Επανήλθε χτες το Κυπριακό στους πρωτοσέλιδους τίτλους και θέματα της πλειοψηφίας των εγχώριων εφημερίδων, καθώς αύριο διεξάγονται τα ταυτόχρονα δημοψηφίσματα και κορυφώνονται οι πολύμορφες, εκβιαστικές και ωμές ιμπεριαλιστικές πιέσεις σε βάρος των Ελληνοκυπρίων.

Τα μηνύματα, πάντως, από την Κύπρο είναι κατά βάση ελπιδοφόρα, αφού, όπως όλα δείχνουν, το ΟΧΙ στους ιμπεριαλιστικούς εκβιασμούς, σχέδια και επιδιώξεις παραμένει σταθερό και ακλόνητο.

Βέβαια, δεν τελειώνει το ζήτημα στα αυριανά δημοψηφίσματα. Από μια άποψη, τώρα αρχίζει, και οι αμέσως μετέπειτα εξελίξεις, οι ευρωεκλογές της 13ης Ιούνη (στις οποίες θα πάρει μέρος και το ελεύθερο μέρος της Κυπριακής Δημοκρατίας) και οι συσχετισμοί, που αυτές θα δημιουργήσουν, θα επανατοποθετήσουν -στον έναν ή άλλο βαθμό- τόσο τις εσωτερικές κυπριακές εξελίξεις, όσο και κυρίως το Κυπριακό, ως διεθνές πρόβλημα.

Και το μεγάλο ερώτημα βρίσκεται σε ποια πλαίσια και σε ποια κατεύθυνση θα γίνει η επανατοποθέτηση αυτή. Τίποτε δεν είναι δοσμένο και σίγουρο. Μπορεί το αμερικανοβρετανικό «σχέδιο Ανάν» να σπάσει τα μούτρα του πάνω σ' ένα δυνατό ΟΧΙ, στο αυριανό δημοψήφισμα, αλλά οι ιμπεριαλιστικοί εκβιασμοί και πιέσεις θα συνεχιστούν, με τον έναν ή άλλον τρόπο και, αργά ή γρήγορα, θα επανέλθουν ακόμη δριμύτεροι.

Πολλά θα εξαρτηθούν από την ουσιαστική, θαρραλέα και σε βάθος ανάλυση όλης αυτής της περιπέτειας, από την εξαγωγή των ανάλογων συμπερασμάτων και διδαγμάτων, την προώθηση και εφαρμογή των όποιων αναγκαίων διορθωτικών κινήσεων. Το σίγουρο είναι πως απαιτείται η μεγαλύτερη δυνατή ενίσχυση της ενότητας και της συσπείρωσης του κυπριακού λαού, τόσο των Ελληνοκυπρίων όσο και των Τουρκοκυπρίων. Και αυτή, στα πλαίσια των σημερινών συνθηκών, μπορεί να οικοδομηθεί πάνω σ' ένα ξεκάθαρο και χωρίς αυταπάτες μέτωπο ενάντια στον ιμπεριαλισμό (αμερικανικό ή ευρω-ενωσιακό), από τη μια και στην ταξική και συνεπή υπεράσπιση των λαϊκών προβλημάτων από την άλλη.