Σε μια εποχή όπου ο επαγγελματισμός και το θέαμα κυριαρχούν σε όλους τους τομείς της κοινωνικής και ποδοσφαιρικής ζωής, σε μια εποχή όπου οι κοινωνικές παροχές βρίσκονται υπό εξαφάνιση και η ερασιτεχνική και ανιδιοτελής προσφορά κοντεύουν να μετατραπούν σε ανέκδοτο, το ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο ψάχνει για λίγο φως. Ο Πειραιάς δε θα μπορούσε να αποτελεί εξαίρεση. Τα προβλήματα του ερασιτεχνικού ποδοσφαίρου στον Πειραιά πολλά και χρόνια. Τόσο χρόνια, που αρχίζουν να μοιάζουν σε πολλούς άλυτα.

Σωματεία ερασιτεχνικά, που λειτουργούν χωρίς πόρους, με ελάχιστους «ρομαντικούς», χωρίς γήπεδα και με την πολιτεία να παρακολουθεί εκ του μακρόθεν. Η ετήσια επιχορήγηση από το κράτος αποτελεί ψίχουλα στον ωκεανό των εξόδων που έχει ένα σωματείο. Η Τοπική Αυτοδιοίκηση, στις περισσότερες των περιπτώσεων, απούσα ή παρέχοντας βοήθεια με ρουσφετολογικούς και ψηφοθηρικούς μηχανισμούς στους «δικούς της». Σαν αποτέλεσμα των παραπάνω, είναι η αφαίμαξη του υστερήματος των λίγων «ρομαντικών», που στηρίζουν το σωματείο ή η προσμονή ενός «θεόσταλτου» ιδιώτη, που θα χρηματοδοτήσει το σωματείο, μετατρέποντάς το, τις περισσότερες φορές, σε ενός ανδρός αρχή, μέχρι να κουραστεί και αυτός και να τα παρατήσει αφήνοντας το σωματείο σε αδιέξοδο.

Σαν επιστέγασμα όλων αυτών έρχεται η αυτοχρηματοδότηση, λέξη πολύ της μόδας τελευταία, που δεν αποτελεί λύση, απλώς, ουσιαστικά, αποτελεί την παραδοχή της ανικανότητας της οργανωμένης πολιτείας να στηρίξει αυτό που κάτω από άλλες συνθήκες θα έμοιαζε αυτονόητο. Το μαζικό κοινωνικό αθλητισμό. Το ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο. Οι «ρομαντικοί» είναι μια κατηγορία παραγόντων, οι οποίοι, με ανιδιοτέλεια, προσφέρουν έργο, χρόνο και χρήμα από το υστέρημά τους, κόντρα στη λογική της ισοπέδωσης των αξιών του ερασιτεχνικού αθλητισμού και της αθλητικής παιδείας, γενικότερα. Δυστυχώς, είναι λίγοι. Τα αίτια είναι κοινωνικά και πρέπει να αναζητηθούν στην ισοπέδωση των εργασιακών σχέσεων, στην εντατικοποίηση της εργασίας, που έχει σαν συνέπεια την έλλειψη ελεύθερου χρόνου και μερικές φορές και την έλλειψη οράματος. Ακόμα και τα αυτονόητα όμως μετατρέπονται σε θέμα διαπραγμάτευσης και διεκδίκησης.

Πώς να επιβιώσει και να αναπτυχθεί ένα σωματείο, όταν η ίδια η δραστηριότητα, για την οποία ιδρύθηκε, δεν μπορεί να στεγαστεί ή συστεγάζεται με 4, 5 και 6 άλλα σωματεία; Το γηπεδικό πρόβλημα στον Πειραιά είναι οξύτατο. Στον κεντρικό Πειραιά δεν υπάρχει ούτε ένα γήπεδο, που να πληρεί τις ελάχιστες προδιαγραφές. Στον ευρύτερο Πειραιά υπάρχουν γήπεδα, που φιλοξενούν 3, 4 και 5 ομάδες συγχρόνως. Και σα να μην έφτανε αυτό, τα γήπεδα που ήδη υπάρχουν έχουν περάσει υπό τον έλεγχο της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, χωρίς όμως να παραδώσει το κράτος και τους πόρους για να συντηρηθούν. Είναι αυτή η πάγια τακτική της πολιτείας τα τελευταία χρόνια. Να απεμπολεί ευθύνες χωρίς να παραδίδει τους πόρους. Είναι και αυτός ένας τρόπος να σκοτώσεις το ερασιτεχνικό ποδόσφαιρό.

Θα περίμενε κανείς ότι στην Ελλάδα των Ολυμπιακών Αγώνων του τεράστιου προϋπολογισμού και στην Ολυμπιακή πόλη του Πειραιά, τα πράγματα θα καλυτέρευαν σε επίπεδο αθλητικής και συγκεκριμένα ποδοσφαιρικής υποδομής. Τουναντίον, χειροτέρεψαν. Γήπεδα που υπήρχαν (Ακαδημίες ΕΠΣΠ στην παραλία Μοσχάτου) θυσιάστηκαν στο βωμό των Ολυμπιακών έργων, με αντάλλαγμα γήπεδα και αθλητικούς χώρους (Σχιστό Κορυδαλλού), που έμειναν στα χαρτιά και στις προεκλογικές φιέστες. Χώροι που θα μπορούσαν να αποτελέσουν ανάσα για τον ποδοσφαιρικό Πειραιά (Στρατόπεδο Παπαδεογιωργή, ΧΡΩΠΕΙ, Παλατάκι, ΟΛΠ κ.ά.) βρίσκονται υπό συζήτηση επ' αόριστον.

Ο ποδοσφαιρικός Πειραιάς, όμως, ξέρει πώς κερδίζονται οι αθλητικοί χώροι. Το έχει ζήσει. Στα Καμίνια στην Αμοργού, στις Σιταποθήκες στο Κερατσίνι, στη Δραπετσώνα, ακόμα και σε αυτά τα γήπεδα (Παραλία Μοσχάτου) που χάθηκαν. Δεν κερδίζονται με υποσχέσεις, ούτε με δημόσιες σχέσεις και επαφές με υψηλά ιστάμενους. Κερδίζονται με αγώνες, με καταλήψεις. Τώρα, λοιπόν, είναι ανάγκη περισσότερο από ποτέ το αθλητικό κίνημα να ξαναγίνει πρωταγωνιστής, να παλέψει για μαζικό και κοινωνικό αθλητισμό, δωρεάν για όλους. Να παλέψει, ώστε ο σχολικός αθλητισμός να ζωντανέψει και να πάρει το ρόλο που πρέπει στη διαμόρφωση αθλητικής παιδείας της νεολαίας. Να παλέψει για αθλητικούς χώρους για τους πολλούς, για οικονομική επιχορήγηση, που θα επιτρέπει στο ποδοσφαιρικό σωματείο να παίξει το ρόλο του. Να γίνει κύτταρο κοινωνικής δραστηριότητας και αθλητικής παιδείας για τη νεολαία. Γιατί, ευτυχώς, μόνο με αγώνες αλλάζουν τα πράγματα. Αγώνες εντός και εκτός γηπέδων!!