Οι εκλογές στη Γερμανία έγιναν το περασμένο φθινόπωρο. Λίγο μετά, ο νικητής των εκλογών και επικεφαλής του «αριστερού» συνασπισμού σοσιαλδημοκρατών - «πρασίνων», Γκ. Σρέντερ, εμφάνισε την «Ατζέντα 2010», η οποία περιλαμβάνει μια σειρά αντεργατικές μεταρρυθμίσεις και μέτρα στο Ασφαλιστικό, στις εργασιακές σχέσεις, στην Υγεία, στα επιδόματα ανεργίας, κλπ. Ανάλογο είναι και το παράδειγμα της Γαλλίας. Η μόνη διαφορά βρίσκεται στο γεγονός πως, στην τελευταία, η κυβέρνηση βρίσκεται στα χέρια της «δεξιάς». Κι αυτή, όμως, κινείται στην ίδια κατεύθυνση. Προχτές, το γαλλικό Κοινοβούλιο ενέκρινε το κυβερνητικό νομοσχέδιο αναμόρφωσης του ασφαλιστικού συστήματος, παρά τις μεγάλες εργατικές κινητοποιήσεις, που προηγήθηκαν. Ανάμεσα στα μέτρα του νομοσχεδίου, συμπεριλαμβάνεται και η παράταση του ηλικιακού ορίου συνταξιοδότησης. Εφεξής, οι Γάλλοι δημόσιοι υπάλληλοι θα πρέπει να συμπληρώνουν 40 χρόνια εργασίας, για να δικαιούνται πλήρη σύνταξη, από τα 37,5 που ίσχυε μέχρι σήμερα. Κι αυτό είναι το πρώτο βήμα. Ο Γάλλος πρωθυπουργός ήταν σαφής. Μίλησε για μια πορεία αναμόρφωσης του «κοινωνικού κράτους» και έκανε έκκληση αποκατάστασης του «κοινωνικού διαλόγου» και δημιουργίας κλίματος συνεργασίας ανάμεσα στους «κοινωνικούς εταίρους».

Στην Ελλάδα έχουμε προεκλογική περίοδο και οι Κ. Σημίτης και Κ. Καραμανλής ασκούνται στο γνωστό ψηφοθηρικό άθλημα των υποσχέσεων και της παροχολογίας. Τα πραγματικά σχέδιά τους θα τ' ανοίξουν μετά τις εκλογές κι όποιος εργαζόμενος δεν προβλέπει ότι θα είναι ανάλογα με τα προαναφερόμενα στη Δυτική Ευρώπη είναι περισσότερο κι από αφελής.