Η μπάρα στη μεγάλη πόρτα ενός θαλάμου των φυλακισμένων αγωνιστών του «Χατζηκώστα» έπεσε με θόρυβο. Στο άνοιγμά της φάνηκε ο «Γκέριγκ», ο βασανιστής αρχιφύλακας των φυλακών της Κέρκυρας, που είχε μετατεθεί στο παλιό ορφανοτροφείο της οδού Πειραιώς, το οποίο είχε μετατραπεί σε δεσμωτήριο. Συνεχίζοντας το... σωφρονιστικό του έργο, στράφηκε έξαλλος προς τους αγωνιστές κρατούμενους και γαύγισε την απειλητική ερώτηση;

- Ποιος είναι ρε αυτός ο κομμούνας, ο Βελεστινλήςς;...

Τα πράγματα όμως από την αρχή. Ηταν Μάρτης του 1945, αμέσως μετά τη Συμφωνία της Βάρκιζας που μας έπιασαν και μας στοίβαξαν αρχικά στις φυλακές της Καλλιθέας, που ήταν προηγούμενα... σχολείο.

Από εκεί, μετά από μια απεργία πείνας διαρκείας, μας μετέφεραν στου «Χατζηκώστα» όπου τη συνεχίσαμε, μαζί με τους άλλους δεσμώτες. Εκεί, λοιπόν, μας βρήκε η παραμονή της 25ης του Μάρτη, που είχαμε προετοιμάσει τον εορτασμό. Μόλις κλείσανε οι πόρτες, μέσα στους θαλάμους που βρίσκονταν γύρω από το εσωτερικό προαύλιο, άρχισε η εκδήλωση για την επέτειο. Αυτοσχέδιες σημαίες από κουβέρτες ανασύρθηκαν, όπως και ζωγραφισμένα συνθήματα κομμάτια ρούχων, ομιλίες για το περιεχόμενο της επετείου εκφωνήθηκαν, ποιήματα απαγγέλθηκαν και κάπου εκεί ακούστηκαν οι στίχοι: «Βούλγαροι και Αρβανίτες, Αρμένιοι και Ρωμιοί / αράπηδες και άσπροι / με μια κοινή ορμή / για την ελευθερίαν, να ζώσωμεν σπαθί κλπ...».

Δεν προφτάσαμε να συνεχίσουμε και ο «Γκέριγκ» που είχε στήσει αυτί, εισέβαλε μαζί με κουστωδία φυλάκων, μαινόμενος.

- Ποιος είναι βρε αυτός ο κομμούνας, ο Βελεστινλής που μιλάει, αντάμα, για Τούρκους και Ρωμιούς;

Ο αφελής δεσμοφύλακας, της κυβέρνησης των εθελόδουλων υποτακτικών της βρετανικής τότε επέμβασης - κάτι μπορεί να γνώριζε για τον Ρήγα Φεραίο, αλλά όχι και για τον άγνωστο σ' αυτόν και ύποπτο «Βελεστινλή» που ήθελε να συλλάβει για... εθνική μειοδοσία!

Την επόμενη, ανήμερα της επετείου, μας μοίρασαν ως συσσίτιο - τιμωρία, σκουληκιασμένες ρέγκες, κατάξερες σαν αιγυπτιακές μούμιες. Τις πετάξαμε κατά εκατοντάδες στους γύρω δρόμους, από τους ψηλούς φεγγίτες των θαλάμων, με χαρτάκια στο στόμα τους που έγραφαν:

-Να τις φάει ο Σκόμπι και η κυβέρνηση των διωγμών.