Υπερβάλλοντα ζήλο δείχνει η ελληνική κυβέρνηση στην υλοποίηση των αντιδασικών εντολών της ΕΕ για την εμπορευματοποίηση του δασικού πλούτου και προσφορά ακόμα μεγαλύτερων κερδών για το μεγάλο κεφάλαιο σε βάρος του περιβάλλοντος. Αυτό προκύπτει, αν συγκρίνει κανείς τον προτεινόμενο ορισμό για τα δάση από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, με τον προτεινόμενο ορισμό για τα δάση, από το Συμβούλιο της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Κατά σύμπτωση ή όχι, οι δύο αυτοί ορισμοί ανακοινώθηκαν με λίγες μέρες διαφορά.

Ο ορισμός του Συμβουλίου της Ευρώπης, στην πρόταση κανονισμού σχετικά με «την παρακολούθηση των δασών και των περιβαλλοντικών αλληλεπιδράσεων στην Κοινότητα», δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ενωσης στις 30/9/2003. Μόλις μια βδομάδα μετά, δόθηκε στη δημοσιότητα, από το υπουργείο Γεωργίας, το δασοκτόνο νομοσχέδιο για τα δάση και ο διαβόητος αντισυνταγματικός της ορισμός.

Η πρόταση κανονισμού του Συμβουλίου έρχεται να αντικαταστήσει δύο προϋπάρχοντες κανονισμούς (3528/86, 2158/92), που, κατ' όνομα, αφορούν «την προστασία των δασών από την ατμοσφαιρική ρύπανση...» και «την πυροπροστασία των κοινοτικών δασών», οι οποίοι έληξαν στις 31 Δεκέμβρη 2002. Οι κανονισμοί αυτοί, όπως αναφέρεται στα «υπόψη» της εισαγωγής, συμπληρώνονταν και από το 1257/99, σχετικά με «τη στήριξη της αγροτικής ανάπτυξης από το Ευρωπαϊκό Γεωργικό Ταμείο Προσανατολισμού και Εγγυήσεων...», στο άρθρο 30 του οποίου αναφέρεται: «Η στήριξη της δασοκομίας αφορά: Επενδύσεις για τη βελτίωση και τον εξορθολογισμό της υλοτόμησης, μεταποίησης και εμπορίας των δασοκομικών προϊόντων, οι επενδύσεις που αφορούν τη χρήση ξυλείας ως πρώτης ύλης περιορίζονται σε όλες τις εργασίες εκμετάλλευσης που προηγούνται της βιομηχανικής μεταποίησης, και προώθηση νέων διεξόδων για τη χρήση και εμπορία δασοκομικών προϊόντων...». Η λογική της εμπορευματοποίησης των δασών στο πλαίσιο της ΕΕ είναι δεδομένη από σωρεία άλλων αντίστοιχων κανονισμών της Κοινότητας, που αν για τους ανεπτυγμένους - στη λογική της «ελεύθερης» οικονομίας - εταίρους μας είναι τα παραπάνω, για τη χώρα μας, αντιστοιχεί, στην οικοπεδική αξία των δασών.

Αξίζει σ' αυτό το σημείο να αναφέρουμε τον ορισμό για το δάσος, που δίδεται από το Συμβούλιο της Ευρώπης: «Δάσος σημαίνει έκταση με κάλυψη κόμης δέντρων (ή ισοδύναμο επίπεδο φυτοκάλυψης) άνω του 10% και επιφάνεια μεγαλύτερη από 0,5 εκτάριο». Επίσης, λίγο παρακάτω, προτείνεται ότι είναι δάσος και «οι περιοχές που κανονικά αποτελούν τμήμα δασικής περιοχής, αλλά προσωρινά δεν καλύπτονται από φυτά λόγω ανθρώπινης παρέμβασης ή φυσικών αιτιών, αναμένεται να μετατραπούν και πάλι σε δάσος...». Από την πλευρά της, η κυβέρνηση ορίζει ως δάσος έκταση που «έχει έκταση τουλάχιστον 3 στρέμματα και τα δασοπονικά είδη καλύπτουν τουλάχιστον το 25% της έκτασης». Γίνεται εμφανές ότι ο κυβερνητικός ορισμός ανοίγει το δρόμο για μεγαλύτερη κατάτμηση και μεγαλύτερης έκτασης αποχαρακτηρισμούς δασών και δασικών εκτάσεων.

Η ελληνική κυβέρνηση, σε μία προφανή επίδειξη ζήλου, προσπαθεί να θεσπίσει έναν πολύ πιο καταστροφικό ορισμό από τον παραπάνω, μέσα από το δασικό νομοσχέδιο, «θέτοντας εαυτόν» στην εμπροσθοφυλακή των δασοκτόνων ευρωπαϊκών κυβερνήσεων. Και επειδή ...κάποιοι θα προστρέξουν να χαρακτηρίσουν τα παραπάνω, ως κοινοτική «ασπίδα προστασίας» για τα δάση (αφού είναι καλύτερος και από τον ορισμό που έδωσε η ΝΔ στις 29/12/1979 κατ' εφαρμογή του νόμου 998/1979), να αναφέρουμε ότι για τα δεδομένα άλλων κρατών - μελών (όπως οι Σκανδιναβικές Χώρες, ή η Γερμανία) ο ορισμός που δίδεται από το Συμβούλιο της Ευρώπης θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως πραγματική λαίλαπα.