Ογδόντα πέντε χρόνια αγώνων του ΚΚΕ, ένα χρόνο μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση. Στη διάρκεια της ιστορικής διαδρομής χιλιάδες αγωνιστές έχασαν τη ζωή τους, υπερασπιζόμενοι τη ζωή. Χιλιάδες οδηγήθηκαν στις φυλακές, τα βασανιστήρια, τα εκτελεστικά αποσπάσματα, απροσκύνητοι και ορθοβαδίζοντες ως το τέλος.

Και την τελευταία αυτή στιγμή αποχαιρετούσαν τον κόσμο με τραγούδι και χορό, όπως έκαναν οι Σουλιώτισσες, πριν πέσουν στο βάραθρο του Ζαλόγγου. Οπως έκαναν στα νεότερα χρόνια των νέων διωγμών οι συντρόφισσες - κρατούμενες στις φυλακές Αβέρωφ, που ξεπροβόδιζαν, όσες «έφευγαν» για εκτέλεση, χορεύοντας και τραγουδώντας γύρω από το ΔΕΝΤΡΟ του τελευταίου αποχαιρετισμού.

Ηταν τέλη του Μάρτη του 1945, λίγους μήνες μετά την «απελευθέρωση», τη βρετανική επέμβαση και τη συμφωνία της Βάρκιζας όταν βρεθήκαμε έγκλειστοι στις φυλακές της Καλλιθέας και στη συνέχεια στου Χατζηκώστα. Εκεί λοιπόν, στο σύντομο διάστημα που μας έβγαλαν στο στενό προαύλιο «πολεμούσαμε και τραγουδούσαμε» και χορεύαμε από το τσάμικο και τον πυρρίχιο, ως τους μπάλους, τον πεντοζάλη και το... αυτοκρατορικό βαλς.

Για τον τελευταίο αυτό «χορό» μαθητέψαμε σ' ένα συγκρατούμενό μας, τον Ιταλό, τον Βιτόριο, που όπως μάθαμε αργότερα, ήταν κατά τα προπολεμικά χρόνια επαγγελματίας χοροδιδάσκαλος και κομμουνιστής, που είχε ξεφύγει από την Ιταλία του Μουσολίνι, για να πέσει στα χέρια των μεταπολεμικών διωγμών στην Ελλάδα.