O «πολιτισμένος κόσμος» ξαναχτύπησε. Ο «ελεύθερος κόσμος» έφερε εφιαλτικές μνήμες στους παλιότερους και προκάλεσε ανατριχίλα στους νεότερους. Φρίκη και αποτροπιασμός για τα απάνθρωπα βασανιστήρια, για τον εξευτελισμό της ανθρώπινης αξιοπρέπειας στις φυλακές Αμπού Γκράιμπ. Οι εικόνες, οι οποίες αντίκρισαν τα μάτια μας, αποκαλύπτουν για μια ακόμα φορά πόσο αηδιαστικός και ζωώδης είναι ο ιμπεριαλισμός.

Σήμερα, χωρίς πολλά λόγια, θα παρουσιάσουμε δύο γεγονότα, σαν δυο «πράξεις» θεατρικού έργου με χρονική απόσταση 55 χρόνων σε δύο μακρινές χώρες, την Ελλάδα και το Ιράκ. Οι στίχοι από ένα τραγούδι θα τελειώσουν το «έργο». Η φρίκη όμως συνεχίζεται...

Ανθρώπινες πυραμίδες γυμνών σωμάτων, ο ένας μπλεγμένος στον άλλον και δύο στρατιώτες, ένας άντρας και μια γυναίκα, με δύο απαίσια σαρκαστικά χαμόγελα να θαυμάζουν το «θέαμα». Ενας γυμνός άνδρας τυλιγμένος σε σελοφάν με το βλέμμα του να αποτυπώνει τη φρίκη, βλέμμα που σε κάνει να ανατριχιάζεις. Ενας «καλωδιωμένος» άνθρωπος με μια μαύρη κουκούλα στο πρόσωπο και ένα κουρέλι στο σώμα με τα χέρια ανοιχτά να περιμένει ηλεκτροσόκ. Αγριο ξυλοκόπημα μέχρι θανάτου και εξευτελισμοί της ανθρώπινης υπόστασης με σεξουαλικό σαδισμό. Ενας αλυσοδεμένος Ιρακινός με μια κουκούλα στο κεφάλι και ένας Βρετανός φαντάρος να ουρεί πάνω του. «Εικόνες» από τις φωτογραφίες που έκαναν το γύρω του κόσμου και δημοσιεύτηκαν στο εβδομαδιαίο περιοδικό «Νιου Γιόρκερ» και την εφημερίδα «Ντέιλι Μίρορ».

«Εσπαγαν λάμπες φωσφόρου και έριχναν φωσφορικό υγρό πάνω στους κρατουμένους, τους χτυπούσαν με σκουπόξυλα, και μια καρέκλα, απειλούσαν άνδρες κρατούμενους με βιασμό, επέτρεψαν σε ένα φύλακα στρατιωτικής αστυνομίας να ράψει το τραύμα ενός κρατουμένου που είχε τραυματιστεί, αφού τον είχαν επανειλημμένως ρίξει πάνω στον τοίχο του κελιού του, βίαζαν έναν κρατούμενο με λάμπα φωσφόρου, ίσως και σκουπόξυλο, χρησιμοποιούσαν στρατιωτικούς σκύλους να τους απειλήσουν - σε μια περίσταση άφησαν σκύλο να δαγκώνει κρατούμενο». Το απόσπασμα είναι από την έκθεση του αντισυνταγματάρχη Αντόνιο Ταγκούρα μετά από εντολή του διοικητή των κατοχικών δυνάμεων Ρικάρντο Σάντσες. Στην ίδια έκθεση 53 σελίδων αναφέρεται ότι ««γίνονται φρικτά και απάνθρωπα βασανιστήρια στους Ιρακινούς που κρατούνται από τον αμερικανικό στρατό, όχι μόνο στη φυλακή Αμπού Γρκάιμπ αλλά και σε άλλα σε σημεία του Ιράκ».

«Ο αξιωματικός με χτυπούσε μ' ένα μεγάλο πάσσαλο μιας σκηνής, σε όλο το κορμί, όπου έβρισκε. Από τα πόδια και το κεφάλι, ο αλφαμίτης με πατούσε και με κλωτσούσε με τις αρβύλες του.(...) Σε συνέχεια πέσαν πάνω μου άλλοι τέσσερις αλφαμίτες και χτυπούσαν όλοι μαζί. Αλλοι από πίσω, άλλοι από μπροστά, στο στήθος και στα μούτρα, στο κεφάλι κι άλλοι από τα πλάγια. Επεσα τελικά κάτω, σχεδόν αναίσθητος.(...)

Τελικά έμεινα πια αναίσθητος. Καταλάβαινα ότι μου κάρφωναν κάποια στιγμή κάτι στο μάτι, αλλά δεν μπορούσα να αντιδράσω. Το κάρφωμα στο μάτι γινόταν με βελόνα για να δουν αν αντιδράς ή το κάνεις ψέματα ότι λιποθύμησες. Αφού είδαν ότι δεν αντιδρούσα κι ότι ήμουν πράγματι αναίσθητος, φαίνεται μ' άφησαν. Σε λίγο κατάλαβα ότι μου χύναν νερά, πολλά νερά στα μούτρα για να συνέλθω. Τα νερά βρωμούσαν. Είχε σκοτεινιάσει, άρχισα λίγο να νιώθω αλλά δεν μπορούσα καθόλου να αντιδράσω, ούτε χέρι, ούτε πόδι να κινήσω.(...)

Σε λίγο κατάλαβα στα μούτρα σαν να μου έχυναν πάλι νερό. Ανοιξα τα μάτια μου και είδα ένα κτήνος να με κατουρά. Μου επέμεναν να φύγω. Εκανα προσπάθειες, αλλά δεν μπορούσα να σταθώ όρθιος και ζαλιζόμουνα. Εκανα εμετό. Εβγαζα και λίγο αίμα.(...). Με πήγαν πάνω από 50 μέτρα κυλώντας με και σέρνοντάς με. Εκεί με άφησαν. Αρχισα να περπατώ με τα τέσσερα, μπουσουλώντας και πότε έπεφτα, πότε σηκωνόμουν. Από τα πολλά που μου κάναν, εν τω μεταξύ με τα ζορίσματα είχα λερωθεί πάνω μου πάρα πολύ και τρέχαν τα κόπρανα από τα παντελόνια μου. Είχε νυχτώσει, άρχισε να κρυώνει και μ' έπιασε ένα σύγκρυο από τις πληγές και τα χτυπήματα, έτρεμα ολόκληρος.

(Αποσπάσματα από το «Ημερολόγιο Μακρονήσου» του γεωπόνου, Δανήλου Συντυχάκη).

O φασισμός δεν έρχεται απ' το μέλλον

καινούριο κάτι τάχα να μας φέρει

τι κρύβει μεσ' τα δόντια του το ξέρω

καθώς μου δίνει γελαστός το χέρι.

***

Οι ρίζες του το σύστημα αγκαλιάζουν

και χάνονται βαθιά στα περασμένα

οι μάσκες του με τον καιρό αλλάζουν

μα όχι και το μίσος του για μένα.

***

Το φασισμό βαθιά κατάλαβε τον

δε θα πεθάνει μόνος τσάκισε τον!

***

Ο φασισμός δεν έρχεται από μέρος

που λούζεται στον ήλιο και στ' αγέρι

το κουρασμένο βήμα του το ξέρω

και την περίσσεια νιότη μας την ξέρει.

***

Μα πάλι θε ν' απλώσει σα χολέρα

πατώντας πάνω στην ανεμελιά σου

και δίπλα σου θα φτάσει κάποια μέρα

αν χάσεις τα ταξικά γυαλιά σου.

***

Το φασισμό βαθιά κατάλαβε τον

δε θα πεθάνει μόνος τσάκισε τον!

(«Ο φασισμός», στίχοι Φ. Λάδης, μουσική Θ. Μικρούτσικος)