Στα βόρεια σύνορα, όπου η κυβέρνηση του Εκουαδοριανού προέδρου, Λούσιο Γκουτιέρες, έχει προωθήσει μία αυξανόμενη αστυνομικο-στρατιωτική κινητοποίηση, ο συνδυασμός της αναζήτησης, εκ μέρους του Κολομβιανού προέδρου Αλβαρο Ουρίμπε, πολεμικών λύσεων στην κολομβιανή εσωτερική διένεξη, και της προώθησης του «Σχεδίου Κολομβία», βορειοαμερικανικής έμπνευσης, έχει προκαλέσει μία ανθρωπιστική κρίση χωρίς προηγούμενο στην περιοχή, που εντείνει τη μεταναστευτική πίεση. Οι πολίτες αναγκάζονται να υποστούν την τραγωδία της μετακίνησης και του ξεριζωμού από τα μέρη όπου γεννήθηκαν και έζησαν. Και το χειρότερο είναι ότι δεν μπορούν να ζήσουν στην Κολομβία ως Κολομβιανοί, αλλά ούτε και στο Εκουαδόρ.

Γι' αυτούς τους πολίτες, η πατρίδα τους, το σπιτικό τους χάνεται κάτω από τα πόδια τους. Από τη μία οι τοξικοί ψεκασμοί των εδαφών τους, που τα καθιστά μη παραγωγικά και προκαλούν ασθένειες στους σπόρους τους, στα ζώα, στα παιδιά τους και στους ίδιους και από την άλλη η πλήρης στρατιωτικοποίηση της χώρας και η γενικευμένη βία, καταδικάζουν πολλούς Κολομβιανούς να εγκαταλείπουν το σπιτικό τους. Και φυσικά η κυβέρνηση Ουρίμπε δεν είναι διατεθειμένη να σπαταλήσει χρόνο και χρήμα ώστε να προσφέρει σε αυτούς τους ανθρώπους κάποιο άλλο σπιτικό στην ίδια τους τη χώρα. Ταυτόχρονα, από την άλλη πλευρά των συνόρων, στο Εκουαδόρ, υπό την υστερία του «Σχεδίου Κολομβία», τους συμπεριφέρονται ως «μπαντίντος», δηλαδή ληστές. Μία πολύ συνηθισμένη κουβέντα στο λεξιλόγιο του προέδρου Ουρίμπε, υπονοώντας τα μέλη του αντάρτικου κινήματος, FARC-EP και ELN. Η λέξη «μπαντίντος», όπως διαπιστώνει με πολύ ανησυχία ο συνήγορος των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, Πάμπλο ντε λα Βέγκα, εμφανίζεται όλο και πιο συχνά και στο λεξιλόγιο του υπουργού Εξωτερικών του Εκουαδόρ, Πατρίσιο Σουκιλάντα.

Στο διάστημα μεταξύ του 2000 και του 2003, περίπου 300.000 Κολομβιανοί πέρασαν στο Εκουαδόρ, αναζητώντας τις ελάχιστες συνθήκες επιβίωσης. Ωστόσο, στο ίδιο διάστημα έχουν παρουσιαστεί μόνο 21.000 αιτήσεις μετανάστευσης. Η κύρια αιτία είναι η δυσπιστία αυτών των ανθρώπων, που προκλήθηκε από τη χρήση αστυνομικο-στρατιωτικών μεθόδων στη μεταναστευτική διαδικασία, των εκφοβισμών και των συστηματικών, συνοπτικών απελάσεων μέσα σε 24 ώρες από αστυνομικά όργανα, με βάση ένα μεταναστευτικό νόμο που ισχύει από την εποχή των στρατιωτικών δικτατοριών της δεκαετίας του '70 και που εφαρμόζεται, παρά το γεγονός ότι είναι αντισυνταγματικός. Ετσι, λοιπόν, 279.000 Κολομβιανοί, βολοδέρνουν στην παρανομία, μεταξύ φόβου και τρομοκρατίας, αφού τους μεταχειρίζονται ως πιθανούς εγκληματίες. Ζώντας σαν τους τυφλοπόντικες, σαν να έχουν, ως διά μαγείας, εξαφανιστεί -χωρίς όμως αυτό να συμβαίνει- απειλούνται, τελικά, με πραγματική εξαφάνιση.

Για τον Ρενάλντο ντελ Κάμπο, έναν αξιωματούχο της εκουαδοριανής κυβέρνησης του Λούσιο Γκουτιέρες, και πρόεδρο της Συμβουλευτικής Επιτροπής για Θέματα Μεταναστευτικής Πολιτικής, η «τελική λύση», που φέρνει στη μνήμη άλλες σκοτεινές εποχές, είναι να απαιτείται από τους «Κολομβιανούς», διαβατήριο, πιστοποιητικό ποινικού μητρώου και βίζα. Ο παραπάνω κύριος προχώρησε τόσο πολύ στο «μεταναστευτικό του πόλεμο», που μέχρι και η πολεμόχαρη κυβέρνηση της Κολομβίας αντιτάχθηκε στη χρήση της βίζας, γεγονός που ναι μεν μπλόκαρε την άμεση εφαρμογή αυτού του αιτήματος, ωστόσο, δε στάθηκε εμπόδιο, στη στρατηγική του Κολομβιανού προέδρου που συνεχίζει να αποκλείει και να εκ διώχνει πολίτες από την ίδια τους την πατρίδα.

Μέρα με τη μέρα η ανθρωπιστική κρίση των Κολομβιανών προσφύγων διευρύνεται, αποκτώντας εκρηκτικές διαστάσεις και προαναγγέλλοντας τη συντέλεση μιας φοβερής τραγωδίας.