ΠΕΡΙΣΣΕΨΕ... και πάλι χτες η κοινωνική ευαισθησία της κυβέρνησης, η φροντίδα της για τους απανταχού, ανά τη χώρα, αναξιοπαθούντες, για τους άνεργους, τους εργαζόμενους της πόλης και του χωριού, τους συνταξιούχους κλπ., κλπ.

Βλέπετε το Υπουργικό Συμβούλιο συζήτησε και αποφάσισε τον κρατικό προϋπολογισμό του 2004. Βέβαια, τον κρατικό προϋπολογισμό με νούμερα και στοιχεία δεν τον είδαμε ακόμη. Μόνο κάποια επιλεκτικά στοιχεία δόθηκαν στη δημοσιότητα, αλλά από δηλώσεις και ανακοινώσεις χορτάσαμε...

Οποιος άκουγε τα όσα είπε ο υπουργός Οικονομίας, Ν. Χριστοδουλάκης ή τη σχετική ενημέρωση του κυβερνητικού εκπροσώπου προς τους δημοσιογράφους, θα έμενε με την εντύπωση, ότι μέσα στο 2004 τα δέκα εκατομμύρια των Ελλήνων θα... τρώνε με χρυσά κουτάλια.

Ας αφήσουμε όμως, την εντυπωσιοθηρία των κυβερνώντων κι ας ρίξουμε μια ματιά στα ελλιπή και αποσπασματικά στοιχεία, που μοίρασε ο κ. Χριστοδουλάκης.

Σύμφωνα, με αυτά, λοιπόν, το κονδύλι του προϋπολογισμού για δαπάνες μισθοδοσίας και συντάξεων των δημοσίων υπαλλήλων το 2004, θα ανέλθει στο 8,2% του Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος (ΑΕΠ), ενώ φέτος προϋπολογιζόταν στο 8,3% και το 2002 ήταν στο 8,5%.

Δηλαδή, το ποσοστό βαίνει μειούμενο, όπως μπορεί να καταλάβει και ο πλέον αδαής. Και όχι μόνον αυτό. Ο αριθμός των εν ενεργεία δημοσίων υπαλλήλων, αλλά και των συνταξιούχων, κάθε χρόνο αυξάνει.

Εάν, μάλιστα, η κυβέρνηση σεβασθεί τις εξαγγελίες της και καλύψει ένα σεβαστό τουλάχιστον μέρος των τεράστιων ελλείψεων, που υπάρχουν σε κρίσιμους και νευραλγικούς τομείς του δημοσίου, όπως η Υγεία, η Παιδεία κλπ., τότε ο αριθμός των δημοσίων υπαλλήλων θα αυξηθεί σημαντικά.

Αρκεί να σκεφθείτε, ότι μόνο στα δημόσια νοσοκομεία οι κενές οργανικές θέσεις ξεπερνούν τις 25.000...

Με άλλα λόγια, όλο και περισσότεροι δημόσιοι υπάλληλοι και συνταξιούχοι μοιράζονται όλο και λιγότερο ποσοστό του ΑΕΠ, του παραγόμενου δηλαδή από το σύνολο των εργαζομένων ετησίως, κοινωνικού πλούτου.

Διαπίστωση, βέβαια, που δεν ισχύει μόνο για τους εργαζόμενους στο δημόσιο. Τα ίδια και χειρότερα ισχύουν και για τους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα. Κι όπως καταλαβαίνετε, το υπόλοιπο ποσοστό που κάθε χρόνο γίνεται και μεγαλύτερο, δεν πάει... χαμένο. Κάθε άλλο. Κάνει όλο και πλουσιότερους τους λίγους «έχοντες και κατέχοντες».