Γι' αυτούς τους καιρούς, μερικοί αποσπασματικοί στίχοι από την καρδιά των ποιητών:

ΑΡΙΣΤΟΦΑΝΗΣ: (445-385 π.Χ.): Ελα μούσα, / παράτα την μπόρα των πολέμων που εκράτει καιρό. / Γιατί τώρα της χαράς αρχινούμε χορό.

ΒΑΚΧΥΛΙΔΗΣ: (516-450 π.Χ.): Τα σιδεροδεμένα χερούλια των ασπίδων αραχνιάζουν / (στην ειρήνη) και σκουριά σκεπάζει τα δίκοπα σπαθιά.

ΒΑΡΝΑΛΗΣ: Και μες στους λάκκους που 'σκαψαν οι οβίδες / φυτεύουμε δέντρα / και στις καρδιές που 'καψε η πυρκαϊά δένει τα πρώτα της μπουμπούκια η ελπίδα.

ΒΡΕΤΤΑΚΟΣ: Η μάχη τέλειωσε /, η σιωπή έφερε τα πουλιά.../ Το χώμα ξαναβρήκε τη δύναμή του.

ΕΛΥΤΗΣ Εφτασαν ντυμένοι «φίλοι» οι εχθροί μας... / Και τα δώρα τους, άλλα δεν ήτανε / παρά μόνο σίδερο και φωτιά.

ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ: Κάθε κραυγή σου / μια πετριά στα τζάμια των πολεμοκάπηλων.

ΛΟΡΚΑ: Νέα Υόρκη του ηλεκτρισμού και του θανάτου.

ΡΙΤΣΟΣ: Το αίμα δεν είναι μαύρο, ούτε άσπρο / είναι κόκκινο / όπως το χρώμα της αδελφοσύνης. / Δεν πρέπει να χύνεται το αίμα.

ΣΕΦΕΡΗΣ: Ομως τη σκέψη του πρόσφυγα, / τη σκέψη του αιχμάλωτου, τη σκέψη του ανθρώπου / σαν κατάντησε κι αυτός πραμάτεια / δοκίμασε να την αλλάξεις. / Μπορείς;

ΜΠΡΕΧΤ: Μανάδες όλου του κόσμου, πέστε ΟΧΙ ΣΤΗ ΦΡΙΚΗ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ.

ΧΙΚΜΕΤ: Στη Χιροσίμα ο θάνατος με βρήκε και είμαι παιδί./ Τα εφτά δεν τα 'κλεισα, / μα τα νεκρά παιδιά δεν μεγαλώνουν.