Η επέτειος αντίστασης του λαού μας κατά του φασισμού, στιγματίστηκε από τους λίγους, τους ελάχιστους εκείνους που συγχέουν τον πατριωτισμό με τη φασίζουσα και επικίνδυνη εθνοκαπηλία και τον αναδυόμενο ρατσισμό.
Και σηκώνουν παντιέρες μισαλλοδοξίας στη θέση της σημαίας που πρέπει να εκφράζει το πνεύμα του πατριωτισμού, της αντίστασης στους έξωθεν εισβολείς «παντός καιρού», της ειρήνης και των λαϊκών αγώνων.
Αυτοί οι ελάχιστοι τοποθέτησαν τον αριστούχο Αλβανό μαθητή «κάτω από την μπάρα», επιφυλάσσοντας στον εαυτό τους κυριαρχική θέση, με τη σημαία ως σύμβολο φασίζουσας αντίληψης, όπως κατά την εποχή της δικτατορίας, όπου το «πουλί» που πρόσθεσαν, κάθε άλλο παρά συμβόλιζε τον μύθο του αναγεννώμενου φοίνικα.
«Τι είναι λοιπόν η σημαία;», όπως θα ρωτούσε ο δεκανέας, τον νεοσύλλεκτο. Μια αοριστόλογη απάντηση θα πολλαπλασίαζε την ανάγκη σύνθετων απαντήσεων ουσιαστικού περιεχομένου.
Ανεξάρτητα από τα εικαστικά σύμβολα που τη συνοδεύουν, υπάρχει η σημαία της Υδρας, των Σπετσών, των μπουρλοτιέρηδων, του εθνικού ξεσηκωμού, της ορκωμοσίας των φιλικών. Είναι η σημαία των νεότερων αγώνων με τα τρία πύρινα γράμματα ΕΑΜ. Είναι η σημαία που ξεδιπλώνεται στους θαλασσινούς ανέμους και στις βραχονησίδες που δεν τόλμησαν οι νεοεθνικόφρονες της υποταγής να υπερασπιστούν.
Είναι ακόμη η σημαία υποδοχής και πανηγυριώτικων στολισμών κοντά στην αστερόεσσα - όπως κατά την επίσκεψη του Κλίντον, σε «ατμόσφαιρα» δακρυγόνων και ασφυξιογόνων.
Προς τους «ζηλωτές της σημαίας» έκανε υψηλό μάθημα ο κατέχων τη θέση του Προέδρου της Δημοκρατίας. Και του επιτέθηκαν κατά τρόπο προκλητικό εκείνοι οι ελάχιστοι, που ήταν και είναι συνένοχοι για την επιβολή της δικτατορίας.
Του
Γιώργου Κ. ΤΣΑΠΟΓΑ