Σοβαρότατη απειλή για τις ατομικές ελευθερίες και τα δικαιώματα του ανθρώπου, αφού ουσιαστικά έρχεται σε ευθεία αντίθεση με θεμελιώδεις αρχές του κράτους δικαίου, χαρακτηρίζει τη Σύμβαση έκδοσης Ευρωπαίων πολιτών στις ΗΠΑ, ο πρώην υπουργός και καθηγητής Ποινικού Δικαίου Γεώργιος - Αλέξανδρος Μαγκάκης. Στη δήλωσή του μιλά για «αόριστες διατυπώσεις των διατάξεων» αυτής της Σύμβασης, που προκαλούν επιπλέον πλήγμα στους δημοκρατικούς μας θεσμούς, αναφέρεται στη θανατική ποινή που τείνει με αυτή τη Σύμβαση να... καθιερωθεί και στην Ευρώπη, ενώ επισημαίνει τον κίνδυνο να παραβιάζουν το Σύνταγμα των χωρών τους όλες οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις. Ολόκληρη η δήλωση του καθηγητή στον «Ρ» έχει ως εξής:

«Το κείμενο της Σύμβασης σχετικά με την έκδοση και τη δικαστική συνδρομή μεταξύ ΕΕ και ΗΠΑ, που πρόκειται να υπογραφεί προ του τέλους αυτού του μηνός στην Αμερική, έρχεται σε ευθεία αντίθεση με θεμελιώδεις αρχές του κράτους δικαίου, αρχές που αποτελούν την πεμπτουσία του ευρωπαϊκού νομικού πολιτισμού. Επομένως, η σχεδιαζόμενη αυτή σύμβαση συνιστά σοβαρότατη απειλή κατά των κατακτήσεών μας, για την κατοχύρωση των ατομικών ελευθεριών και των δικαιωμάτων του ανθρώπου.

Η απειλή δε αυτή γίνεται με έναν τρόπο που την κάνει ακόμα περισσότερο οδυνηρή. Συγκεκριμένα γίνεται με μια πολύ αόριστη διατύπωση των διατάξεων που συμφωνούνται μεταξύ ΕΕ και ΗΠΑ, έτσι ώστε να μην ξέρει κανείς πού αληθινά σταματάει αυτή η εξουδετέρωση, η υπονόμευση των θεσμών του κράτους δικαίου. Εχουμε, δηλαδή, να κάνουμε με μια μεθοδευμένη ασάφεια, που παρέχει τη δυνατότητα να παρακάμπτονται ή και να καταργούνται ιστορικά καθιερωμένες ρυθμίσεις του ευρωπαϊκού δικαίου. Πρέπει, δε, να σημειωθεί ότι αυτή η μεθοδευμένη ασάφεια ανοίγει την πόρτα για την παραπλάνηση των πολιτών και αυτό είναι ένα επιπλέον πλήγμα κατά των δημοκρατικών μας θεσμών. Οι πολίτες στην Ευρώπη έχουν την αξίωση και το δικαίωμα να πληροφορούνται τι συμφωνούν οι κυβερνήσεις τους σχετικά με τις ατομικές τους ελευθερίες και τα δικαιώματά τους.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτού του τεχνάσματος που επιχειρείται είναι ότι για τις περισσότερες χώρες της Ευρώπης ισχύει η αρχή ότι δεν εκδίδουν ανθρώπους, εφόσον απειλείται η επιβολή εις βάρος τους της θανατικής ποινής. Κι αυτό γιατί σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες η θανατική ποινή έχει καταργηθεί. Στη Σύμβαση υπάρχει μια τέτοια διατύπωση, ώστε να εμπεριέχεται και η συμφωνία ότι είναι δυνατόν μια ευρωπαϊκή χώρα να αποδεχτεί την αίτηση έκδοσης ενός προσώπου στις ΗΠΑ, ακόμα κι αν στην Αμερική για την πράξη που κατηγορείται ενδέχεται να του επιβληθεί θανατική ποινή. Επομένως, με τη σύμβαση καταργούμε την απόλυτη απαγόρευση επιβολής θανατικής ποινής. Εδώ έχουμε, δηλαδή, μια κερκόπορτα που άνοιξε, για να ανατρέψει μια βασική αρχή του ευρωπαϊκού δικαίου.

Τέτοιες κερκόπορτες υπάρχουν διάσπαρτες μέσα στο κείμενο αυτής της Σύμβασης. Μια που πρέπει να μνημονευτεί επιπλέον, είναι ότι με τη Σύμβαση προβλέπεται ότι αν οι συνταγματικές αρχές του ευρωπαϊκού κράτους απ' το οποίο ζητείται η έκδοση κάποιου προσώπου στις ΗΠΑ, ενδέχεται να δημιουργούν εμπόδια στην έκδοση, τότε μπορεί να γίνουν, λέει, διακρατικές συνεννοήσεις μεταξύ των κυβερνήσεων. Και γεννιέται το ερώτημα: Τι νόημα θα έχουν αυτές οι διακρατικές συνεννοήσεις; Να αγνοήσει μια ευρωπαϊκή κυβέρνηση τις διατάξεις του συντάγματος της χώρας της και να τις παραβεί; Εδώ βρισκόμαστε προ ενός απαράδεκτου τεχνάσματος, αφού βάσει μιας διεθνούς σύμβασης η κυβέρνηση μιας χώρας θα οδηγείται σε παράβαση του συντάγματός της.

Αυτά και άλλα θέματα κάνουν φανερό ότι η Σύμβαση αυτή εναντίον της «τρομοκρατίας» στην πραγματικότητα κυριολεκτικά μάς τρομάζει και ανοίγει την πόρτα για να κατρακυλήσουμε πίσω σε ιστορικά σκοτεινές καταστάσεις, που στην Ευρώπη νομίζαμε πως τις έχουμε οριστικά υπερνικήσει».