Η όποια προεκλογική κριτική ασκείται στο ΠΑΣΟΚ είναι βεβαίως αναγκαία στην προπαγάνδα του ΣΥΝ προκειμένου να δείχνει ότι διαφοροποιείται από τη σημερινή ζοφερή πραγματικότητα και την πολιτική που την υπηρετεί. Αλλά ο ΣΥΝ δεν αρνείται τα θεμέλια αυτής της πολιτικής, την οποία υποτίθεται αντιμάχεται. Τη Συνθήκη του Μάαστριχτ που ψήφισε, τη συμμετοχή στην ΕΕ με στρατηγική την πολιτική ενοποίηση, το Ευρωσύνταγμα, την Κοινή Εξωτερική Πολιτική και Πολιτική Ασφάλειας και Αμυνας με τον ευρωστρατό κλπ.

Το ερώτημα είναι πώς μπορεί άραγε να στηρίζει το βάθρο των βάθρων του καπιταλισμού και ταυτόχρονα να προσπαθεί να πείσει ότι υπάρχει πολιτική άμβλυνσης των συνεπειών για τα λαϊκά στρώματα. Γιατί αυτό κάνει ο ΣΥΝ. Είναι και με το Μάαστριχτ και με το λαό! Και πασχίζει να αποδείξει ότι μπορεί να εφαρμόζεται πολιτική που να υπηρετεί και το Μάαστριχτ και το λαό! Το ότι δε γίνεται αυτό σήμερα, το χρεώνει στην κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ.

Είπε, λοιπόν, ο Ν. Κωνσταντόπουλος:

«Είναι γεγονός ότι επί της πρωθυπουργίας σας βελτιώθηκε η εικόνα της χώρας έξω, ότι υπήρξε ένα διαφορετικό στιλ σε μερικά πράγματα, ότι υπήρξαν και μερικές απόπειρες να τεθούν προς συζήτηση μεγάλα και σοβαρά ζητήματα... Για παράδειγμα, η βελτίωση της εικόνας μας στην Ευρωπαϊκή Ενωση...».

Βελτίωση της εικόνας λοιπόν θεωρεί η ηγεσία του ΣΥΝ το γεγονός ότι αυξήθηκε άγρια αντιλαϊκή πολιτική για την ένταξη της Ελλάδας στην ΟΝΕ και στο ευρώ. Το ρόλο της Ελλάδας στα Βαλκάνια και την πρωτοκαθεδρία της στην εφαρμογή του ιμπεριαλιστικού Συμφώνου Σταθερότητας. Την αποδοχή στη Σύνοδο του Ελσίνκι της ένταξης της Κύπρου και της Τουρκίας στην ΕΕ, αποδεχόμενη ουσιαστικά ότι είναι υπαρκτές οι τουρκικές διεκδικήσεις. Την ελληνική προεδρία της ΕΕ, που χειρίστηκε την παραπέρα αποδιάρθρωση των εργασιακών σχέσεων και του Ασφαλιστικού, το νέο δόγμα στην πολιτική ασφάλειας του Σολάνα με τους προληπτικούς πολέμους, τη διεκπεραίωση της διεύρυνσης, τη στήριξη του ιμπεριαλιστικού πολέμου ενάντια στο Ιράκ, τις επιβουλές ενάντια στη ΛΔ Κορέας και τη συμμετοχή στην εκστρατεία κατά της Κούβας, την οποία εκστρατεία επίσης στηρίζει ο ΣΥΝ.

Βελτίωση της εικόνας της Ελλάδας θεωρεί ο ΣΥΝ ότι της ανατέθηκε, στα πλαίσια του καταμερισμού της ιμπεριαλιστικής τάξης πραγμάτων, ρόλος στα Βαλκάνια. Και ίσως το γεγονός ότι η κυβέρνηση κατάφερε με την πολιτική της (εδώ παίζει ρόλο και η συγκυρία στον καπιταλιστικό κύκλο) να έχει υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης.

Από την άλλη ο Ν. Κωνσταντόπουλος είπε τα εξής:

«Οι ιδιωτικοποιήσεις, η απορύθμιση της αγοράς εργασίας, η συμπίεση μισθών και εισοδημάτων, η μονομερής φορολογική επιβάρυνση μισθωτών και συνταξιούχων, η πρωτοφανούς έκτασης προώθηση του ιδιωτικού τομέα στην Παιδεία, στην Κοινωνική Ασφάλιση, στην Υγεία, η συστηματική άρνηση κάθε δίκαιης διανομής και αναδιανομής βαρών και ωφελημάτων, η προνομιακή σχέση σας με τους λίγους ισχυρούς, ο ανάλγητος αυταρχισμός προς τους πολλούς που αγωνίζονταν να αναπληρώσουν συντελεσθείσες απώλειες εισοδήματος, η υπεροψία στην άσκηση της εξουσίας και η αδιαφάνεια στον τρόπο της κυβερνητικής σας πολιτικής, όλα αυτά και άλλα πολλά αποτέλεσαν τη βάση της πολιτικής σας».

Κριτική, λοιπόν, για τις ιδιωτικοποιήσεις, όταν, ως κόμμα, δεν αποδεχόταν τη θέση για 100% δημόσιες επιχειρήσεις. Εκτός και αν εννοεί ότι πουλήθηκαν φτηνά. `Η ότι πουλήθηκαν με αδιαφανείς διαδικασίες. Λες και αν ήταν διαφανείς οι διαδικασίες δε θα ενισχυόταν το κεφάλαιο. `Η το πρόβλημα βρίσκεται στο τίμημα και όχι στο ότι πουλήθηκαν! Πότε λέει αλήθεια λοιπόν, τότε που αποδεχόταν το δρόμο που άνοιγε η μετοχοποίηση, ή τώρα που κάνει κριτική; Αλλά ο ΣΥΝ είναι υπέρ της συνύπαρξης δημόσιου-ιδιωτικού τομέα στην οικονομία, αρκεί να ενισχύεται η ανταγωνιστικότητά της! Μόνον που την ανταγωνιστικότητα την ενισχύει η ένταση της εκμετάλλευσης που επιβάλλεται με τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις. Ετσι, δε λέει αλήθεια επίσης όταν μιλά για απορύθμιση της αγοράς εργασίας. Αλλωστε, αποδέχεται τη μερική απασχόληση θέτοντας όριο το 10% για την εφαρμογή της. Μιλά, υποτίθεται, ενάντια στην ιδιωτικοποίηση της Παιδείας, της Υγείας, που τα θεωρεί «κοινωνικά και δημόσια αγαθά», αλλά στο πρόγραμμά του και στο κίνημα αρνείται τη θέση για «δημόσια δωρεάν παροχή τους στο λαό». Γεγονός, που σημαίνει συνύπαρξη δημόσιου-ιδιωτικού τομέα και αποδοχή της «ελεγχόμενης εμπορευματοποίησης» με θεσμούς και ρυθμίσεις της αγοράς. Είναι και αυτό στα πλαίσια της θέσης για συνύπαρξη δημόσιου-ιδιωτικού τομέα, όπου ο πρώτος θα συνδέεται με το δεύτερο έτσι ώστε να παρέχονται κοινωνικές υπηρεσίες με ελεγχόμενη την αγορά και όχι δήθεν με βάση τους νόμους της.

Αλλωστε, και στο συνέδριό του εκτιμούσε ότι:

«...Η αύξηση του ελληνικού ΑΕΠ με ρυθμούς υψηλότερους του μέσου όρου των χωρών της Ευρωπαϊκής Ενωσης δε μεταφράζεται σε πραγματική οικονομική και κοινωνική σύγκλιση...».

Αλλά είπαμε, όταν «πατάς σε δυο βάρκες», όταν θες να υπάρχουν και επιχειρηματίες και εργαζόμενοι, και να καλυτερεύει η θέση και των δύο, αυτό λέει η πολιτική του ΣΥΝ, τότε πας να συμβιβάσεις τα ασυμβίβαστα, προκειμένου να υπάρξει «κοινωνική σύγκλιση»! Λες και οι καπιταλιστές είναι διατεθειμένοι να μοιραστούν έστω μέρος των κερδών τους με τους εργάτες. Λες και μπορεί να αποδεχτούν πολιτική αναδιανομής εισοδημάτων εις βάρος των κερδών. Μα είναι σαν να αποδέχονται την υπόσκαψη των θεμελίων του συστήματος.

Να γιατί ο ΣΥΝ είναι αφερέγγυος και ανειλικρινής. Οταν μιλά για ρεαλισμό, εννοεί πάντοτε το συμβιβασμό και την υποταγή. Γι' αυτό στήριξε το διαβόητο «κοινωνικό διάλογο». Πολύ δε περισσότερο που δε λέει ανοιχτά με ποια διακυβέρνηση θα εφαρμόσει αυτή την πολιτική. Που αντικειμενικά δε θίγει τις κυρίαρχες τάξεις. Γι' αυτό οι λαϊκές δυνάμεις και στις εκλογές, αν θέλουν πραγματικά να δώσουν γερό χτύπημα στο δικομματισμό, μια επιλογή έχουν: Την αποφασιστική ενίσχυση του ΚΚΕ.