Η τρύπα της κάλπης!
Κυριακή 8 Φλεβάρη 2004

Καλά, βρε αδερφέ, στο παραπέντε;

Στο και πέντε! Πιστεύεις πως όλοι έχουμε την ικανότητα της Δαμανάκη, του Σκοτινιώτη, του Κουναλάκη, να υπολογίζουμε τα πράγματα, και μάλιστα με τον υποδεκάμετρο; Να λέμε, αυτό μας συμφέρει, αυτό δε μας συμφέρει και, τελικά, σίγουροι ότι λάβαμε όλα τα απαραίτητα - για το μέλλον μας - μέτρα να αποφασίζουμε: Οχι, κύριε, δεν έχω τέτοια ικανότητα. Δε διαθέτω, ούτε στο ελάχιστο, τη δική τους διορατικότητα. Ψάχνω, ψάχνω, όμως δεν μπορώ να δω πουθενά, ούτε καν χαραμάδα, από τη λαμπρή, δημοκρατική, προοδευτική, συμμετοχική, και όπως αλλιώς τη λένε, προσπάθεια του Παπανδρέου!

Πώς να αποφασίσω; Με τι προσόντα; Θα το σκέφτομαι, λοιπόν, μέχρι και πάνω από την κάλπη. Μακάρι να είχα την πολιτική διαδρομή του Καφετζόπουλου. Μακάρι να γνώριζα βαθιά, όπως και εκείνος, τις επαναστατικές διεργασίες που συντελούνται στις αναποδογυρισμένες ψυχές ακραιφνών τέως μαοϊκών επαναστατών στο αντίκρισμα - και μόνον - αθλούμενων αστών! Δεν έχω ούτε τη δική του εμπειρία και, πολύ περισσότερο, δεν έχω το δικό του θάρρος. Εγώ με τι κότσια να φωνάξω: Γιώργο γκρέμισε αυτό το μαγαζί και χτίσε καινούριο; Τολμάω εγώ να κάνω τέτοια παραίνεση στο παιδί της αλλαγής; Αυτές οι δουλιές θέλουν τον... Γερμανό τους! Για την ακρίβεια, θέλουν και πιο μάγκα από τον... Γερμανό!

Πώς να αποφασίσω, εγώ, ένας απλός άνθρωπος, με ποιον να πάω και ποιον ν' αφήσω; Εδώ ολόκληρος δήμαρχος, ο Αβραμόπουλος, ολόκληρος υποψήφιος για δήμαρχος, ο Δημαράς, και χρειάστηκαν μέρες και μέρες για να καταλήξουν. Μάλιστα, αυτοί ένιωθαν και την ασφυκτική πίεση των ψηφοφόρων τους. Και των κομμάτων! Προπαντός των κομμάτων. Με πλησίασε εμένα ο ίδιος Καραμανλής ή το ίδιο το εκτελεστικό του ΠΑΣΟΚ, για να μου ζητήσουν τη συμμετοχή μου και εγώ την αρνήθηκα; Οχι! Κανένας δε μου εξήγησε προσωπικά. Δε μου έκανε ένα τραπέζι στο Διόνυσο, δε μου πρόσφερε μια λεμονάδα στη Β΄ Αθηνών. Αντίθετα και τα δυο κόμματα, έτσι για να με μπερδέψουν, έτσι για να μου σπάσουν τα νεύρα, μου παρουσιάζουν από ένα πρόγραμμα το καθένας τους, που όμως, και τα δυο προγράμματα, είναι ίδια και απαράλλαχτα και μου λένε: τα υπόλοιπα δικά σου!

Πώς δικά μου, ρε, παιδιά; Εδώ πρόκειται για σταυρόλεξο για δυνατούς λύτες. Για σκραπλ χωρίς οδηγίες. Να, λοιπόν, γιατί είμαι αναποφάσιστος! Γιατί και τα δυο προγράμματα μοιάζουν! Τι μοιάζουν, είναι, ακριβώς, τα ίδια και ας φαίνεται ότι διαφέρουν! Φωτοκόπιες είναι! Και πρέπει, εγώ ο δυστυχής, υπεύθυνα και σοβαρά, όπως απαιτεί η σωστή ψήφος, να αποφανθώ ποια από τις δυο φωτοκόπιες είναι η καλύτερη! Ε, λοιπόν, επειδή είμαι σοβαρός άνθρωπος, διστάζω! Το σκέφτομαι, το ξανασκέφτομαι, το μελετώ, το ξαναμελετώ... μέχρι την τελευταία στιγμή.

Αυτός είναι και ο λόγος που καταφεύγω σε δευτερογενείς, όπως θα έλεγε και ο Ζουράρις, σκέψεις. Ξεφεύγω από τα προγράμματα, αφού δεν μπορούν να με φωτίσουν, και αναζητάω τη λύση, πού αλλού ο δυστυχής, στα πρόσωπα! Και εδώ, όμως, τα ίδια. Φωτοκόπιες και εδώ. Και τα δυο κόμματα, πέρα από τη δική τους καθαρόαιμη βάση, πλαισιώνονται από πρόσφατα - και παλαιότερα - ανανήψαντες μαοϊκούς, χαοτικούς, αριστεριστές και αριστερίστριες, οικολόγους και οικολόγες. Πρόσωπα, δηλαδή, με επαναστατικές περγαμηνές και ευαισθησίες! Πρόσωπα, δηλαδή, που στο παρελθόν είχαν εκτεθεί σε άλλους χώρους και τώρα, χωρίς ενδοιασμούς και επιφυλάξεις, εκτίθενται αλλού!..

Ολα αυτά, λοιπόν, με μπερδεύουν! Εκεί που λέω «αφού επέστρεψε ο Κάκαλος θα ψηφίσω Νέα Δημοκρατία», έρχεται εσπευσμένα η γιορταστική είδηση πως επέστρεψε στο ΠΑΣΟΚ ο Δασκαλάκης! Νέα μπερδέματα, νέες σκέψεις.

Στην κάλπη, λοιπόν! Δεν μπορώ έτσι απλά να αποφασίσω. Στην κάλπη! Η ψήφος δεν είναι καραμέλα! Κάθε τέσσερα χρόνια μου δίνεται τέτοια ευκαιρία. Τι ευκαιρία, δικαίωμα! Και εγώ θα σεβαστώ αυτό το δικαίωμα, θα σταθώ πάνω από την κάλπη, θα κοιτάξω μέσα από τη στενόμακρη τρύπα, και εκεί, ελπίζω, να ξεπεταχτεί από μέσα η θεία φώτιση! Η θεία φώτιση, η οποία στο μεσοδιάστημα, από τη μια εκλογή στην άλλη, βρίσκεται, η αφιλότιμη, σε αδράνεια!


Του Νίκου ΑΝΤΩΝΑΚΟΥ