Το σκηνικό που στήθηκε από την αρχή της προεκλογικής περιόδου ήταν κομμένο και ραμμένο στα μέτρα των δύο μονομάχων, κάτι που ήταν άλλωστε αναμενόμενο. Ομως αυτή τη φορά ο στόχος που τα μεγάλα αφεντικά έχουν βάλει, είναι φιλόδοξος και διακηρυγμένος: ΠΑΣΟΚ και ΝΔ να ξεπεράσουν το 80%. Να επιβληθεί ένας δικομματικός ολοκληρωτισμός, ώστε την επομένη των εκλογών να έχει κοπεί κάθε διάθεση για αντίσταση στο «δεύτερο γύρο του εκσυγχρονισμού» και της αντιλαϊκής επέλασης, που επέρχονται από αύριο. Πώς όμως το σύστημα συνολικά εργάστηκε και μάλιστα σκληρά, για να επιτύχει την εξυπηρέτηση του παραπάνω στόχου, καθ' όλη τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου;
Από την αρχή, επιχείρησαν να «στοιχίσουν», θέλοντας και μη, τους ψηφοφόρους πίσω από τους δύο μονομάχους. Για την επίτευξη αυτού του στόχου επιστρατεύτηκαν οι γνωστοί δημοσκόποι - κατασκευαστές της «κοινής γνώμης». Το καινούριο εύρημά τους ήταν ότι δεν είναι δυνατή η πρόβλεψη του εκλογικού αποτελέσματος, γιατί πρόκειται για «ντέρμπι»! Ολες οι δημοσκοπήσεις που δημοσιεύτηκαν έδιναν διαφορά μεταξύ των δυο μεγάλων κομμάτων «στα όρια του στατιστικού λάθους». Μόνον αφελείς θα πίστευαν ότι οι γκαλοπατζήδες ή τα επιτελεία των δύο μεγάλων κομμάτων δε γνώριζαν προς τα πού πάνε τα πράγματα. Ομως η επίμονη και διαρκής, μέχρι και την τελευταία ημέρα, προβολή της εικόνας ότι ο αγώνας είναι «ντέρμπι», στόχευε στη διευκόλυνση των ηγεσιών του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ να συσπειρώσουν και εγκλωβίσουν τους δυσαρεστημένους και ταλαντευόμενους ψηφοφόρους. Είναι ολοφάνερο ότι στο στόχαστρο είχε μπει ένας μεγάλος αριθμός ψηφοφόρων από τα μεγάλα λαϊκά στρώματα, ο οποίος δεν έκρυβε την οργή και αγανάκτησή του για τους δύο και προσανατολιζόταν να τους γυρίσει την πλάτη. Είχε άλλωστε εκφραστεί με σαφήνεια τόσο στις ευρωεκλογές και τις δημοτικές εκλογές, όσο και στους λαϊκούς αγώνες την προηγούμενη χρονιά. Η επιχείρηση που στήθηκε με τη δημιουργία κλίματος ντέρμπι και η οποία κλιμακωνόταν σταδιακά και κορυφώθηκε τις τελευταίες μέρες πριν την ψηφοφορία, είχε στόχο να αποτρέψει την έκφραση της λαϊκής δυσαρέσκειας προς τα μικρότερα κόμματα και κυρίως, βέβαια, προς το ΚΚΕ.
Το δίλημμα που τέθηκε από την αρχή ήταν ένα: Σημίτης ή Καραμανλής. Πάνω σε αυτό το δίλημμα οικοδομήθηκαν και οι μύθοι και η εικόνα των δύο διαχειριστών: Δοκιμασμένος, έμπειρος, σίγουρος ο πρώτος - οραματιστής, με φρέσκες ιδέες και ορμή ο δεύτερος. Και οι δύο άξιοι, πανέτοιμοι και αποφασισμένοι να διαχειριστούν τη μετά ΟΝΕ εποχή. Ο ένας εξασφάλιζε την απρόσκοπτη ένταξη στην ΟΝΕ και μάλιστα με την αποδοχή και στήριξη των «αδελφών» ηγετών (Μπλερ, Σρέντερ, Ντ' Αλέμα), ενώ ο άλλος είναι ο αυθεντικός εκφραστής του ευρωπαϊκού προσανατολισμού και διαθέτει την υποστήριξη του Αθνάρ! Ακριβώς για να εξυπηρετηθεί αυτό το δίλημμα, οι Σημίτης και Καραμανλής αποδέχτηκαν να συμμετέχουν στην περιβόητη τηλεοπτική αναμέτρηση (ντιμπέιτ). Ηταν η κακοστημένη παράσταση που κορύφωνε το δίλημμα. Ολη αυτή η γελοία κοκορομαχία είχε ως στόχο να μείνει στο απυρόβλητο ο δεύτερος γύρος της αντιλαϊκής επέλασης που θα αρχίσει από αύριο Δευτέρα. Ακριβώς για να μην απαντηθεί δηλαδή το κρίσιμο ερώτημα του άλλου δρόμου, αυτού του Λαϊκού Μετώπου, για ένα καλύτερο μέλλον του λαού και του τόπου. Για τη συγκάλυψή του επιστρατεύτηκαν και ορισμένες υποσχέσεις - κοροϊδία προς συγκεκριμένα κοινωνικά στρώματα και στήθηκε καβγάς για το ποιος διαθέτει μεγαλύτερη «κοινωνική ευαισθησία», ενώ οι πάντες γνώριζαν ότι απλά ήθελαν να εξαπατήσουν.
Με ιδιαίτερα έντονο τρόπο πρόβαλαν τη θεωρία της χαμένης ψήφου. Κυβερνητικά στελέχη (Ευ. Βενιζέλος, Β. Παπανδρέου κ.ά.) δε δίστασαν να την προβάλλουν δημόσια, αλλά πολύ μεγαλύτερη «χρήση» της έγινε «υπόγεια», στην προσωπική επαφή με τους ψηφοφόρους. Οι σύγχρονοι γκεμπελίσκοι διέδιδαν ότι από τη στιγμή που η ψήφος δε μετρά στη διακυβέρνηση, πάει χαμένη! Φυσικά επιδίωξη ήταν να ξεχαστεί η ψήφος με γνώμονα τα λαϊκά συμφέροντα, η ταξική ψήφος, η ψήφος που διευκολύνει τη λαϊκή αντεπίθεση και κρατά ανοιχτή την πόρτα στο μέλλον. Η ψήφος στις ριζοσπαστικές δυνάμεις, η ψήφος στο ΚΚΕ.
Σε δεύτερο επίπεδο φυσικά επιχειρήθηκε, κυρίως από την πλευρά της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ, να υποδαυλιστεί το δίλημμα «Δεξιά - αντιδεξιά». Αυτή τη φορά όχι κυρίως ως «μπαμπούλας», αλλά του επικίνδυνου και «αδέξιου» (!) διαχειριστή, ο οποίος μπορεί να θέσει σε κίνδυνο τον εθνικό στόχο της πορείας στη μετα-ΟΝΕ εποχή! Η απάντηση από την την άλλη πλευρά ήταν ότι αυτοί είναι οι αυθεντικοί εκφραστές του φιλελευθερισμού και του ευρωπαϊκού προσανατολισμού, καθώς και ότι έχουν πέσει οι διαχωριστικές γραμμές Δεξιά - Αριστερά!
Απόψε θα φανεί η αντίσταση του λαού στην εκστρατεία παραπλάνησης και η ωριμότητά του για πάρει τις τύχες στα χέρια του. Σε κάθε περίπτωση πάντως, το ΚΚΕ θα είναι από αύριο στους δρόμους του αγώνα και της ελπίδας, εκεί που μπορούν να στηθούν, και θα στηθούν, τα μπλόκα στην αντιλαϊκή επέλαση. Στους λαϊκούς αγώνες και στο Λαϊκό Μέτωπο. Οποιο και αν είναι το αποτέλεσμα των εκλογών. Ορισμένοι, ίσως, προλαβαίνουν να το ξανασκεφτούν, έστω και την «ύστατη στιγμή».