Τα επιτεύγματα του σοσιαλισμού για την εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα είναι αποτέλεσμα της φύσης του σοσιαλισμού, των ενδογενών δυνατοτήτων ανάπτυξης του ίδιου του συστήματος. Δυνατοτήτων που προκύπτουν από το γεγονός της αντικατάστασης της ατομικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής από την κοινωνική ιδιοκτησία σ' αυτά. Ο καπιταλισμός κοινωνικοποιεί την παραγωγή, αλλά ο παραγόμενος πλούτος ανήκει σε μια χούφτα καπιταλιστές, που παράγουν για να κερδίζουν και όχι για να ικανοποιούν τις ανάγκες της κοινωνίας και των ανθρώπων οι οποίοι παράγουν. Ο σοσιαλισμός, κοινωνικοποιώντας τα μέσα παραγωγής, κοινωνικοποιεί και τα αποτελέσματά της, τον παραγόμενο από τους άμεσους παραγωγούς πλούτο και τον θέτει σε όφελος ολόκληρης της κοινωνίας. Παράγει, όχι με κίνητρο το κέρδος, αλλά για την ικανοποίηση των αναγκών της κοινωνίας και των ανθρώπων που παράγουν, άρα καρπώνονται οι ίδιοι τον πλούτο τους. Ταυτόχρονα, η κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής δίνει τη δυνατότητα της ανάπτυξης της οικονομίας μέσω του πανεθνικού σχεδιασμού, σε συνδυασμό με την κινητοποίηση από το κόμμα της εργατικής τάξης του λαού για την καθολική συμμετοχή του στην οικοδόμηση της σοσιαλιστικής κοινωνίας και την ανάπτυξη της παραγωγικότητας της εργασίας με τη συνεχή πρόοδο στην επιστήμη και την τεχνική και την εφαρμογή των αποτελεσμάτων στην παραγωγή. Αποκαθίστανται οι αναλογίες ανάμεσα στους τομείς και τους διάφορους κλάδους της οικονομίας, δεν υπάρχουν φαινόμενα κρίσης, διευρύνονται συνεχώς οι ανάγκες για παραπέρα ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων χωρίς διακοπή.

Σ' αυτές τις δυνατότητες οφείλονται τα άλματα στην ανάπτυξη της ΕΣΣΔ συγκριτικά με την τσαρική Ρωσία. Η προεπαναστατική Ρωσία ήταν βασικά χώρα καθυστερημένη από την άποψη της ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων, με την αγροτική οικονομία να κατέχει ως τομέας υψηλότερη θέση συγκριτικά με τη βιομηχανία, αν και ο καπιταλισμός στη Ρωσία είχε περάσει στο μονοπωλιακό του στάδιο. Ετσι κατείχε την πέμπτη θέση στον κόσμο στην παραγωγή βιομηχανικών προϊόντων και την τέταρτη στην Ευρώπη. Λίγο πριν τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο έφτασε στη δεύτερη θέση στον κόσμο και στην πρώτη στην Ευρώπη. Ο πόλεμος κατέστρεψε το 30% του εθνικού πλούτου της ΕΣΣΔ, αλλά μέσα σε πέντε χρόνια από τον τερματισμό του, το 1950, το εθνικό εισόδημα έφτασε στα 164% του επιπέδου του 1940, η βιομηχανική παραγωγή στα 172% και η αγροτική στα 99%. Η ΕΣΣΔ, ακόμη και στην εικοσιτετράχρονη, πριν από το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, πορεία της, πραγματοποίησε άλματα αιώνων στη βιομηχανική και οικονομική της ανάπτυξη. Αν στα 1913 το εθνικό εισόδημα της Ρωσίας ήταν 1 (μια μονάδα), στα 1940 έγινε 5,1, ενώ στα 1950 έγινε 8,2, στα 1965 έγινε 29 και στα 1975 έγινε 56.

Το εθνικό εισόδημα της ΕΣΣΔ αυξανόταν κατά 8,1%, ενώ των ΗΠΑ κατά 3,2%, σε ετήσια βάση, κατά μέσο όρο στην περίοδο 1951-1975. Η βιομηχανική παραγωγή αυξανόταν στην ΕΣΣΔ κατά 9,6%, ενώ στις ΗΠΑ κατά 3,8%. Η αγροτική παραγωγή στην ΕΣΣΔ αυξανόταν κατά 3,4%, ενώ στις ΗΠΑ κατά 1,7%. Ακόμη και στην περίοδο 1981-1985, κατά την οποία υπήρχαν εκτιμήσεις από την ίδια την ΕΣΣΔ για προβλήματα και καθυστερήσεις στην οικονομική ανάπτυξη, η μέση ετήσια αύξηση του εθνικού της εισοδήματος ήταν 3,1%, ενώ στις ΗΠΑ ήταν 2,5%.

Βεβαίως, αυτοί οι οικονομικοί δείκτες αποκαλύπτουν τις δυνατότητες της σοσιαλιστικής οικονομίας που αποτελεί το θεμέλιο κάλυψης των ολοένα αυξανόμενων αναγκών των εργατών, όλων των λαϊκών ανθρώπων. Αλλά οι ίδιες οι κατακτήσεις τους είναι αυτές που φανερώνουν ότι πραγματικά ο σοσιαλισμός αναπτύσσεται και παράγει για το δικό τους όφελος.

Και πράγματι, η εργατική τάξη, ο λαός στις σοσιαλιστικές χώρες δε δοκίμαζε τις γνωστές αγωνίες και τα προβλήματα, που γνώρισαν και γνωρίζουν οι λαοί των καπιταλιστικών χωρών, όπως η ανεργία, η ακρίβεια, η φτώχεια, η ανασφάλεια, η εργοδοτική καταπίεση, υποτίμηση και περιφρόνηση, η κοινωνική εγκληματικότητα. Ολα τα μεγάλα προβλήματα που αντιμετωπίζουν σήμερα η εργατική τάξη και τ' άλλα λαϊκά στρώματα, σε σχέση με τους όρους της ζωής τους στον καπιταλισμό, ιδιαίτερα μετά τις ανατροπές, με την άκρατη επιθετικότητα του κεφαλαίου, ήταν άγνωστα στο σοσιαλισμό. Οι λεγόμενες καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις, που καταργούν τον ημερήσιο εργάσιμο χρόνο και επιβάλλουν τη μερική απασχόληση αυξάνοντας την εκμετάλλευση, που εμπορευματοποιούν και ιδιωτικοποιούν τις υπηρεσίες υγείας, πρόνοιας, την εκπαίδευση, που καταστρατηγούν την κοινωνική ασφάλιση, κάνοντας αβέβαιη τη σύνταξη για τους απόμαχους της δουλιάς, μειώνοντας την τιμή της εργατικής δύναμης ως ένας ακόμη τρόπος έντασης της εκμετάλλευσης, οδηγούν σε ολοένα και μεγαλύτερη χειροτέρευση τη θέση της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων στις καπιταλιστικές χώρες. Οι κοινωνικές κατακτήσεις των λαών στο σοσιαλισμό, άγνωστες στις νεότερες γενιές, αποτελούν και την καλύτερη απόδειξη για την αναγκαιότητα της πάλης για την εγκαθίδρυσή του.