Στην πρωτεύουσα της Κούβας, όπου πραγματοποιήθηκαν οι τριήμερες εργασίες της Συνόδου της «Ομάδας των 77», για πρώτη φορά στην ιστορία, αντιπρόσωποι από 133 χώρες όλων των ηπείρων συγκεντρώθηκαν για να μπορέσουν να βρουν μία κοινή γλώσσα, να ιδρύσουν ένα κοινό μέτωπο κατά, κυρίως, της μάστιγας που καταδυναστεύει τις χώρες του φερόμενου ως Τρίτου κόσμου, της φτώχειας, της πείνας, της εξαθλίωσης, του αργού θανάτου... που προκαλεί η απόλυτη παγκοσμιοποίηση.

Ανοίγοντας τις εργασίες της Διάσκεψης ο ηγέτης της φιλοξενούσας χώρας, Ο Φιντέλ Κάστρο προσπάθησε να δώσει ένα αγωνιστικό πνεύμα στις εργασίες και χωρίς να αποκρύπτει τίποτα από την αδυσώπητη πραγματικότητα που βιώνουν εκατοντάδες αναπτυσσόμενες χώρες, έθεσε το δάκτυλο επί των τύπο των ήλων και φωτογράφισε αυτό που θα πρέπει να σταθεί στο εδώλιο του κατηγορουμένου, την παγκοσμιοποίηση, γνήσιο τέκνο του άκρατου καπιταλισμού, που ευθύνεται για τα εκατομμύρια θανάτων και θηριωδιών που λαμβάνουν χώρα σχεδόν σε όλη την υφήλιο, σε τέτοια κλίμακα που μπορεί να συγκριθεί μόνο με το ναζιστικό ολοκαύτωμα.

Η νέα οικονομική τάξη που είναι απλώς η προσωποποίηση της φρίκης, όπου μόνο οι «οικτρές μειοψηφίες ευημερούν»... «η συντριπτική και εξαθλιωμένη πλειοψηφία... ζει σε άθλιες συνθήκες, συνθήκες πείνας, ασθενειών και χωρίς καμίας βοήθεια.»

Οσο για τους ιθύνοντες, πάντα κατά τον Κάστρο, των «εικόνων που βλέπουμε, μητέρων και παιδιών σε ολόκληρες περιοχές της Αφρικής, υπό τη μάστιγα της ξηρασίας και άλλων φυσικών καταστροφών, μας θυμίζει τα στρατόπεδα συγκέντρωσης στη ναζιστική Γερμανία, μας φέρνουν και πάλι στο νου όλες τις εικόνες των στοιβαγμένων άψυχων κορμιών ή των ετοιμοθάνατων ανδρών, γυναικών και παιδιών», απαιτείται δικαιοσύνη και προσφυγή σε μία «Νυρεμβέργη», θα τονίσει ο Κάστρο και θα κάνει έκκληση για τη συσπείρωση όλων των κρατών που θα ζητούν την την κατάργηση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, καθώς η πολιτική που επιτάσσει ούτε τη σταθερότητα της παγκόσμιας οικονομίας εξασφαλίζει, ούτε εμποδίζει την οικονομική κρίση των αναπτυσσόμενων κρατών, που τις σπρώχνει ακόμη περισσότερο στο θανατηφόρο εναγκαλισμό των πιστωτών τους και τελικά το μόνο που κατορθώνει να επιτύχει είναι να γίνεται ο αρωγός για τη διάδοση της φτώχειας και της πείνας στον κόσμο. Εξάλλου, για το χρέος των αναπτυσσόμενων χωρών ο Φιντέλ Κάστρο τόνισε ότι πρόκειται για πολιτικό και όχι οικονομικό θέμα, το οποίο απαιτεί και πολιτικές λύσεις.

Φυσικά, χωρίς τη σαφή οριοθέτηση και την απολύτως ξεκάθαρη άποψη του Κάστρο για τις ευθύνες και τις επιπτώσεις, κινήθηκαν οι άλλες ομιλίες. Η ομιλία του Προέδρου της Νιγηρίας Ολουσένγκουν Ομπασάνγιο και η ομιλία του ΓΓ του ΟΗΕ Κόφι Ανάν, που παρευρίσκονται και αυτοί στη Διάσκεψη της «Ομάδας των 77» - που συμμετέχουν 122 αντιπροσωπείες και 42 πρωθυπουργοί κρατών - προσπάθησαν να «θολώσουν» λίγο το αγωνιστικό πνεύμα με το οποίο ξεκίνησε η Διάσκεψη, αλλά δεν μπόρεσαν να μην επικεντρώσουν και αυτοί με τη σειρά τους, στην παγκοσμιοποίηση και τις συνεχώς διευρυνόμενες ανισότητες μεταξύ του πλούσιου βορρά και του φτωχότερου νότου. Εξάλλου, ήταν απαίτηση να είναι το κύριο, από τα ζητήματα που θα βρεθεί στο επίκεντρο των συνομιλιών και των διαβουλεύσεων

Πιο σαφής, ο Πρόεδρος της Νοτίου Αφρικής Τάμπο Μπέκι κατά την ομιλία του στη διάρκεια της Διάσκεψης, τόνισε το γεγονός ότι οι διαδηλώσεις, τόσο του Σιάτλ όσο και αυτές που θα γίνουν το Σαββατοκύριακο στην Ουάσιγκτον, είναι στοιχεία που ολοκάθαρα φανερώνουν ότι οι συνειδήσεις έχουν αρχίσει να ξυπνούν στον πληθυσμό των ανεπτυγμένων χωρών για τη φτώχεια και την πείνα που κατατρώει τα σωθικά του Τρίτου Κόσμου. «Οι άνθρωποι που εκλέγουν τις εθνικές κυβερνήσεις αρχίζουν να επιστρέφουν στους δρόμους για να δηλώσουν ότι εδώ υπάρχει κάποιο πρόβλημα», τόνισε ο Μπέκι από την πλευρά του και ζήτησε από τον αναπτυγμένο κόσμο να ελαφρύνει τον Τρίτο Κόσμο από το βάρος του εξωτερικού χρέους, κάνοντας χρήση του παραδείγματος της πρόσφατα ρημαγμένης από τις φυσικές καταστροφές Μοζαμβίκης.