«Ο Σαντάμ Χουσεΐν διαθέτει επικίνδυνα όπλα μαζικής καταστροφής και έχει σχέσεις με τους χειρότερους τρομοκράτες, γι' αυτό αποτελεί τη μεγαλύτερη απειλή που πρέπει να αντιμετωπίσουμε». Αυτό διακήρυτταν Ουάσιγκτον και Λονδίνο, εν χορώ, πριν από, περίπου, ένα χρόνο. Ωρες ολόκληρες οι αξιωματούχοι των δύο κυβερνήσεων σπατάλησαν, για να αναλύσουν ενδελεχώς τα δύο αυτά δεδομένα που στοιχειοθετούσαν την ιρακινή απειλή. Ποιος μπορεί να ξεχάσει τον Βρετανό πρωθυπουργό να επιχειρηματολογεί με στόμφο για το πολυσυζητημένο «ντοσιέ» του ιρακινού οπλοστασίου; Ποιος μπορεί να ξεχάσει τον Αμερικανό ΥΠΕΞ, Κόλιν Πάουελ, να παρουσιάζει τη μία μετά την άλλη τις δορυφορικές φωτογραφίες, που έκαναν έξαλλους τους επικεφαλής των επιθεωρητών του ΟΗΕ, στο Συμβούλιο Ασφαλείας;

Τώρα, Ουάσιγκτον και Λονδίνο, μετά από αναρίθμητες κατηγορηματικές δηλώσεις, αναγκάζονται, υπό το βάρος των αποκαλύψεων των δικών τους ανθρώπων, όπως ο Ντέιβιντ Κέι, να παραδεχτούν ότι «μάλλον δεν υπάρχουν όπλα μαζικής καταστροφής στο Ιράκ». Ο Κέι, μάλιστα, τόνισε ότι, μετά από όσα είδε ο ίδιος, όχι μόνο δεν υπάρχουν τώρα αλλά πιθανότατα δεν υπήρξαν ποτέ μετά το 1991. Αν σε όλα αυτά συνυπολογίσει κανείς ότι, στον έναν ή στον άλλο βαθμό, έχει, επίσης, καταρρεύσει πλήρως και η σχέση του προηγούμενου ιρακινού καθεστώτος με τη «διεθνή τρομοκρατία της αλ Κάιντα», τότε είναι σαφές ότι οι δύο βασικοί πυλώνες της ρητορικής των «απελευθερωτών» έχουν πλέον εξαφανιστεί.

«Θα πρέπει να δοθούν εξηγήσεις από τις μυστικές υπηρεσίες για τα τεράστια κενά και τα λάθη που εμπεριείχαν οι πληροφορίες τους», υποστηρίζει ο Κέι, συμπληρώνοντας ότι θα πρέπει να αποδοθούν ευθύνες γι' αυτό που ο ίδιος αποκαλεί «εξαπάτηση της αμερικανικής ηγεσίας και της κοινής γνώμης». Πολύ, όμως, πριν από τον Κέι, οι επιθεωρητές του ΟΗΕ διαβεβαίωναν το Συμβούλιο Ασφαλείας για την «αθωότητα» του Ιράκ. Πολύ πριν από τον Κέι, τα ΜΜΕ γέμισαν από διαρροές και εκτενή ρεπορτάζ με στοιχεία από μέλη των μυστικών υπηρεσιών που υποστήριζαν ότι δέχτηκαν πιέσεις από τις πολιτικές τους ηγεσίες να προσκομίσουν στοιχεία που δε διέθεταν για το δήθεν επικίνδυνο ιρακινό οπλοστάσιο. Η συντριπτική πλειοψηφία της παγκόσμιας κοινής γνώμης ήταν βέβαιη πριν καν ξεκινήσει η εισβολή ότι όλη αυτή η επιχειρηματολογία δεν είναι παρά το πρόσχημα.

Ο στόχος των «απελευθερωτών» ήταν, εξαρχής, ξεκάθαρος και, φυσικά, ουδεμία σχέση είχε με την «ασφάλεια» ή με τα όπλα. Σήμερα, που το Ιράκ βρίσκεται υπό κατοχή με την κατάσταση να επιδεινώνεται ολοένα και περισσότερο για τους κατακτητές, οι ηγεσίες των «απελευθερωτών», ίσως, χρειάζονται ένα νέο καλό πρόσχημα, για να πείσουν τους λαούς τους ότι τα «αίτια» του πολέμου δεν υπήρξαν ποτέ, σε αντίθεση όμως με τις απώλειές τους, που αναμένεται να αυξηθούν. Μάλλον γι' αυτόν ακριβώς το λόγο η διάθεση και το ηθικό των αμερικανικών στρατευμάτων στο Ιράκ κάθε άλλο παρά ακμαία είναι.