«Μου λένε δεν πρέπει να γράφω άλλο ποιήματα/(...) να γνωριστώ με δημοσιογράφους κριτικούς/ να συνδεθώ με περιοδικά κι εφημερίδες/ με ραδιoφωνικούς σταθμούς γνωστούς τηλεανθρώπους/ (...) - η ποίηση (λένε) πέθανε δεν έχει μέλλον/ όμως αδύνατο ν' αλλάξω πια/ ξέρω, το βλέπω, η ποίηση δεν υποχωρεί δε συμβιβάζεται/(...) γιατί Ποίηση σημαίνει πάντα Ελευθερία (...)χωράει σε μια λέξη τους φτωχούς αρρώστους αδύναμους/ ολάκερους λαούς(...)». Σκέψεις κι αλήθειες στιχουργημένες από έναν προοδευτικό πνευματικό άνθρωπο, σεμνό και αισθαντικό ποιητή, το Θάνο Φωσκαρίνη, στην τελευταία (9η) συλλογή του «Η αλήθεια με ή χωρίς αντιβιοτικά» (εκδόσεις «Εριφύλη», Ιπποκράτους 65). Ποιήματα που μεταπλάθουν αισθήματα, βιώματα, μνήμες, προσδοκίες, στιγμές, εικόνες και πρόσωπα της πικρής εποχής που «ξημέρωσε» ο 21ος αιώνας, εποχή που μοιάζει σαν «ατέλειωτος καγχασμός όλου του 1900». «Καγχασμός» είναι λ.χ. και το ότι «πρώτα μας λέγαν πως η παιδεία είναι δωρεάν/ (...) μας υποσχέθηκαν τίμια δουλειά, σίγουρα κέρδη/ με απεργίες, τσακωμούς, βρισιές, κυνηγητά παίρνουμε/ δύσκολα τα λεφτά που μας χρωστάνε(...)». Φουρτουνιάζοντας η ψυχή του ποιητή από αυτό τον «καγχασμό» λέει: «δεν μπόρεσα να σκοτώσω/ δεν μπόρεσα να βάλω ούτε μια βόμβα/ συγχωρέστε με».

Με την ευκαιρία αναφέρουμε ότι η προηγούμενη (η 8η), επίσης άξια προσοχής, ποιητική συλλογή του Θ. Φωσκαρίνη, με τίτλο «Οινόπνευμα για τα μάτια και το στόμα» κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις «Παρουσία» (Σόλωνος 94).