«Χωρίς σφυρίχτρα και κάρτες θα προσπαθήσω να δώσω μια άλλη διάσταση, αν έχει σχέση το ποδόσφαιρο με την ίδια τη ζωή και κατά πόσο. Το ποδόσφαιρο είναι ένα κομμάτι της ζωής και μοιάζει πάρα πολύ μαζί της. Οπως κανείς δεν έρχεται στη ζωή για να πεθάνει, έτσι κανείς δεν κατεβαίνει στο γήπεδο για να χάσει. Το ποδόσφαιρο είναι υπόθεση που αφορά σύνολα. `Η θα κερδίσουν όλοι μαζί ή θα χάσουν όλοι μαζί. Ακόμα αν κάποιος από τους χαμένους ξεχωρίσει, θα σφραγίσει και αυτόν το τελικό αποτέλεσμα. Δηλαδή η ήττα. Αν όλοι θυμούνται τις μαγικές ενέργειες του Μαραντόνα το 1986 είναι γιατί η Αργεντινή κέρδισε τον τίτλο. Και το 1990 ο Μαραντόνα έκανε μαγικές ενέργειες στην Ιταλία, αλλά λίγοι ή κανένας δεν τις θυμούνται γιατί η Αργεντινή δεν πήρε το τρόπαιο.

Μια τόσο δημοφιλής υπόθεση όπως είναι το ποδόσφαιρο, δε θα μπορούσε να περάσει απαρατήρητη από εκείνους που θέλουν να καθορίζουν τις ζωές των ανθρώπων. Εταιρίες, κυβερνήσεις, κοινωνικοί σχηματισμοί προσπαθούν να ταυτιστούν με την άλφα ή βήτα ομάδα για να κερδίσουν την πελατεία του αθλήματος. Και αυτό γιατί το κάνουν; 1ον) Γιατί οι τεράστιες μάζες που παθιάζονται με την μπάλα, αποτελούν ταυτόχρονα τεράστιες και ως εκ τούτου κερδοφόρες, αγορές. 2ον) Γιατί σ' ένα άθλημα με τέτοια απήχηση όπως το ποδόσφαιρο, η δυνατότητα να επιβάλλεις τη δύναμή σου, να ελέγξεις την εξέλιξή του, συνιστά ένα παιχνίδι εξουσίας. Και το θέλουν αυτό οι ισχυροί. 3ον) Γιατί ακόμα και το ποδόσφαιρο, όπως και η ζωή, έχουν στιγματιστεί στις μέρες μας από τον κοινωνικό κανιβαλισμό που ισχυρίζεται ότι "ο πρώτος είναι τα πάντα και ο δεύτερος τίποτα".

Παρ' όλα αυτά ποτέ δε θα πάψει να υπάρχει η αμφιβολία μήπως "και οι έσχατοι έσονται πρώτοι". Από 'δω και πέρα αρχίζει το παιχνίδι να γίνεται σικέ. Και όπως στη ζωή έτσι και στο ποδόσφαιρο, όσο πιο τερατώδης γίνεται η δύναμη των ισχυρών, τόσο πιο εξόφθαλμο γίνεται και το στήσιμο. Παράδειγμα τρανταχτό ήταν το τελευταίο Μουντιάλ. Οπως και στη ζωή, έτσι και στο ποδόσφαιρο υπάρχουν κανόνες, θεωρητικά τουλάχιστον. Ο κανόνας λέει ότι πρέπει να εφαρμόζεται το διεθνές δίκαιο. "Τρίχες" για μένα. Οι βόμβες έπεσαν "βροχή" στο Κοσσυφοπέδιο, το Αφγανιστάν, την Παλαιστίνη, και στο Ιράκ. Ο κανόνας λέει ότι όταν ένα γκολ, όπως αυτό που έβαλε το Βέλγιο στη Βραζιλία, είναι κανονικό, δεν ακυρώνεται. Πάλι θα πω "τρίχες". Ο κανόνας εφαρμόζεται, λίγο παραλλαγμένος βέβαια. Ισχύει με βασική προϋπόθεση ποιος βάζει το γκολ και ποιος το τρώει. Οπως και με τις βόμβες, το θέμα είναι ποιος τις ρίχνει. Οι κατέχοντες λοιπόν την εξουσία λένε πως όταν οι στρατιώτες τους ρίχνουν βόμβες κατά αμάχων, έκαναν λάθος. Πόσα εξεπίτηδες λάθη είδαμε σ' αυτό το Μουντιάλ από τους διαιτητές;

Μπαίνουν λοιπόν δύο ερωτήματα: Πρώτον, μα καλά δεν τους ενδιαφέρει που πλέον όλος ο κόσμος βλέπει ότι το έχουν παραξηλώσει; Και δεύτερον, γιατί ειδικά σ' αυτό το Μουντιάλ το είχαν παραξηλώσει; Για το δεύτερο ερώτημα η απάντηση είναι ότι τώρα ήταν η καλύτερη στιγμή, η καλύτερη ώρα για τις εταιρίες, που πραγματικά κάνουν κουμάντο στη ΦΙΦΑ, να κάνουν το αλματώδες άνοιγμα στις τεράστιες αγορές της Ασίας και της Ιαπωνίας. Αν λοιπόν για έναν "ευγενικό" σκοπό όπως αυτός, πρέπει να "σφαγιαστούν" Ισπανία, Ιταλία, Πορτογαλία ή και το Βέλγιο, θα "σφαγιαστούν". Δεν έγινε και τίποτα. Για το πρώτο ερώτημα η απάντηση είναι πως δεν τους ενδιαφέρει. Γιατί γνωρίζουν ότι το ποδόσφαιρο, όπως και η ζωή θα παραμένουν δημοφιλή. Αρα λοιπόν το συμπέρασμα είναι ότι έχουμε φτάσει σ' ένα σημείο, όπου οι αφεντάδες του αθλήματος, όπως και οι αφεντάδες της ζωής, έχουν αποτινάξει κάθε πρόσχημα και κάθε φύλλο συκής. Επιπλέον ασελγούν κατά του ποδοσφαίρου, όπως ασελγούν και κατά της ζωής της ίδιας, προσπαθώντας να νομιμοποιήσουν στη συνείδηση των ανθρώπων, ότι υπέρτατος κανόνας είναι το δίκιο του ισχυρού.

Εμείς λοιπόν λέμε πως ό,τι και να κάνει η ΝΙΚΕ, η ΑΝΤΙΝΤΑΣ, η εταιρία οπλικών συστημάτων ΛΟΚΧΙΝΤ, το ΝΑΤΟ, η ΕΕ, ο Μπλάτερ ή ο Μπους, ακόμα το βασικό στοιχείο είναι ένα: Οι πρωταγωνιστές του παιχνιδιού είναι αυτοί που παίζουν μέσα στο γήπεδο, οι παίχτες. Που τελικά πάντα θα έχουν τη δύναμη. Και αν ποτέ το αποφασίσουν, πρέπει να πετάξουν έξω από το γήπεδο όλους αυτούς τους αφεντάδες. Γιατί πολύ απλά, χωρίς τους παίχτες στο γήπεδο, και τους λαούς στη ζωή, παιχνίδι δεν υπάρχει. Η σημερινή πραγματικότητα στην Ελλάδα ποια είναι; Ακριβώς όπως την οραματίστηκε ο αλήστου μνήμης για το ποδόσφαιρο υπουργός της εξυγίανσης Φλωρίδης, που γι' αυτόν αίτια της ζοφερής κατάστασης ήταν τα ανάποδα κόρνερ, τα αράουτ των διαιτητών. Και αφού έκανε την εξυγίανση, σήμερα απολαμβάνουμε ΠΑΕ βουτηγμένες στα χρέη, που όμως παίζουν κανονικά. Που όμως η απελθούσα κυβέρνηση και τα όργανά της, για ψηφοθηρικούς λόγους δεν υπολόγισαν ούτε νομοθεσίες, ούτε δικαστικές αποφάσεις. Γήπεδα χωράφια, αθλητική υποδομή ανύπαρκτη, απλήρωτοι παίχτες και προπονητές, με προσφυγές στη ΦΙΦΑ αλλά όμως ο τζόγος σε πλήρη άνθηση. Στελέχη της ΝΔ και της νέας κυβέρνησης, κατά καιρούς, τα κατήγγειλαν. Τώρα τι θα πράξουν; Μπορούν και θέλουν να κινηθούν σε άλλα μονοπάτια, όπως ευαγγελίστηκαν; `Η θα αρκεστούν και αυτοί (που συμμετείχαν στη δημιουργία και ανάπτυξη του μοντέλου...) στη διαχείριση; Θα φανεί, σύντομα πλέον, στην πράξη. Το σίγουρο είναι ότι τέτοια "εξυγίανση" δε θα την πάρουμε κύριοι της άρχουσας τάξης. Θ' αγωνιστούμε για πλήρη ανατροπή του σαθρού οικοδομήματος του ποδοσφαίρου και για δημοκρατική εκπροσώπηση όλων των φορέων του αθλήματος στα όργανα διοίκησης και με παρουσία και με ψήφο».