Οι αιτήσεις πτωχεύσεων στο πεντάμηνο Γενάρη - Μάη 2003 παρουσιάζουν δραματική αύξηση κατά 152%, σε σύγκριση με το αντίστοιχο χρονικό διάστημα του 2002. Το δημόσιο χρέος, στο πρώτο τρίμηνο του έτους, αυξήθηκε κατά 7,3 δισεκ. ευρώ, ξεπερνώντας και το όριο που είχε θέσει η κυβέρνηση για όλο το χρόνο. Το έλλειμμα του ισοζυγίου πληρωμών διευρύνεται επικίνδυνα, καθώς παρουσιάζει αύξηση κατά 23,6% μόνο στο πρώτο τρίμηνο του 2003. Η επιχειρηματική αγορά βιώνει μεγάλη κρίση και στελέχη επιχειρήσεων κάνουν λόγο για πρωτοφανή κατάσταση δυσπραγίας.

Αυτά γράφουν τις μέρες αυτές οι εφημερίδες και μεταδίδουν τα ηλεκτρονικά ΜΜΕ. Και δεν τα σημειώνουμε, για να αμφισβητήσουμε την αλήθεια των σχετικών στοιχείων. Ας παραδεχτούμε ότι έτσι είναι. Γεννιούνται, όμως, μια σειρά ερωτήματα: Πού πήγαν τα δεκάδες τρισεκατομμύρια που άλλαξαν χέρια με το μεγάλο κόλπο του Χρηματιστηρίου τα χρόνια 1999 - 2001; Πού πήγε ο παραγόμενος κοινωνικός πλούτος των τελευταίων χρόνων, όταν -όπως καυχώνται οι αρμόδιοι- η Ελλάδα σημείωσε τους μεγαλύτερους σε όλη την ΕΕ ρυθμούς ανάπτυξης; Πού πήγαν και πού πάνε, τα χρήματα των διαβόητων Κοινοτικών Πακέτων Στήριξης;

Θα μπορούσαμε να αναφέρουμε πολλά ακόμη, ανάλογα ερωτήματα. Θα αρκεστούμε, όμως, στο εξής: Το σίγουρο είναι ότι όλα τα παραπάνω δεν πήγαν στους εργαζόμενους, στους συνταξιούχους, τους μικρομεσαίους του χωριού και της πόλης. Ολοι οι τελευταίοι αρκέστηκαν στη γνωστή από χρόνια τώρα πολιτική της σκληρής μονόπλευρης λιτότητας.