Εντυπωσιάζει, από πρώτη ματιά, από τη χτεσινή πρόβα τζενεράλε του δικομματικού σκυλοκαβγά ενόψει των εκλογών, η προκλητική αδιαφορία τους για τα καυτά λαϊκά προβλήματα. Τίποτα συγκεκριμένο και πολύ περισσότερο ελπιδοφόρο δεν είχαν να πουν ή έστω να υποσχεθούν για την ανακούφιση από την ανεργία, την ακρίβεια, την κατάσταση στα νοσοκομεία, στα σχολεία... Μόνο σκόπιμα γενικόλογες αναφορές, «πρώτη μας έγνοια είναι πιο αδύναμοι της κοινωνίας», και τερατώδη ψέματα περί «πλήρους απασχόλησης», ενώ περίσσεψαν τα θεατρινίστικα κονταροχτυπήματα. Ο ένας (Σημίτης) εμπαίζει απροκάλυπτα ότι δε θα ακολουθήσει πολιτικές «σοκ» αλλά... δε θα προχωρήσει και σε «παροχές» (πάτσι!). Ο άλλος (Καραμανλής) «δείχνει» την... «εξόχως αντιλαϊκή» πολιτική της κυβέρνησης, μόνο και μόνο για να υφαρπάξει την ψήφο και εν λευκώ εξουσιοδότηση για να την εφαρμόσει «αποτελεσματικότερα».

Στην πραγματικότητα οι δύο μονομάχοι θέτουν εκτός της προεκλογικής αντιπαράθεσής τους τα λαϊκά προβλήματα, μόνο προσχηματικά και δημαγωγικά τα επικαλούνται, ακριβώς γιατί θέλουν να προφυλάξουν την - κοινή - νεοφιλελεύθερη πολιτική από ανεπιθύμητες προεκλογικές δεσμεύσεις και «παραχωρήσεις». Ανταποκρίνονται, δηλαδή, με θρησκευτική ευλάβεια, στις πρόσφατες εκκλήσεις του προέδρου του ΣΕΒ που τους ζήτησε να αποφύγουν στις «τριβές» του προεκλογικού αγώνα, «τους λαϊκίστικους ανταγωνισμούς και την πλειοδοσία των υποσχέσεων», ώστε να προστατευτεί «η οικονομία» (δηλαδή τα συμφέροντα του κεφαλαίου).

Τα διλήμματα μπαίνουν στο ασφυκτικά αντιλαϊκό πλαίσιο της νεοφιλελεύθερης διαχείρισης. Πλήρης ή μερική απορύθμιση των εργασιακών σχέσεων; Μερική απασχόληση ή ανεργία; Μείωση μισθών ή αύξηση της ανεργίας; Πολιτικές «σοκ» ή «μεταρρυθμίσεις» με κοινωνική συναίνεση; Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι θα οργιάσουν, ακριβώς γιατί κρίνεται το θέμα της εξουσίας και της νομής της, αλλά δεν πρόκειται να κάνουν καμία παραχώρηση στα λαϊκά συμφέροντα. Ο απεγκλωβισμός των λαϊκών μαζών από το δικομματισμό είναι αναγκαίος όσο ποτέ. Υπάρχει και ο δικός τους δρόμος...