Κάποιοι άλλοι, από την απέναντι πλευρά του Ατλαντικού με τους Ευρωπαίους συμμάχους τους, που ζουν και τρέφονται από τον πόλεμο και διαφεντεύουν σήμερα τις πατρίδες τους, ως δυνάμεις κατοχής, τους έσπρωξαν στο απονενοημένο, να εγκαταλείψουν τις χώρες τους, αφού γι' αυτούς «τελείωνε η ζωή» και μόνο φτώχεια, μιζέρια, εξαθλίωση και εκμετάλλευση, θα γνώριζαν.
Το δουλεμπορικό κύκλωμα, αδυσώπητο και αδίστακτο, ανέλαβε τη διεκπεραίωση έναντι αμοιβής 2.500-3.000 δολαρίων το «κεφάλι». Από τα τουρκικά παράλια που επιβιβάστηκαν 54 άτομα μέχρι τις ακτές της Εύβοιας, έκαναν δύο μερόνυχτα (οι δουλέμποροι λουφάζουν τη μέρα και ταξιδεύουν τη νύχτα), όμως κάτι «χάλασε» και σαν σκουπίδια τους πέταξαν στη θάλασσα, αρκετά μέτρα από την ακτή. Οι περισσότεροι, παρά την ταλαιπωρία και την πείνα, που τους θέριζε, μπροστά στον υγρό κίνδυνο, επιστράτευσαν ό,τι δύναμη τούς είχε απομείνει και κατάφεραν να διανύσουν την απόσταση έως την ακτή. Πέντε από αυτούς, Αφγανοί, δεν τα κατάφεραν. Για τον Ραχμέτι Αζετζάν, 20 ετών, τον Σαρίφι Ταχίρ, 21 ετών, τον Μοχαμέντι Ζαΐρ, 25 ετών, τον Λιανάτ Μοχάμετ, 21 ετών και τον 35χρονο Μποστάν Αλίσα, το ταξίδι «της ελπίδας για μια καλύτερη ζωή» τελείωσε εκεί, μαζί με αυτό της ζωής τους. Η παραλαβή των νεκρών - μετά την ιατροδικαστική εξέταση - έγινε από συγγενείς τους και θάφτηκαν στο μουσουλμανικό νεκροταφείο της Πάτρας.
Αλλοι 22 «αγνοούνται» και, μάλλον, όταν έφτασαν στην ακτή διασκορπίστηκαν. Οι υπόλοιποι 27 πρόσφυγες, μέχρις ότου «διεκπεραιωθεί» η υπόθεσή τους, «φιλοξενούνται» στο εγκαταλειμμένο μονοθέσιο σχολείο του Μετοχίου Κύμης. Εκεί στο μικρό εγκαταλειμμένο χωριό της Κύμης, που με την πρώτη κακοκαιρία αποκόπτεται απ' τον υπόλοιπο κόσμο, εκεί όπου η χειμωνιάτικη κακοκαιρία προκάλεσε εκτεταμένες κατολισθήσεις και κανένα μέτρο, καμία ενέργεια δεν έχει γίνει, από τη νομαρχία και την κυβέρνηση, για την αποκατάστασή τους, εκεί στο έρημο σχολείο, στοιβαγμένοι, ζουν σε συνθήκες κάθε άλλο παρά ανθρώπινες. Ο χώρος δε διαθέτει ούτε τη στοιχειώδη υποδομή. Τα μονοθέσια αυτά σχολεία να χρησιμοποιούνται ως προσωρινοί τόποι διαμονής των προσφύγων είναι επιλογή της Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης Εύβοιας. Οι πρόσφυγες αναγκάζονται να κοιμούνται στο τσιμέντο με μια μόνο κουβέρτα, αφού δεν τους διατίθενται κλινοσκέπασμα και στρώματα. Ιδιαίτερα για τα μικρά παιδιά και τις γυναίκες που μένουν σε ένα δωμάτιο 3 επί 3, οι συνθήκες είναι ακόμα πιο δύσκολες, ενώ η σίτισή τους έχει περιοριστεί σε φαγητό σε κονσέρβα. Ελλιπής είναι και η ιατρική φροντίδα και περίθαλψή τους, η οποία περιορίζεται μόνο σε μια εξέταση κατά την άφιξή τους στη χώρα μας.