Η ΕΕ συμπεριφέρεται πλέον ως «καθαρός» ιμπεριαλιστής: Υιοθετεί το δόγμα του προληπτικού πολέμου, τη χρήση βίας για αλλαγή (μη αρεστού) καθεστώτος, ενώ το σύνταγμά της είναι η άρνηση της (αστικής) δημοκρατίας...
Από κοντά, αναγνωρίζει με κάθε επισημότητα ότι η χρήση βίας (πόλεμος) είναι ενδεδειγμένη, όταν πρόκειται να αντιμετωπιστεί η διάδοση όπλων μαζικής καταστροφής. Εννοείται ότι το ποιος κατέχει τέτοια όπλα το καθορίζουν αυτοί που έχουν τόσα όσα για να καταστρέψουν τη γη πολλές φορές... Στο ίδιο πλαίσιο, η «αλλαγή καθεστώτος» σε ένα «κράτος - παρία», μια χώρα που βαφτίζουν ταραξία ή τρομοκράτη, (διάβαζε Ιράκ, Κούβα, Ιράν, Συρία, κ.ο.κ.), είναι «θεμιτός» στόχος για την «Ευρώπη της ειρήνης και της προόδου»... Ολα αυτά, στο όνομα της απειλής της «διεθνούς τρομοκρατίας» και της ενίσχυσης της διεθνούς (νέας) τάξης...
Οσο για την «προς τα μέσα» σκλήρυνση του ευρωπαϊκού ιμπεριαλισμού, το σχέδιο Συντάγματος μιλάει από μόνο του: Είναι η άρνηση της (αστικής) δημοκρατίας, η ακύρωση των κατακτημένων δημοκρατικών και ατομικών δικαιωμάτων, η παραπέρα αποδυνάμωση της εθνικής κυριαρχίας... Ο «χάρτης» αυτός, πάει μαζί με τις στρατηγικές της Λισαβόνας, το γκρέμισμα του κράτους Πρόνοιας, την ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων, την αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης, κ.ο.κ. Υπάρχει, όμως, και η άλλη όψη: Οσο πιο πολύ σκληραίνει η ΕΕ, τόσο πιο εύκολα «θρυμματίζεται»...