Ας γυρίσουμε πίσω, πολύ πίσω και ας σταθούμε για λίγο στο 1300 π. Χ., όταν έγινε η μεγαλύτερη αλχημιστική ανακάλυψη, που πραγματοποιήθηκε από ένα άγνωστο που δήλωνε ως «Γκέμπερ», ενώ δε λεγόταν έτσι. Δυστυχώς η ανωνυμία του δεν επέτρεψε στους ιστορικούς να μάθουν τίποτε περισσότερο γι' αυτόν τον ίδιο ο οποίος υπήρξε ο πρώτος που περιέγραψε το θειικό οξύ, τη σημαντικότερη ουσία που χρησιμοποιείται ακόμη και σήμερα στη βιομηχανία. Το θειικό οξύ είναι πολύ ισχυρότερο από το οξικό οξύ και χάρη σε αυτό επιτεύχθηκαν πολλές χημικές μεταβολές που μέχρι τότε ήταν αδύνατες. Η φυσική ζύμωση έχει ορισμένα όρια. Καθώς οι καρποί και τα άλλα υλικά υφίστανται ζύμωση, η ποσότητα της αλκοόλης αυξάνεται και, τελικά, γίνεται τόσο μεγάλη ώστε να σκοτώνει τους μύκητες ή τους άλλους μικροοργανισμούς.

Οι αλχημιστές είχαν ανακαλύψει ήδη τη μέθοδο της απόσταξης: Θέρμαιναν μια ουσία και απομάκρυναν τα πτητικά υλικά, έτσι ώστε να υγροποιηθούν σε ένα άλλο σημείο, αφήνοντας πίσω τους τα υλικά που ήταν διαλυμένα μέσα στην αρχική ουσία. Τελικά η μέθοδος της απόσταξης χρησιμοποιήθηκε και στα οινοπνευματώδη ποτά. Το 1300 ο Ισπανός αλχημιστής Αρνάου δε Βιγιανόβα έκανε απόσταξη κρασιού, παίρνοντας για πρώτη φορά μια ποσότητα καθαρής αλκοόλης. Το προϊόν της διεργασίας ήταν φυσικά το κονιάκ.

Αλχημιστές θα γίνουμε και εμείς σήμερα. Θα βάλουμε σ' ένα ποτήρι 3/4 Κονιάκ, 1/8 Κουραχάο, 1/8 χυμό γκρέιπ φρουτ και μερικές σταγόνες Αγκοστούρα. Θα τα ανακατέψουμε και θα τα γαρνίρουμε με μια φλούδα λεμονιού και λίγα κεράσια. Πώς το λένε αυτό που ετοιμάσαμε; Ιστ Ιντια. Μα δεν έχει και τόση σημασία η ονομασία. Η γεύση πάνω απ' όλα. Εις υγείαν!