Εξόριστοι το 1947 στην Ικαριά, παρατηρούσαμε αρκετές φορές, ψηλά από το Οξέ του Αγίου Κηρύκου, φωτιές από το απέναντι μικρό ψαρονήσι τους Φούρνους. Οι φωτιές αυτές ήταν μηνύματα κωδικοί, ήταν μηνύματα απελπισίας και απόγνωσης, καθώς κάποιος βαριά άρρωστος που αντιμετώπιζε άμεσο κίνδυνο ζωής έπρεπε να μεταφερθεί για νοσηλεία. Αποκλεισμένοι οι Φούρνοι, πολύ συχνά, καθώς γύρω λυσσομανούσε το Ικάριο Πέλαγος και μάνιαζαν οι άνεμοι.
Μ' αυτά τα «μηνύματα της φωτιάς», κάτι που θύμιζε τις αρχαίες φρυκτωρίες, ζητούσαν βοήθεια για τους βαριά αρρώστους που πέθαιναν, πριν φτάσει κάποιο μέσο να τους παραλάβει.
Νοέμβρης του 2003, πενήντα έξι χρόνια από τότε και συμπορευτήκαμε πρόσφατα με τους Ικαριώτες και τους Φουρνιώτες στους δρόμους της Αθήνας, γιατί και στα δύο νησιά, που είναι απομακρυσμένα και συχνά «αποκομμένα από τον υπόλοιπο κόσμο», το πρόβλημα της Υγείας παίρνει ιδιαίτερη θέση και πρέπει να αντιμετωπίζεται σαν ζήτημα λαϊκής ανάγκης και σαν ισχυρό κοινωνικό δικαίωμα.
Δυναμικοί, όπως πάντα, οι νησιώτες της Ικαρίας και των Φούρνων, με επικεφαλής την «Επιτροπή Αγώνα για την Υγεία» διαδήλωσαν στους δρόμους της Αθήνας, μεταφέροντας την αγωνία τους, γιατί:
- Στο νοσοκομείο της Ικαρίας βασικές ειδικότητες μένουν ακάλυπτες.
- Οι υπάρχουσες κλινικές αδυνατούν να λειτουργήσουν σε 24ωρη βάση.
- Οι εφημερίες εξυπηρετούνται από ανειδίκευτους.
- Ως πρόσφατα, το μηχάνημα αναπνευστήρας ήταν... χειροκίνητο - Το αίμα ποτέ δεν επαρκεί.
- Η λειτουργία των περιφερειακών και πολυδύναμων ιατρείων στηρίζεται σε αγροτικούς και ανειδίκευτους γιατρούς.
- Οι αεροδιακομιδές ασθενών έχουν παγώσει.
Τα ακριτικά αυτά νησιά, που αγκάλιασαν τους εξορίστους, έχουν τη συμπαράσταση και την αγάπη μας.
Του
Γιώργου Κ. ΤΣΑΠΟΓΑ