Τελικά, μάλλον οι ασκοί του Αιόλου δεν ήταν απ' ό,τι φαίνεται και καλά κλεισμένοι. Το αντίθετο μάλιστα. Για την εθνική ομάδα μπάσκετ που συμμετείχε στο φετινό Ευρωμπάσκετ η αρχή και το τέλος μοιάζουν να έχουν μια τεράστια απόσταση μεταξύ τους. Τα αισιόδοξα μηνύματα, τα όνειρα για μετάλλιο (ακόμα και για χρυσό ειπώθηκε) η πίστη στις δυνατότητες της ομάδας μετατράπηκαν σε αυστηρή κριτική, διαφωνίες και βαριές κουβέντες για... κοκόρια και μη. Και όλα αυτά μετά από μια ήττα. Ναι μεν καθοριστική, αφού απέκλεισε την εθνική μας από την τετράδα. Ναι μεν ίσως λίγο τραγική από τον τρόπο που αγωνίστηκαν οι διεθνείς μας σε ένα κρίσιμο παιχνίδι. Ολα αυτά ίσως να φαίνονται λίγο υπερβολικά. Ομως με βάση τα όσα είχαν ειπωθεί ένα καλοκαίρι για την εθνική μάλλον ήρθαν σαν φυσιολογική συνέχεια. Η καλή πορεία της ομάδας τόσο στα προκριματικά όσο και στα φιλικά του καλοκαιριού, η σταθερότητα στην απόδοσή της καθώς και η πλειάδα καλών παικτών είχαν ανοίξει την όρεξη για όνειρα που έφταναν πολύ ψηλά. Ο πήχης είχε μπει από πολύ νωρίς ψηλά. Πολύς λόγος έγινε για επιστροφή στα πρωτεία, ενώ τα όνειρα έφταναν μέχρι τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας. Το άθλημα στην Ελλάδα δε διανύει και τις καλύτερες μέρες του και κάτι έπρεπε να γίνει, προκειμένου να τραβήξει το ενδιαφέρον. Ομως, η ήττα από την Ιταλία έφερε τα πάνω κάτω. Εκανε την 5η θέση στην Ευρώπη να φαντάζει λίγη μπροστά σε αυτά που είχαν ονειρευτεί κάποιοι.

Το να αναζητήσει κάποιος ευθύνες για το τι έφταιξε ή όχι σίγουρα δεν είναι και δύσκολη δουλιά. Ο προπονητής ίσως. Οι παίκτες; Η νοοτροπία; Το αγωνιστικό στιλ είναι λίγα από τα πολλά που ειπώθηκαν μετά το τέλος του Ευρωμπάσκετ. Ισως όλα αυτά να έπαιξαν το ρόλο τους. Ομως, για μια ακόμη φορά κανείς δεν ασχολήθηκε με ένα άλλο πρόβλημα που μαστίζει το άθλημα. Ο στυγνός επαγγελματισμός που απαιτεί από τους παίκτες να μεταβάλλονται κάθε χρονιά σε... ρομπότ, αφού θα πρέπει να δώσουν υπερβολικό αριθμό αγώνων σε Ελλάδα και Ευρώπη, προκειμένου κάποιοι να αποκτήσουν περισσότερα έσοδα. Και μόλις τελειώσουν οι υποχρεώσεις στις ομάδες τους αρχίζουν οι αντίστοιχες με την εθνική ομάδα. Φυσιολογικό, λοιπόν, είναι την κρίσιμη ώρα ίσως κάτι να μην πάει καλά. Οπως δεν πήγε στον αγώνα με την Ιταλία.

Από την άλλη, δε θα πρέπει να ξεχνάει κανείς ότι, στα πλαίσια του επαγγελματισμού, η νοοτροπία των περισσοτέρων παικτών έχει αλλάξει. Ιδιαίτερα μάλιστα των νεαρών. Το συμβόλαιο και οι υποχρεώσεις με την ομάδα έρχονται σε πρώτη μοίρα παρά αυτό που λέγεται εθνικό συγκρότημα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η περίπτωση του Ευθύμη Ρεντζιά που έλειψε από την προετοιμασία, προκειμένου να μεταβεί στην Κωνσταντινούπολη για να υπογράψει το συμβόλαιό του με την Ούλκερ. `Η, από την άλλη, να θυμηθούμε τα ταξίδια του Γιάννη Ιωαννίδη στις ΗΠΑ, προκειμένου να πείσει τον Ιάκωβο Τσακαλίδη να δώσει το «παρών» στην ομάδα και να αφήσει για κάποιο καιρό το ΝΒΑ. Κι όμως... Κάποιοι περιμένουν από αυτούς που οι ίδιοι τους έχουν βάλει σε μια συγκεκριμένη νοοτροπία την κρίσιμη ώρα να δείξουν το διαφορετικό πρόσωπο. Να ξεχάσουν την κούραση. Να αλλάξουν μυαλά μέσα σε μια νύχτα και να πραγματοποιήσουν τους στόχους που κανείς δε φρόντισε να μελετήσει εάν είναι εφικτοί ή όχι. Μόνο το ότι θα πρέπει να πραγματοποιηθούν. Χαρακτηριστική είναι η άποψη του Φραγκίσκου Αλβέρτη λίγο μετά το τέλος των αγώνων. «Γενικώς υπήρχε πίεση. Ηταν κάτι παραπάνω από την κανονική αλλά πάντοτε μαθαίνεις κάτι καινούριο. Δεν μπορούν να αλλάξουν τα πάντα σε ένα τουρνουά και χρειάζεται να κάνουμε υπομονή».

Μπορεί στο άκουσμα ότι στα προημιτελικά θα αντιμετωπίσουν την Ιταλία οι διεθνείς μας να χάρηκαν, αφού περισσότερο τους φόβιζε η Γερμανία, εντούτοις στο γήπεδο τα πράγματα εξελίχθηκαν διαφορετικά. Η φόρτωση με άγχος για το παιχνίδι, που έπρεπε να κερδηθεί οπωσδήποτε, οδήγησε στο χειρότερο βράδυ του αντιπροσωπευτικού μας συγκροτήματος. Χωρίς φαντασία στο παιχνίδι, με τις εναλλακτικές λύσεις να μην κάνουν αισθητή την παρουσία τους, τη ζώνη των Ιταλών να... πνίγει και το 62-59 ήρθε μάλλον φυσιολογικά. Η πίεση για τη νίκη ανάγκασε την ομάδα να δώσει ιδιαίτερο βάρος στην άμυνα και σε νευρικές κινήσεις στην επίθεση που οδήγησε σε ρεσιτάλ αστοχίας. Τρανό παράδειγμα αποτελούν τα ποσοστά των δύο βασικών σουτέρ Χατζηβρέττα - Αλβέρτη που τελείωσαν το παιχνίδι με μηδέν πόντους και συνολικά (0/13 σουτ). Αντίθετα, από την επόμενη μέρα που το άγχος πλέον έλειψε η εικόνα του αντιπροσωπευτικού μας συγκροτήματος βελτιώθηκε, πετυχαίνοντας νίκες επί του Ισραήλ (63 - 56), και επί της Σερβίας/ Μαυροβούνιο με 72-64.

Η επόμενη μέρα βρήκε την εθνική μας να προσπαθεί να επουλώσει τις πληγές της και να προσπαθεί να αντιπαρέλθει τις όποιες κριτικές γίνονται. Από την άλλη, οι στόχοι ήδη καθορίζονται και αφορούν στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004, όπου σαφώς τα πράγματα είναι πιο δύσκολα. Αν τότε όλα έρθουν όπως τα περιμένουμε πολλοί θα είναι εκείνοι που θα βγουν να πανηγυρίσουν. Αν όχι τότε εξίσου πολλοί θα είναι και αυτοί που θα ετοιμάσουν τις καινούριες κριτικές που θα αφορούν, για άλλη μια φορά, στο αγωνιστικό στιλ. Τον προπονητή. Τους παίκτες.