Οι δύο καλλιτέχνες ανήκουν στην ίδια γενιά, ενώ παράλληλα με τη σαρανταπεντάχρονη εικαστική τους διαδρομή, δίδαξαν και ως καθηγητές, στην ΑΣΚΤ ο πρώτος και στο ΕΜΠ ο δεύτερος. Ακόμα, υπήρξαν πρωτοστάτες στη διάδοση της τέχνης, ως ιδρυτικά μέλη της «Ομάδας για την επικοινωνία και την εκπαίδευση στην τέχνη» κατά τα μέσα της δεκαετίας του '70. Ο Δ. Κοκκινίδης δουλεύει με έντονα χρώματα και φόρμες σε ανοιχτούς χώρους, ενώ ο Σ. Σόρογκας επιλέγει -ειδικά τα τελευταία χρόνια- ως θέμα του, υλικά από λατομεία: λίθους στοιβαγμένους και μηχανήματα παρατημένα στη σκουριά, τα οποία αφήνει κάπως αχνά, σαν να χάνονται ήδη στη λήθη.
Φαινομενικά, τα έργα των δύο δημιουργών, δεν έχουν μεταξύ τους πολλές εκλεκτικές συγγένειες. Οπως χαρακτηριστικά σημειώνουν οι διοργανωτές: «Επιλέγησαν προκειμένου να ανατραπεί η συνήθης "ομογενοποίηση" που αφορά στη μορφολογία ή στη θεματολογία μιας κοινής παρουσίασης, δίνοντας την ευκαιρία στο θεατή να στοχαστεί γύρω από ζητήματα που φωτίζουν κι αναδεικνύουν την ίδια την εικαστική λειτουργία και πράξη μέσα από μια πολύχρονη μνήμη και την εκάστοτε επίκαιρη, καθημερινή πραγματικότητα».