συμμαχικών κοινωνικών δυνάμεων που θα εκφράζει τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων και βεβαίως αυτό θα εκφράζεται και μέσα από μια σύνθεση στο πολιτικό σύστημα κομματική, που αναμφισβήτητα μέσα εκεί βασικός πυρήνας θα είναι το ΚΚΕ. Μας λένε, γιατί δε σας ακολουθεί ο λαός; Καταρχήν να πω ότι σε πάρα πολλές περιπτώσεις ένα σημαντικό μέρος του λαού ακολουθεί τις προτάσεις, τις θέσεις και τα καλέσματα του ΚΚΕ. Αλλωστε, όταν εμείς λέμε στο λαό να μας ακολουθήσει δεν εννοούμε μόνο να μας ψηφίσει. Πριν απ' όλα, εννοούμε να συμπαραταχτούμε στη δράση. Να καταδικάσει την κυρίαρχη πολιτική. Να αντισταθεί. Τον καλούμε να βάλει εμπόδια στις επιλογές, στο κλείσιμο εργοστασίων, στις απολύσεις κλπ. Και βεβαίως, σαν καταστάλαγμα αυτού θα έρθει και η στήριξη και η εκλογική και η πολιτική του ΚΚΕ. Να θέσω, όμως, ένα ερώτημα: Η πολιτική του ΚΚΕ έχει ή δεν έχει επιβεβαιωθεί; Ανεξαρτήτως των ψήφων. Οι προβλέψεις, οι εκτιμήσεις για τις εξελίξεις είναι εκτιμήσεις που διαψεύστηκαν από τη ζωή; Τότε θα ήταν παταγώδης η αποτυχία. Βεβαίως, δε θέλουμε απλά να επιβεβαιώνονται αυτά που λέμε, μας ενδιαφέρει να επιβεβαιωθούμε και σε κάτι άλλο, ότι η μόνη δύναμη που μπορεί να αλλάξει αυτή την κατάσταση είναι ο λαός και το λαϊκό κίνημα. Και θα επιβεβαιωθούμε».

Τέλος, σε ερώτηση πώς γίνεται να επιβεβαιώνονται οι θέσεις του ΚΚΕ, αλλά αυτό να μην εκφράζεται σε εκλογικά ποσοστά όπως στις πρόσφατες τοπικές εκλογές, η Αλέκα Παπαρήγα τόνισε με έμφαση:

«Εχω ξαναπαντήσει στην εκπομπή σας γι' αυτό. Ολη η συζήτηση που έγινε για τις τοπικές εκλογές είχε το στοιχείο της υπερβολής, με αφορμή τη μείωση των ψηφοδελτίων που στηρίξαμε στη Νομαρχία Αθήνας - Πειραιά, διαλύθηκε το συνολικό πολιτικό αποτέλεσμα που είχε το ΚΚΕ. Που αναμφισβήτητα δεν ήταν κανένας θρίαμβος, ήταν μια - στη γενικότητά της - μικρή άνοδος των δυνάμεων. Αλλού μεγαλύτερη αλλού μικρότερη. Γιατί όμως θα πρέπει να απαντήσει το ΚΚΕ σ' αυτό το ζήτημα; Εμείς έχουμε ξεκινήσει, αλλά θα συνεχίσουμε αυτή τη συζήτηση και το διάλογο με το λαό, με όλους όσοι βρεθήκαμε στους αγώνες, με αυτούς που μας ξέρουν καλύτερα, με όλους. Θα τους ρωτήσουμε πώς βλέπουν το ρόλο τους και τη θέση τους στην αλλαγή της σημερινής κατάστασης και τι είναι αυτό που τους κάνει και ενώ εκτιμούν το ρόλο και την προσφορά του ΚΚΕ δε δραστηριοποιούνται πιο έντονα στο κίνημα και δε δίνουν και την ψήφο. Είμαστε βέβαιοι ότι θα ακούσουμε πολλά ενδιαφέροντα όχι εντελώς άγνωστα».

«Το πιο σημαντικό όμως - κατέληξε - είναι ότι ο λαός δεν πιστεύει στη δική του δύναμη. Είναι εγκλωβισμένος μέσα στο ΠΑΣΟΚ και στη ΝΔ. Και γεννιέται ο κίνδυνος, τα δυσαρεστημένα λαϊκά στρώματα που πίστεψαν για πολλά χρόνια στο ΠΑΣΟΚ να επιστρέψουν, να πάνε προς τη ΝΔ. Πρέπει αυτόν τον κίνδυνο να τον αποτρέψουμε. Οι άνθρωποι που ανήκουν στα λαϊκά στρώματα, αυτοί που υποφέρουν, που καταλαβαίνουν ότι η θέση τους αύριο θα είναι χειρότερη, αυτοί που έχουν δοκιμάσει την πολιτική του ΠΑΣΟΚ, που δεν εμπιστεύονται τη ΝΔ, που ενδεχομένως πιστεύουν ότι άλλαξε η ΝΔ σαν αντιπολίτευση - δεν άλλαξε καθόλου - αυτός ο κόσμος να πιστέψει στη δύναμή του, να αποφασίσει να κάνει ένα βήμα μπρος. Γιατί αν κι αυτή τη φορά το συνολικό εκλογικό ποσοστό δείξει στασιμότητα ή μικρές απώλειες του αθροίσματος των ποσοστών των δύο μεγάλων κομμάτων, τότε τα επόμενα χρόνια θα είναι εξαιρετικά πιο δύσκολα και θα χάσει όχι απλά την ευκαιρία να δοκιμάσει κάτι άλλο, θα έχει χάσει ο ίδιος τη διάθεση της αντίστασης, όπως π.χ. ορισμένες εργάτριες της "Σίσσερ", που, ενώ επί χρόνια ήταν γνωστό πού πήγαινε η κατάσταση, τώρα βγαίνουν απογοητευμένες, ενώ θα έπρεπε να έχουν βγάλει περισσότερα συμπεράσματα γιατί φτάσαμε ως εκεί και πώς θα μπορούσαν να είναι πιο έτοιμες. Ανεξάρτητα απ' αυτό έχουν την αμέριστη συμπαράστασή μας. Τουλάχιστον, να μη χαθεί η διάθεση αντίστασης, η ισοπέδωση που θα επέλθει θα είναι τρομερή και θα έχει επιπτώσεις και οικονομικές και κοινωνικές και στρατιωτικές».