Ολόκληρες μέρες αφιέρωσε τελευταία το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, για το Κυπριακό. Παρακολουθήσαμε διαβουλεύσεις επί διαβουλεύσεων, συνεδριάσεις επί συνεδριάσεων, οξείες αντιπαραθέσεις, ακόμη και τσακωμούς, μεταξύ εκπροσώπων των μονίμων μελών του οργάνου, όπως αυτή του Βρετανού και του Γάλλου. Ακόμη περισσότερες ώρες και μέρες διέθεσαν ο Κ. Πάουελ και οι υπόλοιποι επιτελείς του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, ο Χ. Σολάνα, ο Γκ. Φερχόιγκεν και διάφοροι άλλοι καρεκλοκένταυροι των Βρυξελλών. Ασχολήθηκαν με το θέμα και, μάλιστα, όχι μόνο μια φορά, ο Τζ. Μπους και ο Τ. Μπλερ. Πολλά χρόνια είχε να φανεί τόση μεγάλη κινητικότητα και τόσο έντονο διεθνές ενδιαφέρον για το Κυπριακό...

Και, βέβαια, όλ' αυτά αποσκοπούσαν στην επιβολή του αμερικανοβρετανικού «σχεδίου Ανάν», είτε, με την άσκηση πιέσεων και εκβιασμών στην Κύπρο, είτε με τους ελιγμούς της δήθεν παροχής εγγυήσεων από το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ. Ετσι κι αλλιώς, όμως, στη βάση τους είχαν το πλειοψηφικό και σταθερό «Οχι» των Ελληνοκυπρίων. Εάν αυτό δεν υπήρχε, τίποτε από τα παραπάνω δε θα γινόταν και το Κυπριακό θα «έκλεινε», σύμφωνα με το άδικο και διχαστικό «σχέδιο Ανάν». Για να ξανανοίξει στο περισσότερο ή λιγότερο απώτερο μέλλον, με ακόμη χειρότερη μορφή και περισσότερο επώδυνες συνέπειες.