Πόσες φορές ονειρευτήκαμε πως είμαστε μέσα στο Μουσείο του Πράδο και κοιτάμε τα εκθέματα μαγεμένοι. (Η αλήθεια είναι ότι τούτη τη στιγμή κοιτάμε την παγερή οθόνη του υπολογιστή μας). Με τα μάτια της φαντασίας μας όμως βλέπουμε τον Γκόγια, τον Ελ Γκρέκο, τον Βελάσκεθ, τον Θρμπουράν, τον Χοσέ δε Ριβέρα, τον Γκαλιέγκο, τον Πικάσο, αλλά και τον Φλαμανδό Ιερόνιμος Μπος με τους συμπατριώτες του, Ρούμπενς, Ρέμπραντ, Μπρέγκελ και τους Ιταλούς Μποτιτσέλι, Ραφαΐλο, Τιντορέτο, Τισιάνο, Βερονέζε, Καραβάτζιο να περιμένουν στωικά και υπομονετικά την άφιξή μας. Παγερά αδιάφοροι μάλλον μοιάζουν. Στο τέλος της μεγάλης λεωφόρου Πράδο βρίσκεται το παλιό νοσοκομείο της πόλης που είχε χτιστεί το 1700. Σήμερα ονομάζεται Θέντρο ντε Αρτε Ρέινα Σοφία και φιλοξενεί τα έργα των Νταλί, Μιρό, Γκονζάλες, Σολάνα, Νονέλ και του Πικάσο, που το κορυφαίο έργο «Γκουέρνικα» ταράζει τη μακαριότητα του επισκέπτη.
Η άλλη πλατεία, η Πλάθα Μαγιόρ, της μεσαιωνικής Μαδρίτης, που έχει περάσει στην Ιστορία ως η πιο εφιαλτική πλατεία του κόσμου, επειδή εκεί λάμβαναν χώρο οι δίκες και οι εκτελέσεις της τρομερής Ιεράς Εξέτασης, λένε ότι τώρα κανένα ίχνος δεν έχει απομείνει που να μαρτυρά το μαρτυρικό, το εφιαλτικό και σκοτεινό παρελθόν της. Αντίθετα, τα κτίρια με τις κάθετες στέγες, τους πυργίσκους και τα όμορφα μπαλκόνια της δίνουν την εντύπωση ωραίου θεατρικού σκηνικού.
Περνάει η ώρα, ο ήλιος πέφτει, αλλά δεν πειράζει, η πόλη αυτή πότε δεν κοιμάται. Αϋπνη, νευρική, μελωδική, μεσογειακή. «Διασκεδάζει συνεχώς», μας διαβεβαιώνουν όσοι την έχουν επισκεφτεί. Πώς να διαφωνήσουμε ή να συμφωνήσουμε, αφού δεν έχουμε δική μας γνώμη; Επίσης, λένε ότι, όταν οι Μαδριλένοι μπαίνουν μέσα στο μετρό σιωπούν, σκύβουν το κεφάλι και διαβάζουν. Δεν ξοκολλάνε τα μάτια τους από το περιοδικό, την εφημερίδα ή το βιβλίο που κρατούν στα χέρια τους. Η ανάγνωση είναι μέρος της κουλτούρας τους. Καλό κι αυτό. Και οι ταυρομαχίες είναι στο μέρος της ζωής τους. Κακό αυτό. Γι' αυτό και εμείς σας διαβεβαιώνουμε ότι ποτέ δεν επιθυμήσαμε να παραστούμε σε μια ταυρομαχία και κατά συνέπεια ούτε καν θα περάσουμε από τη λεωφόρο Αλκαλά, που φθάνει στην Πλάθα δε Τόρος δε λας Βέντας. Από το Μάη μέχρι και τον Οκτώβρη η ταυρομαχία εξελίσσεται, στις τρεις τελετουργικές φάσεις. Τη συνάντηση με τον ταύρο, την εξάντλησή του και τέλος την εξόντωσή του. Αδύνατο να βρούμε μια χαρά σ' αυτό το... σπορ. Οπως είναι φυσικό και το Μουσείο Ταουρίνο, που εκθέτει όλα τα όργανα της ταυρομαχίας και τα κειμήλια των διάσημων ταυρομάχων, μας αφήνει αδιάφορους. Μας αρέσει το κόκκινο χρώμα που κυριαρχεί στα περισσότερα κτίρια της πόλης, η αρχιτεκτονική της, το κέφι της, η ζωντάνια της, η ιστορία της και όλα όσα κάνουν τη Μαδρίτη μια πόλη διαφορετική και αισθαντική.