Λέμε να κάνουμε έναν ποιητικό περίπατο, ένα μελαγχολικό, μοναχικό αλλά μοναδικό περίπατο. Τι λέτε, είστε να μας ακολουθήσετε; Εχετε την ψυχική αντοχή να 'ρθείτε μαζί μας να επισκεφτούμε την Πρέβεζα του Κ. Γ. Καρυωτάκη; Εμείς έτσι κι αλλιώς θα πάμε.

«Πρέβεζα», λοιπόν.

«Θάνατος είναι οι κάργες που χτυπιούνται/ στους μαύρους τοίχους και στα κεραμίδια/ θάνατος οι γυναίκες που αγαπιούνται καθώς να καθαρίζουνε κρεμμύδια.

Θάνατος οι λεροί, ασήμαντοι δρόμοι/ με τα λαμπρά, μεγάλα ονόματά τους/ ο ελαιώνας, γύρω η θάλασσα, κι ακόμη/ ο ήλιος, θάνατος μέσα στους θανάτους.

Βάσις, Φρουρά, Εξηκονταρχία Πρεβέζης./ Την Κυριακή θα ακούσουμε την μπάντα/ Επήρα βιβλιάριο τραπέζης,/Πρώτη κατάθεσις δραχμαί τριάντα.

Περπατώντας αργά στην προκυμαία,/ «υπάρχω» λες, κι ύστερα «δεν υπάρχεις!»/ Φτάνει το πλοίο. Υψωμένη σημαία. Ισως έρχεται ο Κύριος Νομάρχης.

«Αν τουλάχιστον, μέσα στους ανθρώπους αυτούς/, ένας επέθαινε από αηδία.../ Σιωπηλοί, θλιμμένοι, με σεμνούς τρόπους,/ θα διασκεδάζαμε όλοι στην κηδεία.»

Ο Κώστας Καρυωτάκης, γεννήθηκε στην Τρίπολη (1896) και πέθανε στην Πρέβεζα (1928). Δίκαια θεωρείται μια ξεχωριστή φυσιογνωμία ανάμεσα στους δημιουργούς της νεότερης λυρικής ποίησης και ίσως ο περισσότερο αγαπητός στους νέους της γενιάς του. Η τρομερή συνέπεια στο έργο του, που τον οδήγησε στην αυτοκτονία συγκλόνισε τους συγχρόνους του και επηρέασε τους νεότερους. Από ιστορική άποψη, ο Καρυωτάκης είναι ο συνδετικός κρίκος ανάμεσα στη γενιά του Βάρναλη, του Καβάφη και του Σικελιανού και στη γενιά του Σεφέρη, του Ρίτσου και του Ελύτη.