Η ακολουθία των παθών του ανθρωποθεού αυτές τις μέρες, οδηγεί σε συνειρμούς για τους εσταυρωμένους των λαών του κόσμου, που δέχονται τα δεινά και την τρομοκρατία της νέας αυτοκρατορίας του σύγχρονου Ηρώδη.
Πλήθυναν οι σταυροί. Κρανίου τόπος, τα πεδία των τρομοκρατικών πολέμων. Λαοί στην πορεία του καθημερινού Γολγοθά. Εκατομμύρια «οι ταπεινοί και καταφρονεμένοι», που σέρνονται σφαχτάρια από τους γραμματείς και φαρισαίους του νέου πραιτορίου.
Πληθαίνουν οι εσταυρωμένοι, πληθαίνουν οι Πιλάτοι, τα «ωσαννά» στην αρχή και τα «σταύρωσον», στη συνέχεια.
Ο Ναζωραίος των προσδοκιών και των ελπίδων για την επίγεια, όπως πίστεψαν, δικαίωση, που αντικαταστάθηκε από την προσδοκία της μεταθανάτιας βασιλείας των ουρανών.
Ο Ναζωραίος με το μαστίγιο της κάθαρσης στην αρχή, για την εκδίωξη των καπήλων από το ναό: «Πιο εύκολο είναι, να περάσει ένα χοντρό παλαμάρι - κάμηλος» από την τρύπα μιας βελόνας, παρά ο πλούσιος στη βασιλεία των ουρανών» (σ.σ. Αυτοί έχουν στήσει τη βασιλεία τους πάνω στη γη, υποσχόμενοι τα ουράνια για την «πλεμπάγια».
Στον κήπο της Γεσθημανής, το φιλί των τριάκοντα αργυρίων και λίγο αργότερα, η ψηλάφηση του Θωμά «επί τον τύπον των ήλων».
Ω γλυκύ μου έαρ, γλυκύτατόν μου τέκνον. Στα σπαρακτικά ιδιόμελα αυτής της εβδομάδας, ο λόγος του Βάρναλη: «Και στο πλάγι, δαγκάναν οι οχτροί σου τα χείλη... δολερά ξεσηκώσανε τ' άγνωμα πλήθη κι όσο ο γήλιος να 'ρθει το δείλι, το σταυρό σου καρφώσαν κι οχτροί σου και φίλοι».
Συμβολισμοί που προσομοιάζουν στα σύγχρονα πάθη. Και η Ανάσταση προϋποθέτει αντίσταση και όχι υποταγή.
Του
Γιώργου ΤΣΑΠΟΓΑ