Ο συγγραφέας Κώστας Ταχτσής έγραψε: «Τι έκανε στα καφενεία μόνος του; Μα διάβαζε. Δε θυμάμαι ποτέ τον Μακρή χωρίς ένα ή περισσότερα βιβλία και κάμποσες εφημερίδες υπό μάλης. Είναι τρομακτικό το τι διάβαζε αυτός ο άνθρωπος. Κι επειδή είχε εξαντλήσει προ πολλού την ελληνική γραμματεία κι η τρέχουσα ισχνή νεοελληνική παραγωγή ήταν σταγόνα στον ωκεανό της δίψας του, διάβαζε ξενόγλωσσα βιβλία, γαλλικά, γερμανικά, εγγλέζικα, κυρίως φιλοσοφικού περιεχομένου».

Τάσος Δενέγρης, ποιητής: «Ηταν κάποιος που έζησε ανάμεσά μας, έδωσε χωρίς να μετρήσει, έσπειρε χωρίς να θερίσει, πέθανε χωρίς να ενοχλήσει. Εντεκα μήνες μετά τη Δικτατορία τον φαντάζομαι πως έκανε αναγωγή σε παγκόσμια κλίμακα και κατάλαβε τη σκοτεινή δεκαετία που θα ξημέρωνε για τον κόσμο ολόκληρο. Ισως είδε το ρατσισμό που θα ξαναρχόταν, την καινούρια αμάθεια, την πείνα της Αφρικής, τα κομπιούτερ, τις πολυεθνικές. Η απελπισία θα πρέπει να τον σκότισε κι έτσι ανέβηκε στην ταράτσα και από κει σκορπίστηκε στους ανέμους. Δεν έχω τίποτε άλλο να προσθέσω».

Νάνος Βαλαωρίτης, ποιητής: «Είχε μια μεγαλοπρέπεια που λίγοι άνθρωποι την έχουν. Επαιρνε τη ζωή του στα σοβαρά. Η πρωιμότητά του δεν παίρνει το χαρακτήρα της - ας πούμε - πρωιμότητας ενός Ρεμπώ. Δεν είναι τεχνικής φύσης. Ζει σε μια εποχή καταστροφής. Δεν πάει να κομματιάσει μια κατεστημένη κουλτούρα που κληρονομάει από πολλές πλευρές αισθητικά. Αντίθετα, αδιαφορεί για την αισθητική, που είναι κι αυτό μια αισθητική. Το ίδιο και για τα συναισθήματα, δείχνει μια μεγάλη τάση αρνητική. Δε θέλει να είναι αισθηματίας».

Αλέξης Ακριθάκης, ζωγράφος: «Υπήρξε ο μεγαλύτερος δάσκαλός μου. Γιατί, σαν φιλόσοφος που ήταν, μου έμαθε πως η ζωγραφική δεν είναι γνώση, αλλά παρατήρηση της ζωής μέσα από έναν ελεύθερο τρόπο ζωής. Μου έμαθε το πιο βασικό στη ζωή: ζωγραφική. Να βλέπω κι όχι να ζωγραφίζω, κι έτσι ζωγράφισα, έζησα, ζωγραφίζω. Τον ευχαριστώ».

Ενας τίτλος ενός ποιήματος του Μακρή που δε βρέθηκε στα χαρτιά του ήταν: «Προσπάθεια να γίνει κανείς μαγεμένος». Αυτός ήταν ο Γιώργος Μακρής.