Πολλοί και διάφοροι κόπτονται τις μέρες αυτές, για τη δήθεν πληρέστερη ενημέρωση των εργαζομένων και του λαού, σχετικά με το «σχέδιο Ανάν». Και αραδιάζουν από εφημερίδες και τηλεοράσεις τις διάφορες δευτερεύουσες πτυχές της όλης υπόθεσης. Τα ποσοστά των προσφύγων που θα επιστρέψουν και με ποιες διαδικασίες, το ποσοστό εδάφους και πόσα χωριά θα περιέλθουν υπό ελληνοκυπριακή διοίκηση κλπ, κλπ. Και, πάντα, συμπληρώνουν, ότι όλ' αυτά αποτελούν έναν αναπόφευκτο συμβιβασμό, στη βάση των σημερινών συνθηκών και των διεθνών συσχετισμών.

Το βασικό και μεγάλο πρόβλημα του «σχεδίου Ανάν», όμως, δε βρίσκεται στα παραπάνω, αλλά στην κεντρική του, διχαστική και διαιρετική κατεύθυνση και λογική. Το «σχέδιο» δεν αποκαθιστά την ενότητα, την κυριαρχία και ανεξαρτησία της Κυπριακής Δημοκρατίας, ως ένα και ενιαίο κράτος - μέλος του ΟΗΕ. Το αντίθετο, επιχειρεί να νομιμοποιήσει τα τετελεσμένα της εισβολής και κατοχής. Και το χειρότερο, δημιουργεί τις προϋποθέσεις, για νέες -ίσως, πολύ μεγαλύτερες και περισσότερο επώδυνες- περιπέτειες στο μέλλον. Και μπορεί, αυτό να ικανοποιεί τα βραχυπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα συμφέροντα των εμπνευστών του «σχεδίου» και όσων σήμερα θέλουν να επιβάλουν την αποδοχή του, αλλά δε συμφέρει τον κυπριακό λαό, ούτε τους Ελληνοκύπριους, ούτε τους Τουρκοκύπριους.