Η συνάντηση Μπους - Σαρόν, στα μέσα της βδομάδας στο Λευκό Οίκο, είχε προαναγγελθεί εδώ και καιρό. Ουδείς περίμενε να ακούσει κάτι διαφορετικό από τις φιλοφρονήσεις και τις δεσμεύσεις αλληλοβοήθειας, που οι δύο καλοί «σύμμαχοι» συνήθως ανταλλάσσουν. Εντούτοις, λίγοι ανέμεναν ο Πρόεδρος Μπους να προχωρήσει σε μια τόσο σημαντική «στροφή», επισήμως, εγκαταλείποντας ακόμη και τα ίδια τα δικά του σχέδια για την περιοχή.

Ο Αμερικανός Πρόεδρος δεν αποδέχτηκε απλώς το «σχέδιο μονομερούς απεμπλοκής», που έχει απεργαστεί ο Αριέλ Σαρόν. Δεν αποδέχτηκε απλώς τη μονομερή ισραηλινή αποχώρηση από τη Λωρίδα της Γάζας. Υποστήριξε επισήμως, πιο ξεκάθαρα από ποτέ, τη διατήρηση της ισραηλινής κυριαρχίας σε 6 μεγάλα εποικιστικά μπλοκ της Δ. Οχθης, υιοθετώντας ουσιαστικά και την ολοκλήρωση του διαχωριστικού τείχους, και συγκατέθεσε στο πάγιο ισραηλινό αίτημα για στέρηση του δικαιώματος επιστροφής των Παλαιστινίων προσφύγων. Μάλιστα, ο Πρόεδρος Μπους υπέγραψε και σχετικό έγγραφο εγγυήσεων στον Ισραηλινό πρωθυπουργό, που δικαίως επέστρεψε θριαμβολογώντας στο Τελ Αβίβ.

Φυσικά, μόνον αφελείς θα περίμεναν ο Λευκός Οίκος να τηρήσει, τώρα, μια ισορροπημένη στάση στο Παλαιστινιακό, αλλάζοντας μια πολιτική μεροληπτική υπέρ του Ισραήλ που ακολουθεί εδώ και δεκαετίες. Εντούτοις, είναι γεγονός ότι ο Πρόεδρος Μπους ξεπέρασε τα εσκαμμένα, πετώντας, ουσιαστικά, στο καλάθι των αχρήστων το σχέδιο που οι ίδιοι οι επιτελείς του προωθούν τόσο καιρό, τον, ούτως ή άλλο, αδιέξοδο «οδικό χάρτη».

Με τις δηλώσεις του, ο Αμερικανός Πρόεδρος διαγράφει με μιας όλες τις σχετικές αποφάσεις του ΟΗΕ και επαναφέρει, τυπικώς, την όποια «διαμεσολαβητική διαδικασία» στα προ του 1991 δεδομένα της απόλυτης και επίσημης ισραηλινής κυριαρχίας. Ο Λευκός Οίκος διαπραγματεύτηκε και παραχώρησε παλαιστινιακά εδάφη και δικαιώματα στους Ισραηλινούς, χωρίς καν να τηρήσει τα στοιχειώδη προσχήματα έστω απέναντι στους, υποτιθέμενους, εταίρους του στο κουαρτέτο. ΟΗΕ, ΕΕ και Ρωσία δεν έκρυψαν τη δυσφορία τους, η οποία, όμως, δε φάνηκε να προκαλεί κάποια ανησυχία στην Ουάσιγκτον.

Η εφαρμογή του σχεδίου Σαρόν, με τις ευλογίες του Μπους, ουσιαστικά καθιστά ανέφικτη την ίδρυση του όποιου παλαιστινιακού κράτους. Αντίθετα, μετατρέπει σε ακόμη μεγαλύτερη κόλαση την καθημερινότητα των Παλαιστινίων. Αποχωρώντας από τη Λωρίδα της Γάζας, ο ισραηλινός στρατός απαλλάσσεται από την τυπική, έστω, υποχρέωση της ευθύνης για την επιβίωση του κατεχόμενου παλαιστινιακού λαού. Απομακρύνει από τους εποικισμούς, περίπου, 7.500 εποίκους και γλιτώνει από το τεράστιο οικονομικό κόστος της στρατιωτικής περιφρούρησής τους. Διατηρεί, όμως, τον έλεγχο όλων των συνόρων της Γάζας, καταδικάζοντας το 1,5 εκατομμύριο Παλαιστινίων κατοίκων της σε μόνιμη εξάρτηση από τις διαθέσεις της ισραηλινής ηγεσίας για την ικανοποίηση των στοιχειωδών αναγκών τους.

Παράλληλα, το Ισραήλ διατηρεί υπό τον έλεγχό του τα μεγάλα εποικιστικά μπλοκ της Δ. Οχθης, που φιλοξενούν περίπου 200.000 εποίκους με τη δυνατότητα μεγέθυνσής τους, όπως και την ανατολική Ιερουσαλήμ. Με τον τρόπο αυτό δε χάνει τα πλέον προσοδοφόρα εδάφη της περιοχής, ενώ ολοκληρώνοντας το τείχος θα μπορεί να εγγυηθεί, κατά μεγάλο μέρος, και την αποτροπή επιθέσεων αυτοκτονίας.

Υπό αυτό το πρίσμα, και ασχέτως ευχολογίων, για την ισραηλινή ηγεσία, το Παλαιστινιακό έχει διευθετηθεί «οριστικά». Οπως άλλωστε δήλωναν ανοιχτά και ειρωνικά σύμβουλοι του Αριέλ Σαρόν, «πρόκειται για μια μακρόχρονη, έως μόνιμη, ενδιάμεση διευθέτηση». Την ίδια στιγμή, ο παλαιστινιακός λαός βρίσκεται εγκλωβισμένος σε τεράστιες φυλακές, χωρίς διέξοδο διαφυγής, χωρίς δυνατότητα ίδρυσης ανεξάρτητου βιώσιμου κράτους και έχοντας χάσει επιπλέον εδάφη.

Οι βλέψεις της ισραηλινής ηγεσίας ήταν γνωστές. Και οι θέσεις των ΗΠΑ ήταν γνωστές, αν και παρέμεναν, ως ένα βαθμό, λιγότερο προκλητικές. Πλέον, με τις μάσκες να έχουν πέσει οριστικά, είναι ξεκάθαρο ότι όλα τα εγκλήματα, όλες οι παραβιάσεις του διεθνούς δικαίου, όλες οι καταπατήσεις των στοιχειωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων και όλη η περιφρόνηση, με την οποία το Ισραήλ αντιμετώπισε τον ΟΗΕ και τη διεθνή κοινότητα μέχρι σήμερα, είχαν τη στήριξη «ισχυρών πλατών». Είναι, επίσης, ηλίου φαεινότερον ότι αυτού του είδους οι απροκάλυπτες παρεμβάσεις μόνο σε περισσότερη βία, περισσότερη απελπισία και περισσότερο αίμα μπορούν να οδηγήσουν.