Παρακολουθώντας μέσα στη δίνη των εκλογών τις ρήσεις, κρίσεις και επικρίσεις των αντιπάλων μας, όσο κι αν έψαχνα, δεν είδα πουθενά να εμφανίζεται η γοργοπόδαρη αγάπη. Σ' αυτήν λοιπόν τώρα απευθύνομαι για να κρίνει τις πράξεις μας πρώτα και τα λόγια μας έπειτα. Οχι από το αποτέλεσμα που αποκομίσαμε στις εκλογές και που κανείς σύντροφος δεν καταδέχεται ως τρόπαιο νίκης - έστω με το δικαίωμα της χαράς δεξιά ή αριστερά ν' ανεμίζει - αλλά σ' αυτό που σχηματίζεται πάνω στην καρδιά και όλα τα κινεί και τα φροντίζει.

Να μας κρίνει τώρα, στις ημέρες των Παθών, για το πώς προσλαμβάνουμε τη θρησκευτική μας παράδοση. Ο Ιησούς ο δικός μας έρχεται μέσα από το δημοτικό τραγούδι, από τις μυρωδιές της Αττικής γης. Ερχεται ελεύθερος και σίγουρα θα ήταν ανάμεσά μας. Θα σάστιζε αντικρίζοντας τόσους ανθρώπους και τόσους σταυρούς. Δε θα πρόσβαλλε κανέναν από μας αν έλεγε διαρκώς ότι είναι γιος του Θεού και γνωρίζω πολλούς συντρόφους που ευχαρίστως μαζί του θα τα έκαναν γυαλιά καρφιά στο ναό του πατέρα του που οι Εβραίοι τον κατάντησαν σπίτι εμπορίου. Και γνωρίζω άλλους που θα συμφωνούσαν με τα λόγια του: «Δεν ήλθα να φέρω ειρήνη, αλλά ήλθα να φέρω μάχαιρα. Ηλθα να διχάσω τον άνθρωπο, και οι συγγενείς του ανθρώπου εχθροί αυτού έσονται» (Κατά Ιωάννην, 10,30). Τα λόγια αυτά προσλαμβάνοντας ο ηγούμενος Βασίλειος της Μονής Ιβήρων, τα ερμηνεύει με τον δικό του λαμπρό τρόπο: «Ηλθα να σας διαλύσω την παραπλανητική σας ενότητα. Καλύτερα ένας πραγματικός χωρισμός από μια ψεύτικη ενότητα». Ο δικός μας Ιησούς εκπορεύεται από τους ήρωες του Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι: Τον μηδενιστή Ρασκόλνικοφ στο «Εγκλημα και τιμωρία» τους «Αδελφούς Καραμαζόφ» και τον «Ηλίθιο».

Να μας κρίνει για την αισθητική μας, την πολυσυζητημένη σ' αυτές τις εκλογές, που διαρκώς λοιδορούν μεγαλόσχημοι δημοσιογράφοι και θλιβερά θύματα της μόδας. Η αισθητική μας είναι μόνο η αξιοπρέπειά μας που κάνει την εμφάνισή της με απλό τρόπο. Γιατί εμείς δε μιλάμε μέσω των ρούχων μας, και μας φαίνεται παράξενο αν αρκετοί απευθύνονται και αναλύουν τον τρόπο ένδυσής μας σαν να είμαστε εμείς. Μας φαίνεται επίσης παράξενο να υπάρχουν άνθρωποι που μιλούν για τα ανθρώπινα πρόσωπα με χαρακτηρισμούς όπως «όμορφος» ή «άσχημος». Υπάρχει κάτι άσχημο κάτω από τον ήλιο; Μπορεί ένα ανεπανάληπτο και μοναδικό θαύμα όπως ο άνθρωπος να μπαίνει στο μικροσκόπιο των ρατσιστών;