Οταν, πριν από δυόμισι χρόνια, οι ΗΠΑ συγκλονίζονταν από το «σκάνδαλο Enron», οι ιθύνοντες της Ευρωπαϊκής Ενωσης απέκλειαν ένα τέτοιο ενδεχόμενο στη δική τους «επικράτεια». Ωσπου, στις 19 Δεκέμβρη, ξέσπασε το «σκάνδαλο Parmalat», απειλώντας με ανεπανόρθωτη ζημιά την «τιμή» του ευρωπαϊκού καπιταλισμού.

Η «Parmalat», ιταλικών κυρίως συμφερόντων, είναι μια από τις μεγαλύτερες πολυεθνικές στον κλάδο των τροφίμων και των γαλακτοκομικών προϊόντων. Ενδεικτικό του μεγέθους της είναι ο αριθμός των εργαζομένων που απασχολεί (συνολικά 35.000 εργαζόμενοι), αλλά και το ότι διαθέτει μονάδες παραγωγής σε 30 χώρες, σ' όλο τον κόσμο. Υπολογίζεται ακόμη ότι τα ετήσια έσοδα της ξεπερνούν τα 7,5 δισ. δολάρια.

Ολα ξεκίνησαν την περασμένη Παρασκευή, με μια ανακοίνωση της γνωστής τράπεζας Bank of America. Στην ανακοίνωση αναφερόταν ότι η «Parmalat» ψευδώς ισχυρίζεται ότι διαθέτει λογαριασμό ύψους 4 δισεκατομμυρίων ευρώ σε τράπεζα των νησιών Κεϊμάν. Η αποκάλυψη λειτούργησε ως κεραυνός εν αιθρία.

Ομως, τα σύννεφα είχαν κάνει την εμφάνιση τους πάνω από την επιχείρηση πριν από λίγες εβδομάδες, όταν η διοίκηση της «Parmalat» δήλωσε αδυναμία αποπληρωμής ενός ομολογιακού δανείου ύψους 500 εκατομμυρίων ευρώ. Η δήλωση είχε ως αποτέλεσμα την κάθετη πτώση της τιμής της μετοχής της.

Η αποκάλυψη της 19ης Δεκέμβρη ήταν η αρχή μιας χιονοστιβάδας. Την Κυριακή, 21 Δεκέμβρη, η έγκυρη ιταλική εφημερίδα «Κοριέρε ντέλα Σέρα», επικαλούμενη τον πρώην πρόεδρο της «Parmalat», έγραψε ότι ο ιταλικός όμιλος δεν έχει προβεί σε επαναγορά ομολόγων αξίας 2,9 δισ. ευρώ, όπως αναφέρεται στα λογιστικά του βιβλία.

Αυτό σημαίνει ότι η «τρύπα» είναι πολύ μεγαλύτερη, ανεβάζοντας το χρέος της εταιρίας σε 9 δισ. ευρώ, από 6 δισ. ευρώ που αναγράφεται στον ισολογισμό της 30ής του Σεπτεμβρη.

Το μέγεθος της «Parmalat» και η σημασία της για την ιταλική οικονομία έδωσε, μοιραία, πολιτικές διαστάσεις στο πρόβλημα. Ο πρωθυπουργός της Ιταλίας, Σίλβιο Μπερλουσκόνι, δήλωσε ότι «το υπουργείο Οικονομικών μελετά σχέδιο για τη σωτηρία του βιομηχανικού μέρους της "Parmalat"... το οποίο είναι κομμάτι της περιουσίας της χώρας».

Ετσι, για μια ακόμη φορά το κράτος σπεύδει να ρίξει σωσίβιο στις βυθιζόμενες καπιταλιστικές επιχειρήσεις, αποδεικνύοντας το ρόλο του ως προστάτη του κεφαλαίου, τη συνένωσή του μ' αυτό, αφού προχωρά σε κρατικομονοπωλιακές ρυθμίσεις για τη σωτηρία του και ότι τα περί «ελεύθερου ανταγωνισμού» είναι μόνο το προπέτασμα καπνού για να δικαιολογηθεί η επίθεση κατά του εισοδήματος και των δικαιωμάτων της εργατικής τάξης.

Στην υπόθεση παρενέβη και ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ρομάνο Πρόντι, ο οποίος δήλωσε: «Η υπόθεση έχει τα ίδια χαρακτηριστικά με την περίπτωση της "Enron". Ελπίζω ότι το σύστημα θα αντιδράσει όχι με βεντετισμούς... αλλά με τον ίδιο τρόπο που αντιμετώπισε την περίπτωση της "Enron", ανανεώνοντας τα συστήματα ελέγχου»...