Στους κάμπους της Πέλλας και της Ημαθίας τα δέντρα είναι γεμάτα φύλλα. Αν, όμως, ψάξεις για καρπό, αρκούν τα δάχτυλα των χεριών σου για να μετρήσεις τα ροδάκινα στο κάθε δέντρο. «Καρπός δεν υπάρχει, αλλά οι δουλιές συνεχίζονται κανονικά. Τσαπίσματα, αραιώματα, κλαδέματα πρέπει να γίνουν για να σταθεί το δέντρο και του χρόνου, να μπορέσει να δώσει παραγωγή», μας εξηγούν οι αγρότες στην Επισκοπή Ημαθίας. Πέρυσι τέτοια εποχή, παρά τη μειωμένη παραγωγή, εισέπραξαν από τους Συνεταιρισμούς τις έντοκες προκαταβολές και έτσι κατάφεραν να τα φέρουν βόλτα. Φέτος, χωρίς εισόδημα, δεν μπορούν να στραφούν πουθενά.

«Μας χρωστάνε αποζημιώσεις από το 2000», λέει ο Ανανίας Κερεμίδης. «Τελευταία φορά μας πλήρωσαν λίγο πριν τις βουλευτικές εκλογές. Πριν μερικές μέρες ξεκίνησαν ξαφνικά να πληρώνουν για τις ζημιές του 2000 και του 2001. Για φέτος, από τον Απρίλη ακόμα, μας έταξαν πως θα αποζημιωθούμε μέχρι τον Οκτώβρη και πως θα δίνανε άμεσα το 50% σαν προκαταβολή. Μέχρι τώρα δεν είδαμε ακόμα τίποτα».

Και δεν πρόκειται να δουν. Δυο μέρες μετά, οι ίδιοι που «όργωναν» τα χωριά μοιράζοντας υποσχέσεις, ανακοίνωσαν πως θα δοθούν 3 ευρώ σαν προκαταβολή για τις ζημιές στο κάθε δέντρο, ποσό που δεν αντιστοιχεί ούτε στο 30% της συνολικής αποζημίωσης της ούτως ή άλλως υποεκτιμημένης σχεδόν κατά 50% καταστροφής.

«Αν μπορούσα να φύγω από τα χωράφια, θα το κάνα», μας λέει ο Δημήτρης Δίγκας. «Αλλά ούτε εργοστάσια δεν υπάρχουν πια για να βρεις δουλιά. Μέχρι το '90 τα πράγματα ήτανε καλύτερα, έκανα όνειρα. Σήμερα δεν έχω λεφτά να ζήσω. Είμαστε όλοι ξεκρέμαστοι». Μας μιλάει για την ενημέρωση των αγροτών από τα συνδικαλιστικά τους όργανα. Ο τόνος της φωνής ανεβαίνει απότομα. «Ο κόσμος έχει άγνοια. Παίρνουμε μια τσάπα, σκύβουμε το κεφάλι και περιμένουμε από το θεό. Χωρίς αγώνα όμως τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει».

Ο Κώστας Περδικόπουλος είναι από τη Σκύδρα. Στα 80 του χρόνια είναι αναγκασμένος να δουλεύει ο ίδιος στα χωράφια του 8 και 9 ώρες κάθε μέρα. «Τόσο μπορώ» μας λέει. «Χρειάζεται παραπάνω αλλά δε βαστάω πια». «Κανένας νέος δε θέλει να μείνει στα χωράφια. Είμαι παραγωγός από 20 χρονών και δουλεύω ακόμα γιατί με τις 49.000 σύνταξη του ΟΓΑ δεν μπορεί να ζήσει κανείς. Κάποτε τα χωράφια άφηναν καλά λεφτά, τώρα βάζεις κι από την τσέπη σου». Τον ρωτάμε για τις αποζημιώσεις. Χαμογελάει και ύστερα γίνεται ποταμός: «Μπορεί να ζήσει ο αγρότης με τις αποζημιώσεις και τις επιδοτήσεις μόνο; Τόσα χρόνια, όποτε θέλουν δίνουν. Κοσκινίζουν συνέχεια για να μειώσουν τα λεφτά και τελικά δεν παίρνεις τίποτα. Δεν τους νοιάζει ο αγρότης. Τα ραντιστικά και τα λιπάσματα έχουν ανέβει 80% τα τελευταία δυο χρόνια. Το βλέπεις. Η αγροτιά χρόνο με το χρόνο σβήνει...».

Στους Γαλατάδες, βγάζουν σπαράγγι. Η φετινή καταστροφή στις καλλιέργειες αγγίζει το 65%. Δε «θερίζει», όμως, μόνο η παγωνιά την παραγωγή...

«Το '82 ο αγρότης έπαιρνε τα ίδια λεφτά με σήμερα, όταν το κόστος της παραγωγής έχει ανέβει δέκα και δεκαπέντε φορές», λέει ο Γιώργος Σαρτίνας. «Πριν τέσσερα χρόνια, στους Γαλατάδες καλλιεργούσαν 16.000 στρέμματα γης. Σήμερα μόνο 5.000. Το σπαράγγι από λευκό χρυσό που μας το λέγανε, κατάντησε σήμερα λευκός βούρκος. Πριν πέντε χρόνια, 20 φορτηγά ψυγεία έφευγαν γεμάτα κάθε μέρα από το Συνεταιρισμό. Σήμερα, αν φύγουν έξι- εφτά τη βδομάδα, λέμε πως είμαστε και ευχαριστημένοι».

«Εμείς φταίμε. Δεν ξέρουμε να ψηφίσουμε. Καιγόμαστε και πάλι στο καμένο πάμε. Είμαστε όλοι για το κανάλι. Ζητιανεύει ο κόσμος να πάρει ψωμί», λέει ο Νίκος Ψωμιάδης. «Ρώτα έχουν να πληρώσουν τη ΔΕΗ; Δεν μπορούν να πληρώσουν 2 ευρώ συνδρομή στο ΚΑΠΗ», συμπληρώνει την εικόνα ο κ. Καραμελίδης, πρόεδρος του ΚΑΠΗ Μακροχωρίου.

Ο Νίκος Ναθαναήλ, ανάπηρος πια μετά από δύο εγκεφαλικά επεισόδια εδώ και 4 χρόνια, συνεχίζει τον αγώνα να παραμείνει όρθιος. «Από 13 χρονών δουλεύω στα χωράφια. Τώρα μας ρίχνουν 50.000 δραχμές για να βγάλουμε το μήνα. Πώς; Δε φτάνουν ούτε για τα φάρμακα και τις θεραπείες».

Νέοι αγρότες δεν υπάρχουν; Ρωτάμε. «Υπάρχουν», μας απαντούν. Ο Ν. Κωνσταντινίδης, 24 χρονών, παλικάρι. Εντάχθηκε στο πρόγραμμα νέων αγροτών το 1999. Με την επιδότηση των τεσσάρων εκατομμυρίων, αγόρασε το μηχανολογικό εξοπλισμό. Τέσσερα χρόνια καλλιεργεί ροδάκινα και κέρδος δεν έβγαλε. Και είναι υποχρεωμένος να μείνει τουλάχιστον άλλα 6 χρόνια. «Αν κάνω διακοπή του προγράμματος θα πρέπει να επιστρέψω τα χρήματα με τόκο. Πού να τα βρω; Θέλω να φύγω από τα χωράφια, όμως πού να πάω; Δουλιές δεν υπάρχουν».

«Η κατάσταση δεν πάει άλλο. Αυτοί που έφτασαν εδώ που είμαστε, θέλουν να κοιμίσουν το κίνημα. Εμείς πρέπει να το ξυπνήσουμε. Αυτά που έρχονται είναι χειρότερα απ' όσα ζούμε. Αλλο δρόμο δεν έχουμε, μόνο τον αγώνα ενάντια στην πολιτική τους», κλείνει την κουβέντα ο Τ. Τσακαλίδης.