Εδώ και αρκετά χρόνια, ιδιαίτερα μετά το 1992, μετά τη Συνθήκη του Μάαστριχτ και τη Λευκή Βίβλο, που αποτελούν θεμέλια της ΕΕ, βρισκόμαστε σε πορεία βαθιών ανατροπών στα εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα.

Η κατάσταση αυτή είναι το αποτέλεσμα της επιθετικότητας του κεφαλαίου, που πυροδοτείται από την ανάγκη αύξησης των κερδών του σε συνθήκες διεθνοποίησης και όξυνσης του καπιταλιστικού ανταγωνισμού, σε συνθήκες κρίσης του συστήματος, αλλά και υποχώρησης του εργατικού κινήματος, μετά τις αντεπαναστατικές ανατροπές στις χώρες του σοσιαλισμού.

Το κεφάλαιο για να αυξήσει τα κέρδη του έχει ένα δρόμο:

Να εκμεταλλευτεί σκληρά την εργατική δύναμη.

Οι κατευθύνσεις της Λευκής Βίβλου είναι σαφέστατες.

Χαρακτηριστικά, δυο - τρία αποσπάσματα:

1. «Τα άτομα τα οποία έχουν εργασία πρέπει να πειστούν ότι η ...αλληλεγγύη που θα δείξουν με την αποδοχή ορισμένων θυσιών θα καταλήξει στη δημιουργία θέσεων απασχόλησης για εκείνους οι οποίοι είναι σήμερα άνεργοι».

Το κάλεσμα της ΕΕ γι' αυτήν την κάλπικη αλληλεγγύη είναι κάλεσμα στην υποταγή και βεβαίως, παρά την κατάργηση βασικών δικαιωμάτων, παρά τα κέρδη που καρπώθηκε το κεφάλαιο, τα προβλήματα οξύνονται. Η ανεργία αγκαλιάζει πάνω από 20 εκατομμύρια εργαζόμενους, ο μέσος όρος της μερικής απασχόλησης ξεπερνάει το 18%. Η τάση της χειροτέρευσης της κατάστασης, η σύγκλιση προς τα κάτω είναι γενική τάση, αφορά στους εργαζόμενους στο σύνολο των κρατών - μελών της ΕΕ.

3. «Σε πολλές χώρες του νότου η νομοθεσία που διέπει τους όρους απόλυσης των εργαζομένων με συμβάσεις απεριόριστου χρόνου διαρκείας πρέπει να χαλαρώσει».

Τι λέει μ' αυτά η ΕΕ; Λέει ΟΧΙ στις Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας, στην πλήρη - σταθερή εργασία, στο σταθερό ωράριο. Λέει ΝΑΙ στις ελαστικές εργασιακές σχέσεις, στην αύξηση, στην απελευθέρωση των απολύσεων.

Αυτές τις επικίνδυνες αποφάσεις τις συνδιαμόρφωσαν, τις στήριξαν, τις ψήφισαν το ΠΑΣΟΚ, η ΝΔ και ο ΣΥΝ. Εχουν τεράστιες ευθύνες.

Στη βάση των αποφάσεων της Συνθήκης του Μάαστριχτ και της Λευκής Βίβλου, καθορίστηκε το 1997, στη Σύνοδο Κορυφής του Λουξεμβούργου, η στρατηγική της ΕΕ για την απασχόληση.

Η στρατηγική αυτή οικοδομείται στους εξής άξονες:

• Απασχολησιμότητα - Προσαρμοστικότητα:

Στο όνομα της πρόληψης και αντιμετώπισης της ανεργίας, προωθούνται οι λεγόμενες ενεργητικές πολιτικές, που προβλέπουν την επέκταση της μερικής απασχόλησης και άλλων μορφών υποαπασχόλησης, δηλαδή το μοίρασμα της ανεργίας. Προβλέπονται, επίσης, διάφορα προγράμματα ψευτοκατάρτισης, που σκοπό έχουν να εκτονώσουν την οργή των ανέργων, να τους κλείνουν το στόμα.

Ταυτόχρονα, προβλέπεται περικοπή, ακόμα και κατάργηση, των επιδομάτων ανεργίας, γιατί τα θεωρούν αντικίνητρο για την αναζήτηση δουλιάς.

• Ενίσχυση του επιχειρηματικού πνεύματος:

Δηλαδή, δημιουργία ακόμα πιο ευνοϊκού περιβάλλοντος (π.χ., φοροαπαλλαγές, επιδοτούμενα προγράμματα προς όφελος των εργοδοτών κλπ.). Ταυτόχρονα, η ανάπτυξη του επιχειρηματικού πνεύματος αφορά στους ίδιους τους ανέργους, οι οποίοι εντάσσονται σε προγράμματα για τη δημιουργία μικροεπιχειρήσεων, οι οποίες αδυνατούν να τα βγάλουν πέρα και δεν είδαν καμία προκοπή.

• Αυτή η πολιτική μιλάει, επίσης, για την ισότητα των ευκαιριών ανδρών και γυναικών στην αγορά εργασίας. Επί της ουσίας, όπως αποδεικνύεται, πρόκειται για την καταλήστευση του μόχθου των γυναικών, για την είσοδό τους στην αγορά εργασίας με πολύ επώδυνους όρους, που διαιωνίζουν τις διακρίσεις και τις ανισότητες.

Η πολιτική της ΕΕ προχωράει συνεχώς και σε πιο αντιδραστική κατεύθυνση. Ετσι, με το Συμβούλιο της Λισαβόνας, το 2000, η επιθετικότητα του κεφαλαίου εκφράζεται με πιο αντεργατικούς στόχους.

Κατ' αρχήν μπαίνει ο βασικός στόχος:

«Να γίνει η οικονομία της ΕΕ ανταγωνιστικότερη των ΗΠΑ».

Εννοούν, να απολαμβάνουν τα ευρωπαϊκά μονοπώλια όρους, που θα τους επιτρέπουν να αυξάνουν τα κέρδη τους και να κινούνται από καλύτερες θέσεις στις εθνικές και διεθνείς αγορές.

Γι' αυτό οι αποφάσεις της Λισαβόνας προβλέπουν:

• Σκληρή και παρατεταμένη λιτότητα.
• Επέκταση της απασχολησιμότητας. Δηλαδή, σκληρό χτύπημα της σταθερής εργασίας και υποκατάστασή της από μορφές ελαστικής υποαπασχόλησης.
• Μεγαλύτερη προτεραιότητα στη λεγόμενη «διά βίου μάθηση», στην οποία θα οδηγούνται άνεργοι και εργαζόμενοι, για να πάρουν, υποτίθεται, εφόδια.

Επί της ουσίας, πρόκειται για ευκαιριακές γνώσεις χωρίς αντίκρισμα.

Ολα αυτά συγκλίνουν σε ένα φαύλο κύκλο, που θα αρχίζει με την ανεργία, θα συνεχίζει με την ψευτοκατάρτιση και την υποαπασχόληση και θα κλείνει πάλι με την ανεργία, σε περιβάλλον συνεχούς υποβάθμισης των μισθών, των εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων.

Οι αποφάσεις της Λισαβόνας, όπως και των άλλων Συνόδων Κορυφής, δεν αφορούν μόνο στις εργασιακές σχέσεις και τους όρους αμοιβής. Αφορούν στην Κοινωνική Ασφάλιση, στα συνταξιοδοτικά δικαιώματα, στην Υγεία και την Πρόνοια. Οι αποφάσεις της Λισαβόνας είναι σαφέστατες.

Μιλούν για μέτρα διασφάλισης της βιωσιμότητας των ασφαλιστικών συστημάτων.

Η βιωσιμότητα είναι ο Δούρειος Ιππος για τις ανατροπές δικαιωμάτων και την οικοδόμηση ενός αντεργατικού συστήματος, το οποίο όχι μόνο δεν μπορεί να καλύψει τις πραγματικές ανάγκες των εργαζομένων, αλλά θα τους φορτώνει συνεχώς και νέα βάρη, θα χειροτερεύει την κατάστασή τους.

Οι αντεργατικές αλλαγές στην Κοινωνική Ασφάλιση, που γίνονται στο έδαφος της επέκτασης της μερικής απασχόλησης, προωθούνται σε δύο κατευθύνσεις:

Το μέλλον της Κοινωνικής Ασφάλισης, σύμφωνα με τους σχεδιασμούς της ΕΕ, τους σχεδιασμούς του κεφαλαίου, συνδέεται με τη δημιουργία τριών πυλώνων:

Ο πρώτος προβλέπει προνοιακές κύριες συντάξεις. Ο δεύτερος αφορά στα λεγόμενα επαγγελματικά ταμεία (τα οποία οδηγούν στην εκτόπιση της επικουρικής ασφάλισης) και προβλέπουν σύνταξη ανάλογα με την απόδοση που θα έχουν οι επενδύσεις τους στο Χρηματιστήριο. Ο τρίτος αφορά στην καθαρά ιδιωτική ασφάλιση από τις ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρίες, που θα αναπτύσσονται, τόσο στον τομέα των συντάξεων, όσο και στον τομέα της Υγείας.

Μετά τη Λισαβόνα ακολούθησαν οι Σύνοδοι Κορυφής στη Στοκχόλμη, στο Λάακεν, στη Βαρκελώνη κλπ. Σε κάθε Σύνοδο έγιναν προσαρμογές, συμπληρώσεις με μεγαλύτερη επιθετικότητα. Ετσι, φτάσαμε στην πρόσφατη Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ στις Βρυξέλλες, το Μάρτη του 2004. Στη Σύνοδο αυτή, έγινε έλεγχος για την πορεία υλοποίησης των αποφάσεων της Λισαβόνας.

Οι αρχηγοί των κρατών - μελών, ομόφωνα, αποφάσισαν:

• Τη γενίκευση της μερικής και της προσωρινής απασχόλησης, πράγμα που σημαίνει γενίκευση της μερικής αμοιβής, της μερικής ασφάλισης.
• Την αύξηση του ορίου ηλικίας συνταξιοδότησης, με στόχο τη συνταξιοδότηση στα 70 χρόνια, στο όνομα της επέκτασης του εργασιακού βίου, γιατί θεωρούν το συνταξιούχο σαν κόστος, σαν βάρος, από το οποίο, τόσο το κεφάλαιο, όσο και οι κυβερνήσεις του θέλουν να απαλλαχτούν.
• Την παραπέρα εμπορευματοποίηση και ιδιωτικοποίηση της Υγείας.
• Μείωση του λεγόμενου μισθολογικού και μη μισθολογικού κόστους των επιχειρήσεων, δηλαδή καθήλωση των μισθών, απαλλαγή των εργοδοτών από ασφαλιστικές εισφορές, φοροαπαλλαγές, γενικότερα νέα προνόμια στο μεγάλο κεφάλαιο και άλλα.

Παράλληλα με αυτά τα αντεργατικά μέτρα, ισχυροποιείται ο μηχανισμός της καταστολής, πλήττονται δημοκρατικά δικαιώματα και ελευθερίες, για να θωρακίσει το κεφάλαιο την εξουσία του.

Τα αποτελέσματα της αντιλαϊκής πολιτικής της Ευρωπαϊκής Ενωσης και των ελληνικών κυβερνήσεων βασανίζουν τους εργαζόμενους της χώρας μας.

• Εχει δημιουργηθεί, ήδη, το νομοθετικό πλαίσιο για τη μερική απασχόληση, που επεκτείνεται στον ιδιωτικό και το δημόσιο τομέα με γρήγορους ρυθμούς.
• Ζούμε, ήδη, τις συνέπειες της υπονόμευσης των συλλογικών συμβάσεων, ιδιαίτερα των κλαδικών συμβάσεων. Είμαστε αντιμέτωποι με την πρόταση του ΣΕΒ, η οποία μιλάει για αποδέσμευση των κλαδικών και επιχειρησιακών συμβάσεων από την Εθνική Γενική ΣΣΕ, για να αρχίζουν από μηδενική βάση οι διαπραγματεύσεις και να είναι έρμαιο των εργοδοτικών εκβιασμών.
• Το ωράριο, το 8ωρο, ο ημερήσιος σταθερός χρόνος εργασίας έχουν δεχτεί ισχυρά χτυπήματα. Μειώνεται ο ελεύθερος χρόνος των εργαζομένων, εντατικοποιείται η δουλιά και αυξάνονται οι απλήρωτες ώρες εργασίας μέσα από τη λεγόμενη διευθέτηση του εργάσιμου χρόνου.
• Εξαπλώνεται η εργασία τα Σάββατα και τις Κυριακές και έχει μπει ο στόχος της απελευθέρωσης του ωραρίου.
• Ανθίζουν τα δουλεμπορικά γραφεία, ακόμα και η ενοικίαση των εργαζομένων. Ο ΟΑΕΔ έχει προσαρμοστεί στις ανάγκες των βιομηχάνων και των άλλων εργοδοτών, για να τους προμηθεύει φτηνότατη εργατική δύναμη, χωρίς δικαιώματα. Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ έφτασε μέχρι του σημείου να νομοθετήσει τη δωρεάν εργασία των ανέργων στους εργοδότες.
• Η εντατικοποίηση της δουλιάς, η ανασφάλεια, η έλλειψη μέτρων ασφαλείας οδηγούν στην αύξηση των εργατικών ατυχημάτων, σε εγκλήματα στους εργασιακούς χώρους.

Αυτή είναι η κατάσταση. Αυτό είναι το μέλλον, που κτίζουν η ΕΕ και οι εγχώριες ευρωλάγνες δυνάμεις για τους εργαζόμενους, για τη νεολαία μας. Αυτές οι επιλογές προωθούνται από τις συμβιβασμένες συνδικαλιστικές δυνάμεις, από την πλειοψηφία των διοικήσεων της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ στο συνδικαλιστικό κίνημα, οι οποίες υιοθετούν και προωθούν τη στρατηγική του κεφαλαίου, τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις, προσπαθώντας να εγκλωβίσουν εργατικές δυνάμεις στη λογική της ταξικής συνεργασίας, των κοινωνικών διαλόγων με προμετωπίδα το σύνθημα της ΕΕ, που λέει: «Να συμφιλιωθούν οι ανάγκες των εργαζομένων και των επιχειρήσεων», δηλαδή να συμφιλιωθούν οι εκμεταλλευτές με τους εκμεταλλευόμενους.

Απευθυνόμαστε προσωπικά σε κάθε εργαζόμενο. Η κατάσταση που ζούμε δεν είναι προσωρινή. Ο εργαζόμενος δουλεύει, θα δουλεύει χωρίς δικαιώματα, θα έρχεται στη θέση του ανέργου, θα γίνεται μερικά απασχολούμενος, ενοικιαζόμενος. Χιλιάδες νέες και νέοι, χιλιάδες γυναίκες δε γνωρίζουν καν τι θα πει σταθερή δουλιά. Εχουν μπει αναγκαστικά, τους έχουν βάλει στα γρανάζια της υποαπασχόλησης.

Αυτά τα στοιχεία είναι κριτήρια, που καθορίζουν πολιτική στάση και συμπεριφορά. Εδώ χρειάζεται να επιδειχτεί και προσωπική ευθύνη.

Η υποχώρηση, ο συμβιβασμός αποθρασύνουν τις δυνάμεις του κεφαλαίου.

Η ψήφος στο ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ αποτελεί με έναν τρόπο νομιμοποίηση αυτής της πολιτικής, δίνει δύναμη στο δικομματισμό για ακόμα πιο σκληρά μέτρα.

Η ψήφος στο ΣΥΝ είναι ψήφος σε μια πολιτική δύναμη, η οποία, σε μια κρίσιμη περίοδο ξεθεμελιώματος των εργατικών δικαιωμάτων, πήγε με το κεφάλαιο, στήριξε τη στρατηγική και τους στόχους του. Αυτή είναι η ουσία, αυτό βρίσκεται πίσω από το λεγόμενο ευρωπαϊκό προσανατολισμό που διαφημίζει.

Στο φόντο αυτών των εξελίξεων, θα πάμε στις ευρωεκλογές. Και ακριβώς αυτές οι εξελίξεις είναι που προβάλλουν επιτακτικά την ανάγκη ενίσχυσης του ΚΚΕ. Γιατί είναι το ΚΚΕ αυτό που αποκάλυψε το ρόλο, τον ταξικό χαρακτήρα της Συνθήκης του Μάαστριχτ, της Λευκής Βίβλου, των αποφάσεων της Λισαβόνας, του συνόλου των αποφάσεων της ΕΕ.

Μαζί με το ΚΚΕ πάλεψαν και όλοι αυτοί, που έχουν κατανοήσει την ανάγκη ριζικών αλλαγών, την ανάγκη αποδέσμευσης από την ΕΕ.

Το ΚΚΕ παλεύει για να ισχυροποιηθεί αυτή η συσπείρωση δυνάμεων, στη γραμμή της αντίστασης, της απειθαρχίας, της ανυπακοής.

• Με τη διεκδίκηση του στόχου της πλήρους - σταθερής εργασίας για όλους. Μ' αυτόν το στόχο μπορούμε να διεκδικήσουμε τη μονιμοποίηση των συμβασιούχων, τη μετατροπή των συμβάσεων ορισμένου χρόνου σε αορίστου χρόνου, ενάντια στη σχετική κοινοτική οδηγία και το ΠΔ της ΝΔ, που κοροϊδεύουν τους συμβασιούχους.
• Με τη διεκδίκηση του 7ωρου - 5ήμερου - 35ωρου, βάζουμε εμπόδια στα ωράρια -«λάστιχο» και αναδεικνύουμε το αίτημα της μείωσης του εργάσιμου χρόνου σε συνθήκες αύξησης της παραγωγικότητας και των τεράστιων κερδών του κεφαλαίου.
• Με τη διεκδίκηση αποκλειστικά δημόσιας δωρεάν Υγείας και Παιδείας, συγκρουόμαστε με την πολιτική που αντιμετωπίζει την Υγεία και την Παιδεία σαν εμπόρευμα.
• Με την πάλη κατά της ακρίβειας και τη διεκδίκηση κατώτερου μισθού 1.100 ευρώ, κατώτερης σύνταξης 880 ευρώ, αντιπαρατιθόμαστε στην πολιτική της λιτότητας και της κερδοφορίας του κεφαλαίου.

Γιατί οι ριζικές αλλαγές στην εξουσία και την οικονομία είναι προϋπόθεση για να ικανοποιηθούν οι ανάγκες της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων.

Συνεπώς, η αντίσταση, η απειθαρχία, η ανυπακοή στην αντιλαϊκή πολιτική της ΕΕ και των τοποτηρητών της, η εναντίωση στον ευρωμονόδρομο, στο μονόδρομο του κεφαλαίου, και η διεκδίκηση φιλολαϊκών στόχων πάλης φέρνουν στην ημερήσια διάταξη την εναλλακτική λύση, που είναι η Ελλάδα, η Ευρώπη - και όχι η ΕΕ - των λαών, της ειρήνης, του σοσιαλισμού.

Πώς θα γίνει αυτό;

Το ΚΚΕ παλεύει για τον εξής στόχο:

Να συγκροτηθεί στη χώρα μας το αντιιμπεριαλιστικό - αντιμονοπωλιακό μέτωπο πάλης. Η κοινωνικο-πολιτική συμμαχία της εργατικής τάξης, της μικρομεσαίας αγροτιάς, των μικρομεσαίων στρωμάτων της πόλης, κινημάτων, πολιτικών δυνάμεων, που παλεύουν ενάντια στον ιμπεριαλισμό και τα μονοπώλια.

Από τη στιγμή που ο λαός θα έχει την εξουσία στα χέρια του και θα κτίζει μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση, θα προχωράει ενάντια στις αποφάσεις, στις πολιτικές των ιμπεριαλιστικών οργανισμών.

Εκ των πραγμάτων, σ' αυτές τις συνθήκες, ο λαός έχει κάνει μία κρίσιμη επιλογή, την επιλογή της αποδέσμευσης από την Ευρωπαϊκή Ενωση.

Αυτό είναι αναγκαίο.

Γιατί;

• Γιατί η πολιτική της ειρήνης, της ισότιμης συνεργασίας, ανάμεσα σε χώρες και λαούς, θα συγκρούεται με την πολιτική της ΕΕ, που στοχεύει στην άλωση, στο μοίρασμα αγορών, στην υποταγή των λαών.
• Η πολιτική που θα σχεδιάζει την οικονομία με κριτήριο την ευημερία και την ικανοποίηση των αναγκών της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων θα συγκρούεται με την πολιτική που ασκείται στο όνομα και για λογαριασμό του κέρδους, των συμφερόντων της πλουτοκρατίας.

Ο δρόμος της αποδέσμευσης δεν οδηγεί στην απομόνωση, όπως ισχυρίζονται οι δυνάμεις που προσκυνούν στο σημερινό αρνητικό συσχετισμό δύναμης, οι δυνάμεις που ασκούν ιδεολογική τρομοκρατία για να διαιωνίζεται η κυριαρχία του ιμπεριαλισμού και των οργανισμών του.

Η αποδέσμευση της Ελλάδας από την Ευρωπαϊκή Ενωση συνδέεται με την οικοδόμηση άλλης ποιότητας διεθνών σχέσεων, οικονομικών, εμπορικών, πολιτιστικών σχέσεων με άλλες χώρες στα Βαλκάνια, στη Μέση Ανατολή, με ευρωπαϊκές χώρες. Σχέσεις, που θα οικοδομούνται με βάση τις αρχές της ισότιμης συνεργασίας, του αμοιβαίου οφέλους. Η αποδέσμευση απαντάει σε μια μεγάλη ανάγκη, στην ανάγκη της ενοποίησης της Ευρώπης υπέρ των λαών.

Στη μία ή την άλλη χώρα, ανάλογα με τις εξελίξεις, θα σπάζει ο αδύνατος κρίκος, θα συνυπάρχει η πάλη των κινημάτων, των κομμάτων, των λαών, που αντιστέκονται και παλεύουν για την αποδέσμευση, με τις χώρες, που αποτινάζουν τα ιμπεριαλιστικά δεσμά, που αποδεσμεύονται από την ΕΕ.

Μέσα σ' αυτήν την πορεία θα συγκροτείται, θα δυναμώνει ο αντιιμπεριαλιστικός πόλος, θα αδυνατίζει το ιμπεριαλιστικό οικοδόμημα.

Η ταξική πάλη δημιουργεί εξελίξεις και ο λαοί, μαζί και ο ελληνικός, πρέπει να τις αξιοποιούν.

Παίρνουμε υπόψη την πείρα λαών και χωρών, που είπαν ΟΧΙ, με δημοψήφισμα, στην ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ενωση (Νορβηγία, Ελβετία), που είπαν ΟΧΙ στο Μάαστριχτ και την ΟΝΕ (Δανία, Σουηδία).

Δε χάθηκαν, δεν απομονώθηκαν. Με την αντίσταση, με την απειθαρχία, με την αξιοποίηση κάθε εξέλιξης που αμφισβητεί τον ευρωμονόδρομο και αδυνατίζει το ιμπεριαλιστικό οικοδόμημα, ο λαός μας, οι λαοί της Ευρώπης θα παλεύουν από καλύτερες θέσεις.