ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΗ... ήταν η ευαισθησία, αλλά και η άμεση αντίδραση, που έδειξαν, τόσο ο Πέτρος Ευθυμίου, όσο και ο Χρήστος Πρωτόπαππας, μετά την πρωτοβουλία του ευρωβουλευτή Κώστα Χατζηδάκη να ζητήσει την αναγνώριση των ιδιωτικών πανεπιστημίων. Να 'ταν και αληθινή όμως...

Μάλλον ...επιχαίρουν για τη συνέπεια της Νέας Δημοκρατίας στις νεοφιλελεύθερες επιλογές της (κι επιλογές τους) και κυρίως γιατί κάποιοι από τους ευρωβουλευτές της τις κάνουν πράξη.

Διότι μπορεί τώρα - λόγω προεκλογικής περιόδου - να σηκώνουν τους τόνους, μια και (επιτέλους) βρήκαν κάτι για το οποίο μπορούν να διαφωνήσουν με τη Νέα Δημοκρατία. Ομως, κι αυτοί προς τη συνεχώς και μεγαλύτερη εμπορευματοποίηση και ιδιωτικοποίηση της Παιδείας βαδίζουν και είναι αδύνατον πια να το κρύψουν.

Η διαφορά έγκειται στο γεγονός πως η μεν Νέα Δημοκρατία θα μας το παρουσιάσει ως ιδεολογικό της χαρακτηριστικό και το ΠΑΣΟΚ ως «αναγκαία προϋπόθεση» και υποχρεωτικό βήμα, για να παραμείνουμε στη «μεγάλη οικογένεια» της ΕΕ και του διεθνούς εμπορίου.

Αλλωστε, για όποιον δεν το γνωρίζει, η «τάση» στην Ευρωπαϊκή Ενωση είναι να αποχαρακτηριστεί η Παιδεία από «δικαίωμα» των πολιτών και να χαρακτηριστεί ως «εμπόρευμα», που κι αυτό πρέπει να ενταχθεί στους νόμους της αγοράς και της λεγόμενης παγκοσμιοποίησης.

Και όχι μόνον αυτό. Το ΠΑΣΟΚ κάνει ό,τι μπορεί, τόσα χρόνια τώρα, προκειμένου να πειστούν οι πάντες, για τη δήθεν αναγκαιότητα των προαναφερόμενων μέτρων και της ιδιωτικοποίησης της Παιδείας. Η συνεχής, εντεινόμενη και πολύμορφη υποβάθμιση της δημόσιας Παιδείας αποτελεί την αδιαμφισβήτητη απόδειξη.

Σε τελική ανάλυση, αν πραγματικά νοιάζονται οι κυβερνώντες για τη δημόσια Παιδεία, ας καλύψουν τα λειτουργικά κενά, ας αναβαθμίσουν πραγματικά τα πανεπιστήμια, ας ενισχύσουν τα ειδικά σχολεία, ας αναβαθμίσουν μισθολογικά τους εκπαιδευτικούς.

Ο προϋπολογισμός τους, όμως, που ψηφίζεται στο τέλος του μήνα έχει, ως συνήθως, δαπάνες για την Εκπαίδευση, που καμιά σχέση δεν έχουν με τις πραγματικές της ανάγκες.