«Ακούω τις εξαγγελίες των πολιτικών, 300 ευρώ η αγροτική σύνταξη λέει ο Παπανδρέου, 320 ο Καραμανλής, 400 η Παπαρήγα και γελάω. Δεν υπάρχει η δυνατότητα να δοθούν τέτοιες αυξήσεις στις συντάξεις, δεν αντέχει η οικονομία για τέτοιες παροχές».

Πρόκειται για απόψεις που διατύπωσε προς το «Ρ» κορυφαίος οικονομικός παράγοντας της κυβέρνησης, ο οποίος, με νηφάλιο τρόπο και μακριά από τον προεκλογικό πλειστηριασμό, στον οποίο επιδίδονται τα αστικά κόμματα την περίοδο αυτή, προς άγραν ψήφων, αποκαλύπτει, από ταξικές θέσεις πάντα, την επιχειρούμενη εξαπάτηση των λαϊκών στρωμάτων. Ο ίδιος, πάντως, έσπευσε να προσθέσει ότι τα κόμματα εξουσίας (ΠΑΣΟΚ και ΝΔ) στις διακηρύξεις τους είναι, γενικά, αρκετά προσεκτικά. Γιατί, όπως υποστηρίζει, εξαγγέλλουν παροχές, χωρίς όμως να προσδιορίζουν και το χρονικό ορίζοντα υλοποίησής τους... Οπερ μεθερμηνευόμενον, τα αστικά κόμματα εξουσίας προβαίνουν σε ψευδείς και απατηλές διακηρύξεις, για να παραπλανήσουν τα λαϊκά στρώματα, ενώ την επομένη των εκλογών θα ακολουθήσει αντιλαϊκή λαίλαπα... Αλλωστε, ο ίδιος δεν έχει καμιά αυταπάτη για το χαρακτήρα της επόμενης μέρας. Κατά την άποψή του, «είτε τις εκλογές τις κερδίσει το ΠΑΣΟΚ, είτε η ΝΔ, θα αναγκαστούν να ακολουθήσουν αυστηρή δημοσιονομική πολιτική, για να μην κατρακυλήσει η χώρα στα γνωστά αδιέξοδα του παρελθόντος, στα υψηλά ελλείμματα, στη διόγκωση του χρέους, στον υψηλό πληθωρισμό και στην οικονομική στασιμότητα». Για να δώσει μάλιστα έμφαση σε μια τέτοιου είδους προσέγγιση, συμπληρώνει ότι το ίδιο θα ίσχυε και αν τις εκλογές τις κέρδιζε το ΚΚΕ. Και, βέβαια, το τι θα έκανε το ΚΚΕ σε μια τέτοια περίπτωση δεν έχει την παραμικρή σχέση με τα όσα γίνονται ή όσα απειλούνται ότι θα γίνουν μετά τις εκλογές. Το σημαντικό είναι ότι με τέτοιες αναλύσεις οι κορυφαίοι οικονομικοί παράγοντες επιχειρούν να δικαιολογήσουν τους μονόδρομους των σκληρών αντιλαϊκών πολιτικών. Η ουσία της υπόθεσης είναι ότι τα επιτελεία του δικομματισμού ετοιμάζουν νέα βάρβαρα μέτρα λιτότητας σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων, στο όνομα αντιμετώπισης των δημοσιονομικών ανισορροπιών... Και από τη θέση που κατέχει ο συγκεκριμένος παράγοντας είναι σε θέση να γνωρίζει πολύ καλά και την πραγματική δημοσιονομική κατάσταση της χώρας, αλλά και το εύρος των απαιτούμενων ...διορθωτικών μέτρων.

Ενδιαφέρον έχουν οι απόψεις του ίδιου παράγοντα για τα ζητήματα της Κοινωνικής Ασφάλισης, αλλά και για τις προωθούμενες νέες αλλαγές στις εργασιακές σχέσεις. Οχι ότι διατύπωσε κάποια διαφορετική άποψη από αυτή που διατυπώνουν συνεχώς και αδιαλείπτως τα κόμματα της ευρωσύγκλισης. Αλλά επειδή οι πάγιες, για τα συμφέροντα του κεφαλαίου, αυτές θέσεις διατυπώνονται αυτή την περίοδο, μέσα στον προεκλογικό κουρνιαχτό των απατηλών διακηρύξεων στις οποίες επιδίδονται τα κόμματα του δικομματισμού για να αποσπάσουν την ψήφο των λαϊκών στρωμάτων. Κατά πρώτον διατύπωσε την άποψη ότι η ασφαλιστική μεταρρύθμιση του 2001 είναι ημιτελής. Οπως είπε, «δεν έλυσε κανένα απολύτως πρόβλημα, εκτός από τη χρηματοδότηση του ασφαλιστικού συστήματος»! Ετσι, «είτε το θέλουμε, είτε δεν το θέλουμε, αργά ή γρήγορα, τα νέα μέτρα που ζητάει η πρόσφατη έκθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για το Ασφαλιστικό θα υλοποιηθούν». Οτι «από τη στιγμή που όλα τα κόμματα της Βουλής - εκτός από εσάς, σημείωσε με νόημα - αποδέχονται πως η ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας είναι το επίκεντρο, η καρδιά του οικονομικού προβλήματος της χώρας, οι νέες και ουσιαστικές, αυτή τη φορά, αλλαγές στο ασφαλιστικό σύστημα της χώρας είναι αναπόδραστες»! Χαριτολογώντας πρόσθεσε ότι «είναι ζήτημα αδήριτης αναγκαιότητας, όπως θα έλεγε και ο Μαρξ»!

Το ίδιο επιθετικός ήταν και στο ζήτημα των αλλαγών στις εργασιακές σχέσεις, όπου φαίνεται καθαρά ότι η αστική τάξη, ανεξάρτητα από ποιο υπαλληλικό κόμμα αναδειχτεί στην εξουσία, είναι αποφασισμένη να τραβήξει τα πράγματα στα άκρα.

Με αφορμή τις επισημάνσεις της έκθεσης της επιτροπής Κοξ για την απασχόληση στην Ελλάδα (με απροκάλυπτο τρόπο αναφέρεται ότι η απασχόληση πρέπει να συνδεθεί και να συναρτάται από τον οικονομικό κύκλο), έφερε σαν παράδειγμα την εμπειρία στις ΗΠΑ, αν και, όπως υποστήριξε, δεν είναι πλήρως ταυτισμένος με το αμερικανικό μοντέλο. Είπε συγκεκριμένα πως όταν η αμερικανική οικονομία μπήκε σε ύφεση, οι επιχειρήσεις άρχισαν να απολύουν μαζικά προσωπικό (στις ΗΠΑ δεν προβλέπεται αποζημίωση για απολύσεις εργαζομένων). Αντίθετα, σήμερα, που η αμερικανική οικονομία ανακάμπτει, οι επιχειρήσεις έχουν αρχίσει να προσλαμβάνουν και πάλι εργαζόμενους. Διατύπωσε βέβαια το ερώτημα, αν αυτό είναι δίκαιο για τους εργαζόμενους. Απαντώντας όμως ο ίδιος στο ερώτημα που έθεσε, ισχυρίστηκε ότι τα πράγματα θα ήταν πολύ χειρότερα αν οι επιχειρήσεις είχαν δεμένα τα χέρια (αν δεν είχαν τη δυνατότητα να προχωρήσουν σε απολύσεις), θα οδηγούνταν στην οδυνηρή θέση να κλείσουν...

Οπως καταλαβαίνει και ο αναγνώστης, από τα πιο πάνω συμφραζόμενα τίθεται ευθέως θέμα απελευθέρωσης του ορίου των απολύσεων και αν καταργηθούν και οι κατώτατες αποδοχές, τότε η σημερινή κατάσταση πραγμάτων, σε σχέση με την κόλαση που θα ακολουθήσει, ίσως θα μοιάζει με εργασιακό παράδεισο... Αλλωστε, όπως ο ίδιος είπε, «αν θέλουμε να ανακάμψει η ευρωπαϊκή οικονομία και να ανταγωνιστεί επί ίσοις όροις την αμερικανική, η οποία αναπτύσσεται με εντυπωσιακούς ρυθμούς, δεν μπορώ να δω ποιο διαφορετικό δρόμο θα μπορούσαμε να ακολουθήσουμε»!

Με λίγα λόγια, όσοι χαράσσουν την οικονομική πολιτική έχουν ξεκάθαρο ότι η ανάπτυξη του ανταγωνισμού των κεφαλαίων απαιτεί τη σύνθλιψη των εργασιακών κατακτήσεων και δικαιωμάτων, απαιτεί την επιστροφή στην καπιταλιστική βαρβαρότητα του 17ου και 18ου αιώνα, όταν οι επιχειρηματίες προσλάμβαναν γυναίκες και παιδάκια 8-10 ετών, τα οποία απασχολούσαν 16 και 18 ώρες τη μέρα! Και φυσικά μετά από 4-5 χρόνια τέτοιας εξοντωτικής και απάνθρωπης εργασίας τα παιδάκια αυτά - τα οποία οι κεφαλαιοκράτες είχαν υφαρπάσει από τα ορφανοτροφεία - πέθαιναν... Πάνω στα νεκρά αυτά κορμάκια αναπτύχθηκε το αγγλικό κεφάλαιο, με το διαρκές αυτό ιστορικό έγκλημα δημιουργήθηκε «το μεγαλύτερο καμίνι του κόσμου...».

Πρέπει λοιπόν να γυρίσουμε στις εποχές χωρίς Κοινωνική Ασφάλιση, χωρίς συντάξεις, χωρίς παροχές, άδειες και άλλα ...περιττά έξοδα που επιβαρύνουν το κονδύλι αναπαραγωγής της εργατικής δύναμης. Ο καπιταλισμός του 21ου αιώνα κοιτάζεται στον καθρέφτη και διαπιστώνει ότι μοιάζει όλο και περισσότερο με τον καπιταλισμό της πρώιμης εφηβικής του βαρβαρότητας.

Οι Ελληνες κεφαλαιοκράτες και το πολιτικό τους προσωπικό (ΠΑΣΟΚ και ΝΔ) έχουν πλήρη γνώση και συνείδηση για το τι πρέπει να κάνουν, ώστε ο ελληνικός καπιταλισμός να διατηρηθεί στην κούρσα του ανηλεούς ανταγωνισμού. Τα λαϊκά στρώματα όμως γιατί θα πρέπει οικεία βουλήσει να μπουν στις μυλόπετρες που θα τα αλέσουν, γιατί να τους επιτρέψουν να παίξουν ρώσικη ρουλέτα με το πιστόλι στραμμένο πάνω τους;

Μετά από μια μακρόχρονη εμπειρία αντιλαϊκών πολιτικών, οι οποίες έχουν οδηγήσει στο οικονομικό και κοινωνικό περιθώριο εκατομμύρια εργαζόμενους, συνταξιούχους, άνεργους, μικρομεσαίους, φτωχούς αγρότες, κανείς δε δικαιούται να πει ότι δε γνώριζε. Η λαϊκή ψήφος σήμερα σε ΠΑΣΟΚ-ΝΔ ισοδυναμεί με ειδεχθές έγκλημα. Αντίθετα, η υπερψήφιση του ΚΚΕ, του κόμματος που με τον αυθεντικότερο τρόπο εκφράζει τα λαϊκά συμφέροντα, που ζει και αναπνέει μέσα στην εργατική τάξη, μέσα στα μικρά και μεγάλα προβλήματά της, είναι αναγκαία όσο ποτέ. Είμαστε αισιόδοξοι για το αύριο. Οι εργαζόμενοι δε θα αυτοκτονήσουν, ψηφίζοντας τους χτεσινούς, σημερινούς και αυριανούς νεκροθάφτες τους. Στις 8 του Μάρτη το ΚΚΕ θα βγει ενισχυμένο και στη Βουλή και στο λαό.